Ξανά μόνος.
Έχω κάνει διατριβή στη μοναξιά. Χρόνια ολόκληρα. Συνεχόμενα. Είμαι διδάκτωρ. Ξέρω τα κόλπα της. Τις επιπτώσεις της στο μυαλό και το σώμα. Έχω βρει τις διαφυγές μου. Δεν τη φοβάμαι.
Κι όμως. (Ίσως είναι η πανσέληνος που φέτος πέφτει στα γενέθλιά μου. Ίσως είναι που πρόσφατα κάποιοι άνθρωποι με κακόμαθαν γεμίζοντας με ενδιαφέρον τη ζωή μου.) Σήμερα το βράδυ ένιωσα έντονη την ανάγκη να βρεθώ ή έστω να μιλήσω, με μια γυναίκα που να με θέλει και να τη θέλω. Και τα έχω καταφέρει να μην έχει μείνει καμία. Κι ήταν σα να νιώθω μόνος πρώτη φορά. Ξεμαθαίνεται εύκολα η μοναξιά.
_
Η λίστα του τηλεφώνου μου είναι γεμάτη ανθρώπους που δεν θα ξανακούσω. Άχρηστοι αριθμοί τηλεφώνου. Δεν τους σβήνω. Αφού έχουν φύγει από τη ζωή μου ας υπάρχουν έστω εκεί.
-
Δεν θέλω να επιστρέψω στη μοναξιά. Και με λίγη αισιοδοξία ο τίτλος αυτού του κειμένου από "Ξανά μόνος" μπορεί να γίνει "Πάμε γι' άλλα".
posted by Παράξενος @ 1:20 π.μ.
5 Comments:
Πράγματι "ξεμαθαίνεται δύσκολα η μοναξιά", όπως λες. Αρκούν λίγες στιγμές συντροφικότητας μερικές φορές για να μας κάνουν να ξεχάσουμε πόσο δύσκολο είναι να μείνει μετά πάλι μόνος.
Παραδόξως, κι εγώ κρατώ τους αριθμούς τηλεφώνου των ανθρώπων που ξέρω ότι ίσως να μην ξαναδώ. Είναι μια παρηγοριά και αυτή...
Εύχομαι να μην επιστρέψεις.
Σε φιλώ.
Ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι σε ΟΛΑ είμαστε μόνοι?
Ξεμαθαίνεται, όντως πανεύκολα, ξανα-μαθαίνεται δυσκολότερα, αλλά μόνο έτσι πάει...
Απλά, όταν θέλει ο άλλος να φύγει, μπορεί εσύ να έχεις 2 ακόμα στιγμές, περιθώριο για "μαζί" κι έτσι δυσκολεύεσαι να μείνεις μόνος.
Άλλες φορές, το αυτό ισχύει για τον απέναντι/διπλανό (ό,που θες βάλτον...)
Timing, δηλαδή. Τίποτ' άλλο
Χρόνια σου πολλά, Τοξοτάρα!
με λιγη αισιοδοξια θα σε κακομαθαινουν παλι γρηγορα.. σου ευχομαι να την βρεις.
Γαμώ το κερατάκι μου και γαμώ τις πανσελήνους και τους πλούτωνες και όλο το ζωδιακό κύκλο και τη μοναξιά μας μέσα που -ξέρεις και ξέρω- φοβόμαστε να την αλλάξουμε με λίγες στιγμές μαζί, γιατί δε μας φτάνουν λίγες στιγμές, θέλουμε το πάντα και το όλον και...μπορώ να συνεχίσω να μονολογώ σε μια απάντηση σεντόνι, γιατί είπαμε, μου έχει λείψει η πολυλογία.
ΑΛΛΑ θα σταματήσω. Για να σου ευχηθώ να είσαι εκεί, να ζεις μέσα στις σκέψεις σου τον περισσότερο καιρό, όπως σου αρέσει. Και -εγωιστικά μιλώντας- να είσαι εκεί για μένα, για τις λίγες στιγμές που εμφανίζεσαι ξαφνικά και καθόμαστε σε μάρμαρα και αμπελοφιλοσοφούμε και είναι καλοκαίρι (ξέρεις, που ως και το σύμπαν συνομωτεί για να μην παγώνει ο κώλος μας, δεν είναι τέλειο;;;;!!!) ή να είναι χειμώνας και να χτυπάει το τηλέφωνό μου και να νιώθω σαν παιδί που του φέρνουν καραμέλες και θυμάμαι αυτό που ξέρω ήδη, ότι δηλαδή για τα πράγματα που μας αρέσουν βρίσκουμε χρόνο, ακόμη και να ξενυχτήσουμε πίνοντας porto και την άλλη μέρα το κεφάλι μου να είναι σκατά.
Είσαι παράξενος, πράγματι, αλλά ακόμη κι αυτό είναι γαμώ ή ίσως να έπρεπε να πω "παράξενε, είσαι και γαμώ" και να προδώσω την ηλικία μου και ότι έβλεπα Στάθη Ψάλτη όταν ήμουν παιδί. Και θα πω για το τέλος "hold on, για μένα είσαι δώρο", 'ντάξ???? χρόνια πολλά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home