Καψουροπολιτισμός 2
Ζούμε σε έναν μονοθεματικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό της καψούρας. Το έχουμε ξεσκίσει το θέμα του έρωτα. Τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα. Έλεος.
Ναρκωτικά, τζόγος, πορνεία, επιχειρηματικότητα, γρήγορη οδήγηση, φιλία, παιχνίδια. Είναι θέματα που προσφέρουν έντονες συγκινήσεις κι όμως παραμένουν εν πολλοίς ανεξερεύνητα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασες ένα "επιχειρηματικό μυθιστόρημα"; Η μιά μαρτυρία για τον τζόγο; Υπάρχουν τόσες ενδιαφέρουσες πλευρές της ανθρώπινης ζωής που έχουν μείνει αχαρτογράφητες. Για τις οποίες έχουμε πλήρη άγνοια και ψευδής, προκατασκευασμένες απόψεις.
Λένε ότι οι καλιτέχνες εμπνέονται μόνο από δύο θέματα: τον έρωτα και τον θάνατο.
Κι εγώ λέω: κρίμα.
Παλαιότερο κείμενο για τον καψουροπολιτισμό
2 Comments:
"Ναρκωτικά, τζόγος, πορνεία, επιχειρηματικότητα, γρήγορη οδήγηση, φιλία, παιχνίδια"
Διαφωνώ όταν λες ότι οι καλλιτέχνες δεν καταπιάνονται με τα παραπάνω. Πιστεύω ότι τα συναντάμε στην Τέχνη με την ίδια συχνότητα σχεδόν όπως τον έρωτα και τον θάνατο.
Συμφωνώ όμως ότι πράγματι ο έρωτας κυρίως είναι το βασικό θέμα με το οποίο καταπιάνονται οι καλλιτέχνες. Είναι όντως κρίμα γιατί δεν προσφέρει κάτι από το να μας θυμίζει για πόσο εφήμερο και ελαφρύ θέμα πρόκειται (τόσο ώστε δεν ξέρω καν αν η τέχνη αξίζει να ασχολείται).
Σκοπός της τέχνης είναι, πιστεύω, να μας ανυψώσει πνευματικά ως ανθρώπους. Κόιτα, π.χ., την λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες. Από τις 15 ταινίες, μόνο 3 αναφέρονται στον έρωτα (αλλά και πάλι στον έρωτα ως συναίσθημα και αξία), κι αυτό γιατί η σοβαρή και διαχρονική Τέχνη δεν μπορεί να ασχολείται με εφήμερα θέματα.
Η τέχνη ανέκαθεν περηφανευόταν, και καλά το έκανε και το κάνει, για την ελευθεροστομία της, το πλεονέκτημα να λέει ότι θέλει όπως το θέλει, να εκθέτει μια άποψη που χρήζεται ισότιμη των άλλων απλά και μόνο επειδή εκφράζεται μέσα από την τέχνη(π.χ με άλλη άνεση εκφράζεις μια άποψη μέσα από μιά στήλη εφημερίδας και αλλιώς μέσα από ένα ζωγραφικό πίνακα ή μια ταινία). Με δυο λόγια όπως έχουμε όλοι ακούσει πάμπολλες φορές η τέχνη δεν έχει όρια, νόρμες, 'έτσι κι όχι αλλιώς'. Είναι ανεξέλγκτη. Η μανία των σύγχρονων καλλιτεχνών με τον έρωτα πιθανότατα να οφείλεται στην προσπάθεια της τέχνης να αποτινάξει τον πουριτανισμό του πολιτισμού των προηγούμενων γεννιών, όταν ο έρωτας δεν ήταν κάτι συζητίσιμο, κάτι εμπορευματοποιημένο, αφορμή για ένα πιπεράτο αστείο ή αντικείμενο επιστημονικών διαλέξεων. Η δημόσια αναφορά σε αυτόν ήταν καταδικαστέα και θεωρούνταν άσεμνη. Η τέχνη του τότε θέλοντας να υποστηρίξει έστω και ασυνείδητα τον κοινωνικό της ρόλο, ρόλο ριζοσπαστικό και φιλελεύθερο, ασχολήθηκε με τον έρωτα σε μεγάλη κλίμακα θέλοντας να δείξει πως δεν είναι ντροπή. Η τέχνη του τώρα επηρεασμένη από αυτήν την στάση συνέχισε το έργο του προκατόχου της (μιλώντας για την πλειοψηφία των καλλιτεχνών βέβαια γιατί όπως είπε ο Dynx υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις) 'ξεχειλώνοντας' το θέμα του έρωτα και φτάνοντας στο άλλο άκρο, στο σημείο δηλαδή η ενασχόληση της τέχνης με αυτό το θέμα να έχει καταντήσει γραφική. Αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι όλοι βαθιά μέσα μας κρύβουμε λίγο ή πολύ συντηρητισμό,είτε τον εξωτερικεύουμε είτε όχι. Όπως και να΄χει συμφωνώ εν μέρει και με τους δύο σας, πρώτον με τον παράξενο στο ότι η καψουρομανία έχει γίνει το δεύτερο σπίτι της τέχνης - έχουμε πήξει στα happy endings με το παθιασμένο φιλί των πρωταγωνιστών, τις σαπουνόπερες και γενικότερα οποιαδήποτε άλλη δήθεν μορφή τέχνης ή θεματολογίας τέχνης που κάθε άλλο παρά μας ανυψώνει πνευματικά - και δεύτερον, ΠΕΣ ΤΑ Dynx ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ, στο ότι γενικά η τεχνη θα έπρεπε να στοχεύει στην πνευματική μας ανύψωση, Αντιθέτως στις μέρες μας η τέχνη έχει αποπροσανατολιστεί κι έχει αποκτήσει δυστυχώς τάσεις εμπορευματοποίησης που φαλκιδεύουν τις ιδέες της ελέυθρεης έκφρασης και ισότητας.
Με εκτίμηση, Γιάννης.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home