Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
Όνομα: Παράξενος
Τοποθεσία: Athens, Hellas

I'm a restless soul, a novelty seeker, a different viewer.

Προβολή πλήρους προφίλ

  • ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Powered by Blogger

5.1.07

"Το πείσμα"

"Δεν θυμάμαι την τελευταία μου δήλωση. Υποθέτω πως δεν ξέφευγε από τα πεπατημένα. Δεν έπεφτε με τον γδούπο μιας ταφόπλακας ή με την οργή μιας θεομηνίας. 'Ισως να ήταν κάπως οξύτερη απ' όσο συνήθως -μα και πάλι, ίσως όχι, δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι καθαρά, λες και το βλέπω τώρα, ήταν πως σηκώθηκα από την πολυθρόνα μου, ενόσω ακόμη μιλούσα, και κατευθύνθηκα προς την κρεβατοκάμαρα. Δεν φανταζόμουν πως με την απλή αυτή κίνηση -εν μέρει αυθόρμητη, εν μέρει προσποιητή- θα έμπηγα έναν πάσσαλο ανάμεσά μας. Περίμενα να κυλήσουν λίγα λεπτά κι έπειτα ν' ακούσω τα βήματά της. Να την αντικρύσω και -προτού προλάβω να τραβηχτώ- να πέσει στην αγκαλιά μου. Τότε ο μετρητής θα μηδένιζε όλη την ένταση. Τα σκληρά μας λόγια θα έτρεχαν να συναντήσουν όσα παρόμοια ανταλλάξαμε στο παρελθόν. Να αρχειοθετηθούν και να λησμονηθούν. Ν' αφήσουν μονάχα μια μικρή ουλή, δίπλα στις τόσες άλλες.

'Ακουσα τα βήματά της, πράγματι, αλλά δεν τα άκουσα να πλησιάζουν. Τα άκουσα να ξεμακραίνουν. Βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Κι εν τούτοις δεν κουνήθηκα. Υπολόγισα πως είχε μερικά ακόμη δευτερόλεπτα στη διάθεσή της, έως ότου καλέσει το ασανσέρ, έως ότου το ασανσέρ ανέβει στον έκτο όροφο. Θα μπορούσε να μου χτυπήσει ξανά το κουδούνι. Τότε θα πεταγόμουν από το κρεβάτι μου. Πάλι ο μετρητής θα μηδένιζε. 'Ισως και η ουλή -ούτε καν η ουλή- δεν θα έμενε. Θα την σκέπαζε η λήθη.

Παρ' όλο που έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που έφυγε, δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι μήπως κι εκείνη περίμενε, πότε θα επιστρέψω στο σαλόνι, πότε θα πέσω στην αγκαλιά της. Μήπως κι εκείνη ήταν βέβαιη -όσο το ασανσέρ πλησίαζε- πως θα ανοίξω την πόρτα μου και θα την τραβήξω ξανά κοντά μου. Μήπως οι δρόμοι μας χώρισαν, επειδή -μόνο και μόνο- η σκέψη μας ακολούθησε την ίδια διαδρομή".




Από τη συλλογή διηγημάτων "Ανάλαφρες Ιστορίες" του Πέτρου Τατσόπουλου.
(Το πρωτοδιάβασα πριν χρόνια στην ιστοσελίδα του Christoff, απ' όπου το πήρε ο Νίκος Σαραντάκος, απ΄ τον οποίο το πήρα εγώ τώρα. Κατά την γνώμη μου το καλύτερο διήγημα του Τατσόπουλου κι ένα από τα καλύτερα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.)

posted by Παράξενος @ 2:52 π.μ. 

17 Comments:

Blogger oistros said...

Κι όμως και το νέο βιβλίο του είναι καλό.
Αλλά αυτή η σκηνή είναι πράγματι πολύ δυνατή. Πόσο σπάνια, αλήθεια, λέμε και δείχνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και πόσο συχνότερα περιμένουμε από τους άλλους να μαντέψουν. Ενώ εμείς -απορροφημένοι στον εαυτό μας- αρνούμαστε να τους .. μαντέψουμε. Όπως κι εκείνοι, άλλωστε.
Καλή Χρονιά.

2:44 π.μ.  
Blogger selana said...

Είναι που δίνουμε αξία και στα υπονοούμενα. Είναι που το βλέμμα και οι κινήσεις αποκωδικοποιούν τα λόγια και όχι μόνο οι γραμματικοί και συντακτικοί κανόνες. Είναι που γινόμαστε δέσμιοι των αντιδράσεων μας, που φοβόμαστε να είμαστε ασυνεπείς στην προηγούμενη, μοιραία ίσως, κίνησή μας. Καλά να πάθουμε λοιπόν.
Ωραίο κείμενο· χωρισμός εξαιτίας της συνάντησης.

4:17 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δυνατό κείμενο. Δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του. Στα υπ' όψιν λοιπόν.
Συνήθως πολλές τέτοιες μικρές ουλές δημιουργούν φαράγγια αγεφύρωτα. Κι' αν γέφυρα η αγάπη, πως να συρθεί μερικές φορές τόσο αιμοραγούσα, από που να βγεί η φωνή, το ουρλιαχτό, "όχι μη φεύγεις" αφού δεν έχει πιά τη δύναμη ούτε να ανασάνει?

10:31 π.μ.  
Blogger alexis said...

