Το αποτέλεσμα δεν μετράει.
Από αυτά που δεν έχεις, πιο πολύ πονάνε αυτά που παραλίγο να είχες.
Το πέναλτι που χάθηκε, η κοπέλα που έχασες από κουτό λάθος, η θέση για παρκάρισμα που έχασες για μερικά δευτερόλεπτα. Η απώλεια της ευκαιρίας, πονάει πολύ περισσότερο από το να μην σου είχε παρουσιαστεί ποτέ η ευκαιρία. Δεν είναι παράλογο; Αν δεν είχε δωθεί ποτέ το πέναλτι, αν δεν είχες γνωρίσει ποτέ την κοπέλα, αν δεν είχες προσέξει τη θέση, πάλι στην ίδια κατάσταση θα ήσουνα, αλλά θα πονούσες λιγότερο.
(Αν γνωρίζαμε τις τεράστιες δυνατότητές μας και καταλαβαίναμε πόσες ευκαιρίες χάνουμε κάθε μέρα, θα αντέχαμε τον πόνο;)
posted by Παράξενος @ 4:26 π.μ.
5 Comments:
δεν ξέρω την απάντηση Παράξενε.
σίγουρα όμως είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα ερώτηση.
πριν πάω για ύπνο: αν ξέραμε τις τεράστιες δυνατότητες μας, αν τις ξέραμε όχι μόνο με το μυαλό, αλλά βιωματικά, με την καρδιά, τότε δεν θα υπήρχε πόνος.
όπως λέει και ο Μορφέας στον Νήο:άλλο πράγμα είναι να ξέρεις το μονοπάτι και άλλο να βαδίζεις στο μονοπάτι.
Πρώτα από όλα, καλωσήρθες mosaic.
Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο.
(BTW: Ένα από τα πράγματα που με προβληματίζουν (αν ποτέ αρχίσουν να διαβάζουν αυτό το blog περισσότεροι από ένας άνθρωπος την ημέρα και αρχίζουν να σχολιάζουν), είναι τι θα κάνω με τα αδιάφορα σχόλια. Αν τα σβήνω κάποιοι θα το παρεξηγήσουν, ή θα παρεξηγηθούν. Αν τα αφήσω, θα μου τη σπάνε. Θα δούμε... και "sorry εκ των προτέρων" σε περίπτωση που σβήσω σχόλια)
Η φράση "άλλο πράγμα να γνωρίζεις το μονοπάτι και άλλο να βαδίζεις σε αυτό" με αγγίζει πάρα πολύ. Γιατί είμαι ένας άνθρωπος κατεξοχήν εγκεφαλικός. Η θεωρία, η πνευματική εμπειρία, υπερέχει εξαιρετικά της πράξης. Υπάρχει τεράστια απόσταση. Το μυαλό ανοίγει απίστευτες δυνατότητες που το σώμα αδυνατεί να εκπληρώσει. Το σώμα και ο (αδύναμος) χαρακτήρας. Γι' αυτό και το σχόλιό σου είναι πάρα πολύ εύστοχο σε σχέση με το αρχικό κείμενο που μιλάει για χαμένες ευκαιρίες.
twra na pw oti den symfwnw apolyta tha pw psemata... an apo thn arxh mou elege ksekathara den yparxei tpt den tha perimena kai tpt... an den mou xarize ta filia tou, thn aggalia tou... isws twra na mhn ponousa toso! Giati tha iksera oti afou den eixa tpt den exasa kai tipota... Htan adiko!
Παράξενε διαβάζ κατά καιρούς το blog σου και κάθε φορά με εκπλήσσει ευχάριστα μέσα από τα δικά σου μοναδικά σχόλια και προβληματισμούς. Σταδιακά ανακλύπτω, αν και αργοπορημένα πως μοιάζουμε πάρα πολύ ειδικά στον τρόπο σκέψης αν και ορισμένες φορές οι απόψεις μας διαφέρουν. Θα με δεις να γράφω σπάνια σχόλια ως ανώνυμος. Παρεπιπτόντως, κι εγώ είμαι εγκεφαλικός τύπος-συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σχεικά με τις δυνατότητες της ανθρώπινης σκέψης.
Εγκάρδιοι χαιρετισμοί- Γιάννης.
(Αν γνωρίζαμε τις τεράστιες δυνατότητές μας και καταλαβαίναμε πόσες ευκαιρίες χάνουμε κάθε μέρα, θα αντέχαμε τον πόνο;)
---
Άουτς! Αυτό πόνεσε!
Άλλοι τον αντέχουν κατά 70% (σπάνιοι άνθρωποι), άλλοι κατά 30%, άλλοι κατά 2%, άλλοι κατά 0.000000000000000000000000001%.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home