Χαμένα.

Τόσο μυαλό, τόσο συναίσθημα, τόση φαντασία, τόσο ταλέντο, τόσος ερωτισμός, τόσες δυνατότητες. Χαμένα. Σε μια ζωή κοινή, αδιάφορη. Σε επιλογές που δεν εξυπηρετούν κανένα, παρά μόνο τις αδυναμίες μας.

Η τραγική απόσταση της θεωρίας από την πράξη και του "είμαι" από το "ζώ".

Πώς αντέχω;
Πώς αντέχεις;





(Ανατέμνεις τον εαυτό σου με αυστηρότητα χειρούργου. Βάζεις τα λάθη σου κάτω από το μικροσκόπιο και τα ξετινάζεις ενα ένα. Και αμέσως μετά τα συνεχίζεις. Όχι. Το δύσκολο δεν είναι το Γνώθι Σαυτόν. Είναι το "Ζην Σαυτόν".)

Αναγέννηση.

Θέλω να κλάψω στο στήθος σου.
Κι ύστερα να γλείψω τα δάκρυά μου από τις ρώγες σου.

Το κριτήριο.

Πώς αξιολογείς μια γυναίκα;
Τι είναι αυτό που την κάνει καλύτερη ή χειρότερη από μια άλλη;
Το αν τη θαυμάζεις; Αν την επιθυμείς; Η εξυπνάδα της; Το πάθος της; Η αυτοπεποίθησή της; Η φροντίδα της; Η παρέα της; Ο χαρακτήρας της; Πώς μπορείς να τα μετρήσεις όλα αυτά και στο τέλος να βγάλεις νικήτρια;
Ποιο είναι το απόλυτο κριτήριο;

Είναι απλό.
Καλύτερη γυναίκα είναι εκείνη, που ζηλεύεις τον άντρα της περισσότερο.

Λογική.

Ο λόγος, ως λέξεις και ως λογική, είναι ελλειπές μέσο επικοινωνίας και κατανόησης. Η πραγματική ευφυία, η πραγματική επικοινωνία δεν μένει στον λόγο. Τον προεκτείνει, τον χρησιμοποιεί σαν αφορμή, κάποιες φορές τον αναιρεί...

Ο λόγος είναι το αποκούμπι όσων δεν καταλαβαίνουν και πασχίζουν να καταλάβουν.

(Βέβαια υπάρχουν κι οι άλλοι. Αυτοί που ούτε καταλαβαίνουν ούτε τους νοιάζει να καταλάβουν. Αυτούς δεν τους καταλαβαίνω.)

Περί οίκτου.

Ο χλευασμός και ο οίκτος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το να λυπάσαι κάποιον είναι (για διαφορετικούς λόγους) το ίδιο "κακό" με το να τον κοροϊδεύεις.