Ελληνικός κινηματογράφος

Έλλη Λαμπέτη:"... Ξέρεις πόσο εύκολο πράγμα είναι να είσαι καλός ηθοποιός; Παίρνεις ένα κείμενο και το μελετάς. Γνωρίζεις και τι συμβαίνει γύρω σου, στο έργο. Κάποια στιγμή απευθύνεις το λόγο σε κάποιο πρόσωπο. Αυτό το πρόσωπο πρέπει να σου απαντήσει σαν να 'χει πρωτακούσει αυτή τη λέξη που του λες, σαν να μην την ξέρει από το κείμενο. Αν αντιδράσει έτσι, σαν να 'ναι απροετοίμαστος, σαν να διαλέγει τα λόγια που θα πει, αυτόματα, εξαιτίας όλου αυτού του μηχανισμού, παίζει καλά. Είναι καλός ηθοποιός... Ο Άρης Ρέτσος είναι είκοσι τριών ετών, αλλά μεγάλος ηθοποιός..."
από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Ζω από περιέργεια"



Δεν είμαι... "σινεφιλ".
Οι αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων είναι δύο.
Πριν λίγο ξαναείδα τη μία στην ΕΡΤ.



Οι Απέναντι
Γυρισμένη το 1981 από τον Γιώργο Πανουσόπουλο.
Πρωταγωνιστής, ένας απίστευτα "φυσικός" Άρης Ρέτσος. Ίσως ο σπουδαιότερος μη κωμικός Έλληνας ηθοποιός των τελευταίων 30 χρόνων. Όχι, δεν παίζει σε σίριαλ.
Πρωταγωνίστρια μια πανέμορφη, ερωτική, αληθινή Μπέττυ Λιβανού, στην καλύτερη ερμηνεία τής καρέρας της.
Ένα μινιμαλιστικό, κλειστοφοβικό σενάριο από τον Τατσόπουλο, τον Δρακονταείδη και τον Πανουσόπουλο.

Η άλλη ταινία είναι το...
Ένα γελαστό απόγευμα
του 1979
Εδώ καθαρίζει ο Φρέντι Γερμανός με το σενάριο και ο Κούρκουλος με τη γοητεία του ως πρωταγωνιστής. Ασφαλώς αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και στον Θωμόπουλο που σκηνοθέτησε - πολλές φορές έχουμε δει καλά σενάρια να γίνονται απαράδεκτες ταινίες. Και εδώ πρωταγωνίστρια η Μπέττυ Λιβανού. Σύμπτωση; Όχι δεν είμαι φαν της, απλώς έτυχε να είναι η πρωταγωνιστρια στις δύο πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων.

Φιλοσοφικό ερώτημα: Πώς γίνεται άνθρωποι που έχουν συμμετάσχει σε τέτοια αριστουργήματα (όπως ο Πανουσόπουλος) να φτιάχνουν στη συνέχεια μαλακίες (όπως η "Τεστοστερόνη");