Περί οίκτου.
Ο χλευασμός και ο οίκτος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το να λυπάσαι κάποιον είναι (για διαφορετικούς λόγους) το ίδιο "κακό" με το να τον κοροϊδεύεις.
Ο χλευασμός και ο οίκτος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το να λυπάσαι κάποιον είναι (για διαφορετικούς λόγους) το ίδιο "κακό" με το να τον κοροϊδεύεις.
13 Comments:
Μη σου πω ότι είναι και χειρότερος!
Θα μπορούσες επίσης να πεις ότι ο χλευασμός είναι η ενεργητική και ο οίκτος η παθητική αντιμετώπιση κάποιου που σου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα…
Εγώ έχω διαφορετική άποψη και είχε γίνει και σχετική συζήτηση με αφορμή ένα παλιότερο ποστ μου:
http://old-boy.blogspot.com/2006/01/blog-post_113760211338326336.html
Ροδιά,
Καλημέρα!
Γειά σου άανεμε,
Κάπως έτσι, αν και το "αρνητικά συναισθήματα" είναι λίγο γενικό. Αρνητικό συναίσθημα είναι κι ο φόβος.
Old boy,
Σε ευχαριστώ για το link. Πολύ ενδιαφέρον κείμενο (δεν έχω προλάβει να το διαβάω ολόκληρο μαζί με τα σχόλια)
Η αφορμή για το δικό μου κείμενο δεν είναι παρόμοια με του δικού σου. Αναφέρομαι σε κάθε είδους οίκτο (περιλαμβανομένου και του οίκτου που περιγράφεις). Αφού έκανα αυτή την διευκρίνηση, συνεχίζω...
Το παράξενο είναι ότι συμφωνώ σε πάρα πολλά από αυτά που γράφεις.
Ξέρεις όμως που διαφωνώ - και είναι βασικό; Το πρόβλημα δεν είναι η δυσφήμιση του οίκτου. Για μένα ο οίκτος είναι πράγματι πολύ αρνητικό συναίσθημα (τολμώ να πω "λάθος συναίσθημα"), πολύ χειρότερο από την αδιαφορία για παράδειγμα.
Το πρόβλημα στην κατάσταση που περιγράφεις είναι για μένα η υποκρισία. Γιατί ασχέτως αν πρέπει ή δεν πρέπει να λυπόμαστε, πάντως σίγουρα δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε ότι οίκτος όντως υπάρχει και δεν λύνεται ως δια μαγείας με τις λέξεις.
Και για να στο πω κι αλλιώς. Η νοοτροπία που στηλιτεύεις, αν και φινομενικά τάσσεται κατά του οίκτου, κατά βάθος εκπορεύται από αυτόν. Γι' αυτό και μου είναι διπλά ενοχλητική.
Καλημέρα Παράξενε,
είναι "λάθος συναίσθημα" το να λυπόμαστε κάποιον?
Δηλαδή, τον πατέρα μου που είναι χάλια και τον έχουνε τρελλάνει στις χημειοθεραπείες και κάθε μέρα τον βλέπω να λιώνει είναι λάθος να τον λυπάμαι κατά τη γνώμη σου?
Τι άλλο να νιώσω δηλαδή?
Θα ήθελες να μου το εξηγήσεις λίγο?
Αν έπρεπε να βιώσεις ένα από τα δύο συναισθήματα σαν δέκτης, ποιο θα επέλεγες; Αυτό του οίκτου ή αυτό του χλευασμού;
Και τα δύο άσχημα, όμως εγώ θα προτιμούσα τον χλευασμό. Για να μπορέσω να λυπηθώ τον πομπό, για το λίγο του.
Υ.Γ ωνέμιρεπ
ladybug: νομίζω το συναισθημα που ψαχνεις ειναι η συμπονια και οχι ο οικτος.
και αναρωτιεμαι χωρις τον οικτο πως θα ανεχομασταν την ανθρωποτητα?
vertheros: Αν θέλεις, μου εξηγείς τη διαφορά του "τον συμπονώ", από το "τον λυπάμαι"?
