Αλλάζω γνώμη.
Από τη μία, είμαστε αντιφατικοί, δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλάζουμε γνώμες κι επιθυμίες.
Από την άλλη, η ζωή μας είναι έτσι οργανωμένη, ώστε κάθε απόφαση είναι ουσιαστικά ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Αν αλλάξεις γνώμη τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως πριν την απόφαση.
Δεν μπορείς να φύγεις από τη σχολή σου, από τις παρέες σου, από το διαμέρισμά σου, από τον σύντροφό σου, από την οικογένειά σου, από τη δουλειά σου, από τη χώρα σου και να επιστρέψεις μετά από καιρό σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα έχουν αλλάξει πολλά. Μάλλον δεν θα είσαι πια ευπρόσδεκτος.
Κάθε απόφαση, κάθε επιλογή, κάθε αλλαγή είναι αυτόματα και το κλείσιμο μιας πόρτας. Είναι ένα ρίσκο που φοβόμαστε να πάρουμε. Είναι μια φυλακή. Πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν σε έναν κόσμο που σου επιτρέπει να αλλάζεις προσανατολισμό, να αλλάζεις δρόμους, να αλλάζεις αποφάσεις. Να δοκιμάζεις διάφορα πράγματα και μετά να επιλέγεις αυτό που σου ταιριάζει πιο πολύ.
Ακόμα όμως κι αν συνέβαινε αυτό, ακόμα κι αν μπορούσαμε να αλλάζουμε αποφάσεις χωρίς συνέπειες, πώς θα κερδίζαμε τον "χαμένο" χρόνο; Όσο ο χρόνος κινείται προς μία μόνο κατεύθυνση κάθε απόφαση θα είναι οριστική.
posted by Παράξενος @ 1:47 π.μ.
6 Comments:
Είναι το λεγόμενο εναλλακτικό κόστος. Κερδίζεις από κάπου, αλλά χάνεις από κάπου αλλού. Φυσικά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις το πραγματικό κόστος ή κέρδος της κάθε απόφασής σου αφού δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω και να δεις τι θα γινόταν αν έπρατες διαφορετικά...
Θα μπορούσα να είχα γράψει εγώ αυτό το ποστ, καθώς κατά καιρούς έχω τέτοιες σκέψεις...
Η ζωή για μένα είναι τα ρίσκα που παίρνουμε και η αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει αυτά τα ρίσκα. Γι αυτό οφείλουμε να σκεφτόμαστε καλά πριν πράξουμε. Έχω μετανιώσει τόσες πολλές φορές για πράγματα που έχω κάνει, για ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου, για πόρτες που έκλεισα και για πόρτες που άνοιξα. Με ικανοποιεί όμως το γεγονός ότι δεν φοβήθηκα ούτε μια στιγμή, ακόμα κι αν εκ των υστέρων άλλαζα γνώμη. Αυτό το μετράω σαν νίκη.
Μακάρι να μπορούσα να το πω κι εγώ αυτό για μένα.
Αλλά σε κάτι τέτοια είμαι "κολλώστρα". Γι' αυτό και το post...
Η στιγμή της απόφασης είναι μια στιγμή τρελας, λέει ο Σαίρεν, και εγώ αναρωτιέμαι: μα καλά, κανείς δε βρέθηκε να του μάθει το αμπεμπαμπλομ? Μπλιμ-Μπλομ και καθάρισες..
Τελικά το θέμα δεν είναι ποιόν δρόμο παίρνεις.
Το θέμα είναι πόσο χαρωπά (και ένθερμα και ευχαριστημένα και με ενδιαφέρον και με ζωντάνια) τον διαβαίνεις.
Τι μπλε..
Τι κόκκινο..
Τι κίτρινο..
Το θέμα δεν είναι το τι θα διαλέξεις.
Το θέμα είναι σε τι βαθμό θα
απολαύσεις/χρησιμοποιήσεις/θαυμάσεις/αγαπήσεις/ποτίσεις/καλλιεργήσεις/κλπ
αυτό που διάλεξες.
Το θέμα δεν είναι ποιόν δρόμο θα πάρεις.
Το θέμα είναι πόσο ανοιχτά θα έχεις
τα μάτια και την ψυχή σου όσο τον διαβαίνεις
και μέχρι ποιό σημείο και με τη ταχύτητα θα τον διαβείς.
Στο τέλος, τέλος,
θα δεις οτι όλοι
μα όλοι όλοι όλοι
οι δρόμοι που επιθύμησες
βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση
(π.χ. προς το φως)
και όχι προς την αντίθετη.
Ίσως,
φυλακή δεν είναι το να μην μπορείς να γυρίσεις πίσω
(τον χρόνο)
φυλακή είναι να μην μπορείς να διαλέξεις ένα δρόμο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home