Αυτοαναίρεση.

Αυτό το blog δεν λέγεται τυχαία "Παράξενος". Το ονόμασα έτσι (πριν εφτά χρόνια) γιατί εννιά στους δέκα ανθρώπους που με ξέρουν, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι είμαι παράξενος. Καλός, ευγενής, έξυπνος, ίσως γοητευτικός, αλλά πάντως παράξενος. Τον έχω αποδεχτεί τον χαρακτηρισμό. Δεν με ενοχλεί πια. Καταλαβαίνω τι εννοούν. Εννοούν κάτι μεταξύ υπερευαισθησίας και ιδιοτροπίας. Κάτι που μοιάζει με πετραδάκι σε ένα κατά τα άλλα άνετο παπούτσι ή με λίγο πιπέρι παραπάνω σε ένα φαγητό.

Δεν είναι καλό πράγμα να είσαι παράξενος. Ναι, σε διαφοροποιεί από το σωρό, αλλά δεν σε κάνει καλύτερο - σε κάνει πιο ενδιαφέρον. Αλλά ενδιαφέρον έχουν και τα έργα του Hirst. Μπορεί να θαυμάζεις την πρωτοτυπία τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλεις να τα πάρεις και σπίτι. Έτσι περίπου συμβαίνει και με εμένα. Τους κερδίζω το ενδιαφέρον και μετά τους απωθώ. Με εκτιμούν αλλά τους τρομάζω.

Αποφάσισα να αλλάξω. Να πάψω να είμαι παράξενος. Να γίνω κανονικός - όσο γίνεται. Nομίζω ότι η "παραξενιά" μου κατάντησε συνήθεια και άλλοθι. Μια δικαιολογία για παράλογες, αψυχολόγητες, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Ξανά και ξανά. Είναι μια αδυναμία χαρακτήρα, που την βάφτισα "άποψη" και ιδιαιτερότητα. Δεν θέλω πια να κρύβομαι πίσω από τον τίτλο του παράξενου ή του διαφορετικού.

Όσο κι αν ξέρω ότι η κανονικότητα είναι μια ψευδαίσθηση (ένα ψέμα, όπως οι τέλειες οικογένειες των διαφημίσεων που τρώνε πρωινό γύρω από το τραπέζι της κατάλευκης κουζίνας και η πανέμορφη μαμά τούς χαμογελά). Όσο κι αν γνωρίζω ότι όλοι κρύβουμε κάτι σκοτεινό, παράλογο και αυτοκαταστροφικό πίσω από τα ετοιματζήδικα χαμόγελά μας. Όσο κι αν με εξοργίζει η υποκρισία των καθώς πρέπει. Όσο κι αν βαριέμαι τις προβλέψιμες συμπεριφορές... Πρέπει να προσπαθήσω να γίνω πιο κανονικός. Λιγότερο παράξενος.

Άλλωστε, ένα στοιχείο της ιδιαίτερης φύσης μου είναι η αγάπη για το καινούριο. Και το καινούριο κρύβει μέσα του μια αυτοαναίρεση. Δεν μπορείς να αγαπάς το καινούριο και εσύ να παραμένεις ίδιος. Και ίσως ο καινούριος σου εαυτός να μην αγαπάει πια το καινούριο.