Εννοείς ότι το "λυπάμαι" αυτός που το νιώθει, δεν νιώθει πόνο για τον άλλον?
το συμπονώ δηλώνει πονάω μαζι με καποιον. Το λυπάμαι ειναι πιο επιφανειακο και φευγαλέο.
Θα συμφωνήσω ότι ο οίκτος είναι αφάνταστα ενοχλητικός όταν σχετίζεται με θέματα που αφορούν τον έρωτα.
Αλλιώς, δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν τη θέση. Οίκτος ή συμπόνια (όταν αυτά δεν συνοδεύονται με μια αίσθηση ανωτερότερας και απαξίας σ' αυτόν που πάσχει)δεν δηλώνουν ευαισθησία, αγάπη και συμμετοχή στον πόνο του άλλου;Ενίοτε και ταύτιση που φτάνει μέχρι την προσωπική μας συντριβή;;;
ταυτόχρονα ο οίκτος και ο χλευασμός φανερώνουν μία αίσθηση μη πληρότητας εαυτού. ίσως μέσω ελαφρότητας πνεύματος, ίσως μέσω εσωτερικής άμυνας και κατωτερότητας.
σε φιλοσοφικό πλαίσιο, κάποιος θα έλεγε πως ο οίκτος μας πάει πίσω σαν είδος...
Αγαπητοί φίλοι ευχαριστώ πολύ για τα μηνύματά σας.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων επαναλαμβάνω ότι το σχόλιό μου είναι ΓΕΝΙΚΟ και δεν αναφέρεται ειδικά στη σχέση μας με τους αναξιοπαθούντες.
Ladybug,
Ναι κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να τον λυπάσαι. Ούτε κι εγώ έχω ξεπεράσει το συναίσθημα αυτό, αλλά προσπαθώ. Μια δυσάρεστη κατάσταση ενός τρίτου δεν θα έπρεπε να είναι πηγή νέων «αρνητικών» συναισθημάτων προς αυτόν. Μπορείς να τον θαυμάζεις, να τον αγαπάς, να τον εκτιμάς, αλλά δεν καταλαβαίνω τι καλό προσφέρει σε εσένα ή εκείνον ο οίκτος.
Verethre,
Μάλλον έχεις δίκιο. Πάντως «διαφωνώ» και με την λύπηση και την συμπόνια.
Bebelac,
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Για εμένα δεν υπάρχει διαφορά όποια κι αν είναι η αφορμή αυτών των συναισθημάτων – ερωτική ή άλλη.
Από πότε η συντριβή είναι «καλό πράγμα»;
Deadend mind,
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να ικανοποιήσω την ανάγκη σου, στο ίδιο νόμισμα να υπάρχουν είτε δύο συμπεριφορές είτε δύο συναισθήματα. Κι αυτό γιατί δεν διαφωνώ (γενικότερα τόσο πολύ) με το συναίσθημα της απαξίωσης (;) που προκαλεί το χλευασμό, ούτε με την παροχή βοήθειας που συχνά απορρέει από τον οίκτο.
Διαφωνώ όμως και θεωρώ εξίσου «λάθος» το συναίσθημα του οίκτο με την εκδήλωση χλευασμού.
Αν θέλεις να σου πω έναν κοινό παρονομαστή που τα συνδέει: και τα δύο είναι αντιδράσεις σε μία κατάσταση που συνήθως δεν μας αφορά άμεσα.
Κίνδυνε,
Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο, συμφωνώ.
Παράξενε,
δεν νομίζω ότι τα συναισθήματα τα νιώθουμε επειδή έχουν απαραίτητα κάτι καλό να μας προσφέρουν. Εξάλλου συ είπας: είναι "κακό".
Αυτό, δεν μου το εξήγησες.
Παρ'όλα αυτά, πιστεύω ότι ακόμα και μέσα από ένα αρνητικό συναίσθημα όπως ο οίκτος, μπορεί να βγει κάτι καλό (πάντα μπορεί):
περισσότερη ευαισθητοποίηση, ίσως και κινητοποίηση.
Τα σέβη μου
Δημοσίευση σχολίου
<< Home