Το παιχνίδι με τις ηλικίες (ή "πόσων χρονών είσαι στις αναμνήσεις σου;")

Λένε πως αλλάζουμε, πως ο σημερινός εαυτός μας δεν είναι ίδιος με αυτόν πριν πέντε ή μετά από πέντε χρόνια. Τα πάντα ρει. Από τη μια μεριά συμφωνώ. Το νιώθω στο πετσί μου. Έχουν αλλάξει τόσα πολλά επάνω μου και μέσα μου μέσα σε 5 χρόνια, που μπορώ εύκολα να ισχυριστώ πως όχι, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος.

Από την άλλη, κάτι μέσα στο μυαλό μας φαίνεται να διαφωνεί. Επιμένει να μας θεωρεί ενιαίους, ίδιους και απαράλλαχτους. Όψεις, του ίδιου νομίσματος, εκφάνσεις του ίδιου "ΕΙΝΑΙ". Υπάρχει κάτι μέσα μας, που δεν πολυδίνει σημασία στην γραμμικότητα του χρόνου. (Ίσως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση που μας βοηθά να βάλουμε τάξη στο χάος της ύπαρξής μας.) Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ΤΩΡΑ. Όλα στο ίδιο τσουβάλι. Μπλε, κόκκινες και πράσινες καραμέλες από το ίδιο κουτί - κάτι σαν Μ&Μs.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όταν αναπολώ το παρελθόν, ακόμα κι όταν πηγαίνω πίσω 20 και παραπάνω χρόνια, πάντα στις αναμνήσεις μου έχω σχεδόν την ίδια πνευματική και ψυχική ηλικία με αυτή που έχω σήμερα. Ο έρωτας του δημοτικού ή ο τσαμπουκάς του γυμνασίου, δεν έχουν για πρωταγωνιστή έναν πιτσιρίκο 8 ή 15 χρονών, που δεν έχει ιδέα από τη ζωή. Είμαι εγώ κι εκεί, μέσα στο μυαλό αυτού του πιτσιρίκου, ο τωρινός εγώ, που ερωτεύομαι το κοριτσάκι ή μαλώνω με τον μαλάκα. Στις αναμνήσεις, η παράμετρος της ηλικίας εξανεμίζεται, και στην εμφάνιση(;!), αλλά πάνω από όλα στον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Οι συμμαθητές του δημοτικού, οι συμφοιτητές του πανεπιστημίου και οι συνάδελφοι από την τελευταία μου δουλειά έχουν βασικά την ίδια ηλικία. Δεν είναι "παιδάκια", "20άρηδες", "30άρηδες" - είναι όλοι πάνω κάτω το ίδιο.

Πάω στοίχημα ότι αν μπορούσα να με θυμηθώ να λέω "αγκού" όταν ήμουν βρέφος, μέσα στο βρέφος θα βρισκόταν ο σημερινός τριαντάρης.

Μόνο εμένα λειτουργεί έτσι το μυαλό μου;