Yπάρχoυν και χειρότερα...Πως γίνεται να νοιώθεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησες ποτέ περνάει κρίση και όντως να περνάει? Πως γίνεται να χτυπάει η καρδιά σου δυνατά, να στεγνώνει το στόμα σου και να τρέμουν ακόμη τα γονατά σου κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες? 8 χρόνια μετά? Και να ξέρεις ότι νοιώθει το ίδιο? Και όταν τον συναντάς επιτέλους, 8 χρόνια μετά, με το στομάχι κορδέλα να λέτε "σ' αγαπάω" ο ένας στον άλλο με ό,τι τρόπο υπάρχει και 3 ώρες μετά να χωρίζετε ξανά? Υπάρχουν μερικές ουλές δεν κλείνουν ποτέ και ο χρόνος δεν μηδενίζει. Και είναι κρίμα.

12:19 μ.μ.  
Blogger ladybug said...

Αχ... πόσο πολύ βλάπτει αυτή η "αξιοπρέπεια" τον έρωτα...

2:47 μ.μ.  
Blogger Despoina said...

πολύ καλό απόσπασμα!!πάρα πολύ καλό...

3:29 μ.μ.  
Blogger ΠΡΕΖΑ TV said...

ο ερωτας δεν εχει λογικη και αξιοπρεπεια.Γι'αυτο και λεγεται ερωτας!!!

4:42 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Για ένα πεισμα, ένα γινάτι... μένω στο τέλος πάντα μόνη... εγώ και η αξιοπρέπεια μου... pathetic...

5:11 μ.μ.  
Blogger Lost said...

'Nτάξει, γράφω κι εγώ καμιά μαλακία πού και πού, να περνάει η ώρα. Την καλησπέρα μου.

8:31 μ.μ.  
Blogger happyland said...

Πείσμα, εγωισμός, εξουσία, 'πάνω χέρι'...και οι παράπλευρες απώλειες!
Καλώς σε ξαναβρήκα paraxene:-))

9:26 μ.μ.  
Blogger Παράξενος said...

oistros,
Συμφωνώ ότι ζητάμε συχνά πράγματα που δεν προσφέρουμε. Φιλιά.

Selana,
Ακριβώς. Ή περίπου... :-)

LIVANA,
Ουδέν σχόλιο. :-))))


thrills&chills,
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας.
Δεν μπορώ όμως να πω ότι με εκφράζουν οι αδιέξοδες σχέσεις.


ladybug,
Μαζί σου.

DeSpOiNa
Σε ευχαριστούμε πολύ - εγώ και ο Τ. (υποθέτω)

ΠΡΕΖΑ TV,
ΧΧΧΧΧμμμμμμμμμμμμμ.....

Anonymous
Αξιοπρέπεια is not pathetic.

Lost,
Είσαι ελεύθερη να υποτμάς όσο θέλεις αυτά που γράφεις, αρκεί να συνεχίσεις να γράφεις χωρίς σταματημό.

Happyland
Καλώς επέστρεψες "χαρούμενη γη".
Να έρχεσαι συχνά, έχουμε ανάγκη κορίτσια σα και του λόγου σου, δω πέρα.

1:27 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ ωραίο κείμενο...
Πολλές φορές βρέθηκα κι εγώ σ' αυτήν τη θέση.. Και, νομίζω, επίσης πολλοί ακόμα. Αλλά πολλές φορές λύγισα.. Και είπα 'Θα γυρίσω να χτυπήσω κ πάλι το κουδούνι'. Δεν ξέρω ακόμα κι αν αυτές μου οι επιλογές ήταν σωστές.. Αλλά σίγουρα δεν έμεινα με την απορία του τι θα γινόταν αν...
Κάποιες φορές αξίζει να χτυπάς την πόρτα αλλά κάποιες καλό ειναι να φεύγεις.. Το δύσκολο σε αυτή την περίπτωση είναι να προβλέψεις ποίο είναι το καλό!

5:03 μ.μ.  
Blogger Despoina said...

παίζει να το διαβάζω για 5η φορά!! :)

3:57 μ.μ.  
Blogger demonia said...

Το αποσπασματάκι με διέλυσε...Άντε να συνέλθω τώρα.

11:53 μ.μ.  
Blogger kagelo said...

Δεν είναι καταστροφικό καμία φορά κάτι που συνήθως είναι τόσο ζητούμενο: να ταιριάζουμε!

Το κείμενο είναι, όντως, εξαιρετικό

10:03 μ.μ.  
Blogger Παράξενος said...

Angelique μου,
Συμφωνώ απολύτως.

DeSpOiNa,
Κι εγώ, ίσως και παραπάνω... ΄;-)

demonia,
:-) πες μου πώς να σε βοηθήσω να συνέλθεις...

kagelo,
Εξαιρετικό σχόλιο.

11:12 μ.μ.  
Blogger Фе́ммe скатале said...

Με μπερδευουν αυτα και με αγχωνουν. Στην αλλη περιπτωση ομως αν γυριζε πισω θα θεωρουνταν δεδομενη και αποκλειεται να σκεφτοταν ετσι γι αυτην όταν καποια φορα θα χωριζαν. Αμαν. Απειρες λεξεις, πεισμα, αξιοπρεπεια, εγωισμος, υποχωρηση, ε που να χωρεσουν ολες αυτες και τι χρωμα εχουν καθε φορα; Γαμωτο...

5:08 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home


 

eXTReMe Tracker