Μην ανησυχείς.

Ένας καλός λόγος για να μην ανησυχείς για τίποτα:

"Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει."

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Oι συνέπειες τής κακής διατροφής.

Μένεις μόνος. Τρως φαγητά από ντελίβερι. Το μεγαλύτερό σου κατόρθωμα -τι ντροπή- είναι ότι δεν σε έχουν απολύσει από τη δουλειά. Σε ανέχονται. Γιατί αμοίβεσαι πολύ λιγότερο από όσο παράγεις. Με τα χρόνια έχεις γίνει "παλιός". Οι νεότεροι σού λένε "ναι", αλλά δεν σε σέβονται. Μπορεί να σε φοβούνται λίγο. Μέχρι να γίνεις "πολύ παλιός" και να πέσουν να σε φάνε. Έχεις τη δουλειά για άλλοθι. Για να κρύβεις τα παράξενα πάθη σου. "αφού κάποιος με πληρώνει δεν είμαι τρελός".

.

Όποιος άντρας λέει ότι "αγαπάει τις γυναίκες", είναι προφανές ότι, τις αντιμετωπίζει εντελώς επιπόλαια. Κάθε ευφυής -δηλαδή ευαίσθητος- άντρας νομοτελειακά γίνεται μισογύνης. Η αιώνια μάχη των δύο φύλων. Έχω το μουνί μου. Τι θα μου δώσεις για να το γαμήσεις; Τι θα μου δώσεις επειδή το γάμησες; Τι μου δίνεις για να συνεχίσεις να το γαμάς. Κάθε γυναίκα μέχρι τα τριάντα είναι πουτάνα. Μετά δεν ξέρω τι γίνονται. Ίσως γίνονται πρώην πουτάνες. Βλέπω γύρω μου υπέροχους κώλους, μέσες, πόδια και βυζιά και καμία ενδιαφέρουσα γυναίκα. Μαρτύριο. Χαζό μου κορίτσι, δεν κοιτάω εσένα, τον κώλο σου κοιτάω. Εκτός πάλι κι αν είσαι ο κώλος σου.

.

Έξυπνοι -πολύ έξυπνοι- άνθρωποι, έρμαια των αδυναμιών τους. Χειρότερος από όλους εγώ. Όμως τουλάχιστον εγώ δεν το παίζω κουλ. Δεν παριστάνω τον άνετο, τον σωστό και λογικό. Είμαι φωτιά που καίει το ξύλο που την θρέφει. Λίγος άνεμος και θα γίνω πυρκαγιά. Μπορεί να τους κάψω. Έχουν δίκιο που φεύγουν μακριά μου. Που δεν πλησιάζουν.

.

Είμαστε πλημμυρισμένοι από παπαρολογίες. Η πράξη μας γαμάει καθημερινά τη θεωρία μας, μάς ακυρώνει συνεχώς, και εμείς σφυρίζουμε ανέμελα. Υπερφίαλα "εγώ" με γελοίες φιλοδοξίες. Τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας και το χρήμα. Αν ήξεραν τουλάχιστον την τέχνη να μετατρέψουν το χρήμα σε ευτυχία...

.

Τώρα όλοι αντιλαμβάνονται πολλά, αλλά καταλαβαίνουν λίγα. Ποτέ πριν η σωστή ανάλυση των πραγμάτων δεν οδηγούσε σε τόσο λάθος συμπεράσματα. Η αναλυτική σκέψη είναι παγίδα για τους ανόητους. Αναλύουν σωστά και συμπεραίνουν λάθος. Αν δεν μπορείς μετά να συνθέσεις, άσε την ανάλυση - κρίνε καλύτερα με το ένστικτο.

.

Οι νέοι την έχουν χειρότερα από τους παλιούς. Οι παλιοί είχαν άποψη, είχαν δυνατά θέλω. Οι τωρινοί δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Γαμάνε για πλάκα. Ψηφίζουν με κριτήρια λαϊφστάιλ. Ζούνε τη ζωή του "σιγά μωρέ, πώς κάνεις έτσι". Άνετοι και άδειοι. Κρυμμένοι πίσω από τα ipod, τούς υπολογιστές, τα λεφτά του μπαμπά και μια πλαστή κοινωνικότητα. Αν τους αφήσεις δέκα λεπτά μόνους με τον εαυτό τους πανικοβάλλονται. Δεν τολμούν να του πουν ούτε χαίρω πολύ.

.

.

.

Αύριο δεν θέλω να πάω στη δουλειά.
Μαμά, γράψε μου ένα σημείωμα, όπως τότε, στο σχολείο.
(«Κυρία Αγνή,
Σας παρακαλώ να μην εξετάσετε τον Γιάννη, γιατί εχθές ήταν αδιάθετος και δεν μπόρεσε να διαβάσει.»
Συνεχίζω να είμαι αδιάθετος μάνα. Μόνο που δεν αρκεί να παραδεχτώ ότι είμαι αδιάβαστος. Σήμερα για να μη σε ελέγξουν πρέπει να κάνεις τον δήθεν διαβασμένο.)
Και μετά θάρθω σπίτι.
Να φάω ένα πιάτο φαΐ απ' τα χεράκια σου.