Charlie Brown. (ή "γιατί μαθαίνουν τα παιδιά να χαιρετάνε;")
"Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά είδη μοναξιάς, ή τουλάχιστον διαφορετικοί βαθμοί μοναξιάς, αλλά την πιο τρομακτική μοναξιά δεν τη ζουν οι πολλοί και την καταλαβαίνουν μόνο λίγοι.
Παρομοιάζω τον πανικό αυτής της μοναξιάς με τον σκύλο που τρέχει σαν τρελός πίσω από το αυτοκίνητο της οικογένειας που φεύγει. Δεν τον αφήνουν για πάντα, θα επιστρέψουν. Αλλά ο σκύλος δεν το ξέρει, νομίζει ότι θα μείνει μόνος για πάντα και τρέχει για να σωθεί.
Δεν είναι τυχαίο που κάνουμε άθλιες επιλογές στη ζωή μας για να αποφύγουμε τη μοναξιά".
Charles M. Schulz,
δημιουργός των Peanuts (Charlie Brown, Snoopy κλπ.)
Ρωτάει η Lucy τον Linus: "Γιατί ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στα παιδάκια είναι να χαιρετάνε;"
Κι εκείνος απαντάει: "Γιατί στην υπόλοιπη ζωή τους οι άνθρωποι θα φεύγουν μακριά τους".
.
posted by Παράξενος @ 1:35 π.μ.
12 Comments:
άψογο :)
χτυπάς πάλι φλέβα κι εγώ δεν μπορώ να μην αφήσω σχόλιο.
Εξαίρετο ποστ. Κάθε πρωί μαζί με τον καφέ στο γραφείο το πρώτο πράγμα που κάνω ειναι να βλέπω το κόμικ στο www.snoopy.com
όσο για τη μοναξιά τι να πω...
η τελευταία φράση του Schulz τα λέει όλα...
Τι όμορφο....
και -δυστυχώς- πόσο σωστό.
Καλημέρα :)
Θυμάμαι να περπατώ ένα δρόμο προς τη θάλασσα, πιτσιρίκος τότε, όταν ακούω ένα άλλο πιτσιρίκι να μου φωνάζει από ένα μπαλκόνι, "E! Ψιτ! Ψιτ! Θέλεις να γίνουμε φίλοι;"
Το 'βαλα στα πόδια, ενώ το άκουγα να κλαίει.
"Μοναξιά αλήτισσα, χόρεψε, χόρεψε πάνω στις πληγές.
Μοναξιά αλήτισσα, χόρεψε, χόρεψε και ζήτα μου ό,τι θες."
Γ. Τσίγκος
Χμ, είναι πιο ωραίο μελοποιημένο...
να σχολιάσω περί μοναξιάς; μου έχει κλέψει τα λόγια (η μοναξιά)
Eλπιζω τη μοναξια που περιγραφεις να μην τη νοιωσεις ποτε.Δεν ξερεις ποσο πολυ ποναει...
Αν ομως τυχαινει να γνωριζεις τοτε δεν σου λεω κατι.Ξερεις...
enteka, Μαρκησία (μου) του Ω, Raffinata,
Σας εύχομαι μια πραγματικά Καλή Ημέρα!
Άρχοντα Κώστα,
Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται :-)))
Thrass,
Πολύ δυνατό το περιστατικό που περιγράφεις και πολύ αληθινό.
Π. TV,
Τα λόγια σου είναι θερμά κι ευπρόσδεκτα.
Ποιος έχει ζήσει την απόλυτη μοναξιά;
Όπως είχε πει και ο artfarted σε προηγούμενο σχόλιό του "Less is a possibility".
Αυτό με τον σκύλο...έτσι είναι όντως, σου σπαράζει την καρδιά να τον βλέπεις να "κλαίει" όταν αποχωρίζεται την οικογένεια. Βγάζει ένα παράπονο απίστευτο. Μπορείς να το παρομοιάσεις μ'έναν άνθρωπο που δεν κατάλαβε γιατί και πως έμεινε μόνος. Όχι όμως και με έναν τύπο μοναχικό. Κάποιοι έχουν ανάγκη έστω και για λίγο τη μοναξιά τους.
thrass, έτσι ακριβώς έκανα τον πρώτο μου "κολλητό" φίλο, πριν από 35 σχεδόν χρόνια, όταν πολύ απλά, πολύ αθώα και αφοπλιστικά, χωρίς να ξέρει ούτε καν τ' όνομά μου, με πλησίασε στην αυλή του σχολείου και και με ρώτησε "Θες να γίνουμε φίλοι;" (χωρίς ψιτ!).
Και γίναμε - για κάπου 10 χρόνια... Μετά, τον χαιρέτησα για τα καλά, όταν πονήρεψε κι έβαλε άλλα πράγματα πάνω από την φιλία μας!
... σας διαβάζω ...
τα συναισθηματα μου απεναντι στη μοναξια ειναι αντιφατικα...αλλοτε την καταριεμαι,ποναω που ειμαι "μονη",δεν αντεχω..κι αλλοτε την αποζητω,την ευλογω σχεδον γιατι ενω οι ανθρωποι φευγουν, αυτη παραμενει ο μονος-πιστος σε μενα-συντροφος :)/¨:(
παραξενε και σε ολους εσας παιδια :καλημερα!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home