"Αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε, κλαίει πάντα μέσα μας απαρηγόρητο" Τόνυ Κούσνερ
Μεγάλη αλήθεια.. Το να ξέρεις ότι υπήρχε η δυναότητα είτε να πετύχεις, είτε να γίνεις κάτι και δεν τα κατάφερες/δεν προσπάθησες αρκετά/ήσουν άτυχος, είναι πολύ χειρότερο από το να μην είχες ποτέ συνείδηση της δυνατότητας.. Αν δε θελήσεις κάτι, δεν μπορείς να πονέσεις από την απουσία του..
Έχεις απόλυτο δίκιο. Και είναι ένας ωραίος πόνος επειδή σε κάνει να αισθάνεσαι την απόλυτη αδυναμία σου να ελέγξεις και να συγχρονίσεις τις καταστάσεις και την ίδια σου τη ζωή με τις ζωές των άλλων.
Κατά πόσο άραγε είμαστε υπεύθυνοι γι αυτόν τον ετεροχρονισμό;
Γειάσου Παραξενέ μας...έχεις δίκιο νομίζω σε ότι λες...ίσως πονάει το ότι μένεις με τη χαρά της ελπίδας που είχες ότι αυτή η προσδοκία σου θα εκπληρωθεί και όταν τελικά βλέπεις ότι αυτό ΔΕΝ είναι εφικτό να γίνει..από καμία άποψη και με κανέναν τρόπο..έρχεται τελικά η απογοήτευση και ο πόνος..τελικά.. ίσως είναι από τη δυσκολία να δεχτείς ότι όλα όσο είχες επενδύσει πάνω σε αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ή να εκπληρωθούν...ή να γίνουν ποτέ πραγματικότητα...έ, και αυτό πονάει...όσο να ναι και μερικές φορές πάαααρα πολύ...Αθανασία.
7 Comments:
"Αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε, κλαίει πάντα μέσα μας απαρηγόρητο"
Τόνυ Κούσνερ
Μεγάλη αλήθεια.. Το να ξέρεις ότι υπήρχε η δυναότητα είτε να πετύχεις, είτε να γίνεις κάτι και δεν τα κατάφερες/δεν προσπάθησες αρκετά/ήσουν άτυχος, είναι πολύ χειρότερο από το να μην είχες ποτέ συνείδηση της δυνατότητας.. Αν δε θελήσεις κάτι, δεν μπορείς να πονέσεις από την απουσία του..
Έχεις απόλυτο δίκιο. Και είναι ένας ωραίος πόνος επειδή σε κάνει να αισθάνεσαι την απόλυτη αδυναμία σου να ελέγξεις και να συγχρονίσεις τις καταστάσεις και την ίδια σου τη ζωή με τις ζωές των άλλων.
Κατά πόσο άραγε είμαστε υπεύθυνοι γι αυτόν τον ετεροχρονισμό;
Γειάσου Παραξενέ μας...έχεις δίκιο νομίζω σε ότι λες...ίσως πονάει το ότι μένεις με τη χαρά της ελπίδας που είχες ότι αυτή η προσδοκία σου θα εκπληρωθεί και όταν τελικά βλέπεις ότι αυτό ΔΕΝ είναι εφικτό να γίνει..από καμία άποψη και με κανέναν τρόπο..έρχεται τελικά η απογοήτευση και ο πόνος..τελικά.. ίσως είναι από τη δυσκολία να δεχτείς ότι όλα όσο είχες επενδύσει πάνω σε αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ή να εκπληρωθούν...ή να γίνουν ποτέ πραγματικότητα...έ, και αυτό πονάει...όσο να ναι και μερικές φορές πάαααρα πολύ...Αθανασία.
παράξενο...
αλλά ισχύει.
me opoio onoma kai na mpw, panta tha symfwnw mazi sou...
panta omws!
σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
briskomai pleon edw :)
http://mporeikainaiallamporeikaioxi.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου
<< Home