Βαριέμαι.
Υπάρχουν δύο «βαριέμαι».
Το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του.
Βαριέμαι γιατί δεν κάνω τίποτα.
-Τι κάνεις;
-Βαριέμαι. Πάμε βόλτα;
Και το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τους άλλους.
Βαριέμαι να κάνω κάτι.
-Πάμε για καφέ;
-Άσε, βαριέμαι.
Όποιοι νιώθουν το πρώτο βαριέμαι δεν νιώθουν το δεύτερο. Και αντίστροφα.
Κάθε βαριέμαι είναι μια απόρριψη – του εαυτού σου ή των άλλων.
Με κάθε βαριέμαι αρχίζει μια μοναξιά.
1 Comments:
Ευχαριστώ για το σχόλιο, σε ένα (αγαπημένο) μου κείμενο.
Αφαλώς και υπάρχει γόνιμη μοναξιά, αλλά δεν παύει κι αυτή να είναι μια απόρριψη - των άλλων.
Thanks για την επισήμαση του αλλου post, θα το δώ, τον είχα επισκευθεί και παλιότερα, για το άλλο του post που είχες προτείνει, για τους δήθεν.
Ήταν πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο, άξιζε τον κόπο. Εντελώς μεταξύ μας όμως, εκείνο το post μού θύμισε τα κλασικά άρθρα τύπου κλικ και νιτρο που κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους (οι έτσι, οι αλλιώς, "οι φυλές της πόλης", "οι τύποι της ξανθιάς", "οι τύποι που θα συνατήσετε φέτος το κλοκαίρι στις παραλίες", "οι τύποι των εραστών" κλπ.) Καθόλου εντύπωση δεν μου έκανε που το αναδημοσίευσε το LIFO.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home