Για την αγάπη προς τον πλησίον.
Προσκολλείστε στον πλησίον σας κι αυτό το εκφράζετε με όμορφα λόγια. Μα εγώ σας λέω: η αγάπη προς τον πλησίον σας είναι η κακή αγάπη για τον εαυτό σας.
Πηγαίνετε προς τον πλησίον σας για να ξεφύγετε από τον εαυτό σας κι αυτό θέλετε να το υψώσετε σε αρετή - μα εγώ διακρίνω την... "αυταπάρνησή" σας.
Το Εσύ είναι αρχαιότερο από το Εγώ. Το Εσύ το κύρηξαν άγιο, αλλά όχι ακόμα το Εγώ - έτσι ο άνθρωπος ξετρέχει στον πλησίον του. [...]
Ψηλότερα ακόμη από την αγάπη για τους ανθρώπους στέκεται, για μένα, η αγάπη για τα πράγματα και τα φαντάσματα. [...]
Δεν ανέχεστε τον εαυτό σας και δεν τον αγαπάτε αρκετά. Γι' αυτό θέλετε να εξαπατήσετε τον πλησίον σας και να χρυσώσετε με την πλάνη του τον εαυτό σας.
Θα 'θελα να μην ανέχεστε κανενός είδους πλησίον και το γείτονά του. Θα 'πρεπε να κάνατε φίλο σας τον εαυτό σας και την πλούσια καρδιά του.
Προσκαλείτε μάρτυρες όταν θέλετε να μιλήσετε καλά για τον εαυτό σας. Και όταν τους έχετε εξαπατήσει και σκέφτονται καλά για σας, σκέφτεστε καλά κι εσείς για τον εαυτό σας. [...]
Ο ένας πηγαίνει στον πλησίον του γιατί αναζητά τον εαυτό του, κι ο άλλος για να μπορέσει να χάσει τον εαυτό του. Η κακή αγάπη σας προς τον εαυτό σας κάνει τη μοναξιά σας να γίνεται φυλακή.
Οι πιο μακρινοί είναι εκείνοι που πληρώνουν την αγάπη σας προς τον πλησίον. Κι όταν βρεθείτε πέντε μαζί, τότε θα πρέπει να πεθάνει ένας έκτος.
Ούτε και τις γιορτές αγαπώ. Συνάντησα πάρα πολλούς θεατρίνους εκεί, κι ακόμη κι οι θεατές χειρονομούσαν συχνά σαν θεατρίνοι. [...]
Δεν σας διδάσκω τον πλησίον, μα τον φίλο, [...] που μέσα του ορθώνεται τέλειος ο κόσμος, τον φλοιό του καλού, τον δημιουργό φίλο, που πάντα έχει να χαρίσει έναν τέλειο κόσμο. [...]
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Φρειδερίκος Νίτσε, 1884
"Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα. Ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν."
Όταν στα δεκάξι σου ακούσεις τα λόγια του Νίτσε και αισθάνθείς ότι μιλάει η καρδιά σου, τότε η ζωή σου αλλάζει μια για πάντα.
posted by Παράξενος @ 7:55 μ.μ.
5 Comments:
Γειά σου Παράξενε, είπα να τρτρτρτρυπώσω κι εγώ εδώ. Είδα Νίτσε και μπήκα.
Να επισημάνω άλλον έναν ήρωα στο Ζαρατούστρα, αυτόν που βλέπω πολύ να εξαπλώνεται αυτόν τον καιρό, τον "πίθηκο του Ζαρατούστρα"
[...] γιατί έμεινος τόσο καιρό μέσα στο βούρκο, ώστε να υποχρεωθείς να γίνεις κι εσύ ο ίδιος βάτραχος και φρύνος; [...] περιφρονώ την περιφρόνησή σου κι αν με προειδοποίησες - γιατί δεν προειδοποίησες και τον εαυτό σου; [...] τί ήταν αυτό που σ' έκανε να γρυλίζεις; το ότι κανένας δεν σε κολάκεψε αρκετά: γι αυτό έκατσες κοντά σ' αυτές τις ακαθαρσίες, για να χεις μπόλικες αφορμές για να γρυλίζεις!
*οιαδήποτε ηχητική παρομοίωση με πρόσωπα ίσως και να ναι εσκεμμένη, ίσως και όχι
Καλά έκανες και τρύπωσες.
Ναι αγαπητέ φίλε, η γκρίνια, το θάψιμο και η (κακή) μοιρολατρεία είναι για πολλούς από εμάς τρόπος ζωής.
Και μια που ανέφερες ένα ζώο (πίθηκος) θυμήθηκα κι εγώ τις "μύγες της αγοράς"...
Όταν στα δεκάξι σου ακούσεις τα λόγια του Νίτσε και αισθάνθείς ότι μιλάει η καρδιά σου, τότε η ζωή σου αλλάζει μια για πάντα.
Δεν ξέρω αν είσαι τώρα δεκάξι ή αναφερόσουνα στο παρελθόν. Εμένα τα δεκάξι είναι 30 χρόνια πίσω, αλλά είχα την ίδια εμπειρία, 'συνάντησα' το Νίτσε κι αυτό ήταν η αρχή ενός πολύ μακρινού ταξιδιού. Στεριά δεν έχω δει ακόμα...
asz
έχω περάσει τα δεκάξι προπολλού.
Αφήνει ένα σπόρο μέσα σου που με τα χρόνια θεριεύει χωρίς να το συνειδητοποιείς. Μόνο σαν κοιτάξεις τα κείμενά του πάλι, ανακαλύπτεις ότι η σκέψη σου είναι καρπός εκείνου του σπόρου. Την ξέρω αυτή την αίσθηση, την ξέρω πολύ καλά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home