Το μυστικό της ευτυχίας μου (ή "Life is a director's cut")

Να ζεις κάθε στιγμή σου σαν να είσαι πρωταγωνιστής ταινίας. Όλα τότε, ακόμα και τα πιο δυσάρεστα, αποκτούν έναν λόγο ύπαρξης, μια γοητεία. Τα λάθη, οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις... ΟΛΑ δικαιώνονται και δικαιολογούνται. Γίνονται αποδεκτά σαν μέρος μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, ενός υπέροχου δράματος. Όπως στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής τραβάει τα πάνδεινα για να δικαιωθεί στο τέλος, έτσι κι εγώ, είμαι διατεθειμένος να περάσω τα πάντα - προσωρινά είναι, μέρος μιας εξελισσόμενης πλοκής.

Είμαι ο σταρ στα μάτια ενός υποθετικού κοινού. Άλλοτε συμπάσχουν μαζί μου, άλλοτε με θαυμάζουν, άλλοτε προσπαθούν να καταλάβουν τι σκοπεύω να κάνω και πολύ συχνά εκπλήσσονται από τα γεγονότα. Αλλά η ουσία είναι ότι πιο πολύ από όσο ταυτίζεται το κοινό μαζί μου, ταυτίζομαι εγώ με το κοινό. Με βλέπω μέσα από τα μάτια του κι αποστασιοποιούμαι. Κι έτσι, η πιο μεγάλη θλίψη γίνεται μια περίτεχνη ρομαντική σκηνή με μελαγχολική μουσική, η οργή είναι μονταρισμένη με κοφτά πλάνα και εντυπωσιακά ηχητικά εφέ, η μοναξιά είναι γεμάτη από γκρο πλαν - το πρόσωπό μου γεμίζει την οθόνη.

Ποιος έχει ανάγκη την ευτυχία, όταν έχει προσηλωμένο επάνω του το ενδιαφέρον χιλιάδων θεατών; Χίλιες φορές ταλαιπωρημένος ήρωας ταινίας, παρά ένας ευτυχισμένος ασήμαντος.