Αναξιοκρατία.

Είναι γεγονός. Είμαι πλέον σίγουρος. Έχω μεγαλώσει με λάθος πρότυπα. Ή για να το πώ αλλιώς τα πρότυπα, οι αρετές που έμαθα να ακολουθώ, είναι άσχετα με τις επιθυμίες μου.

Είναι για παράδειγμα σαν να πιστεύεις σε όλη σου τη ζωή ότι το μυστικό για την ερωτική επιτυχία βρίσκεται στους τέλειους κοιλιακούς. Προσπαθείς επί σειρά ετών, με νύχια και με δόντια να αποκτήσεις τους τέλειους κοιλιακούς, και μόλις επιτέλους τα καταφέρεις, ανακαλύπτεις ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους κοιλιακούς σου. Διαπιστώνεις ότι η χαλαρή κοιλίτσα θεωρείται τελικά πιο σέξυ, ή ότι εν πάση περιπτώσει όσο εσύ έλιωνες στα γυμναστήρια οι άλλοι καπάρωναν τις καλύτερες γκόμενες.

Στην αρχή διαμαρτύρεσαι. Φωνάζεις: "Αδικία! Κάτω η αναξιοκρατία!" Μετά όμως συνειδητοποιείς ότι απλώς εσύ είχες καταλάβει λάθος τους κανόνες του παιχνιδιού.
Και τότε όλα τα πιστεύω σου καταρρέουν. Η αμηχανία των κομμουνιστών μπροστά στο γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου το 1989, ωχριά μπροστά στην ολική καταρράκωση του συστήματος αξιών σου.

Ο κόσμος μου γκρεμίζεται. Το χειρότερο όμως είναι, ότι είμαι τόσο πεισματάρης σε μερικά πράγματα, που ακόμα κι αν τον χτίσω πάλι από την αρχή, φοβάμαι ότι θα τον ξαναχτίσω ίδιο.

Υ.Γ.: Το παράδειγμα με τους κοιλιακούς είναι ένα ΑΣΧΕΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Ένας συμβολισμός για να καταλάβετε τι περίπου εννοώ. Όπου "τέλειοι κοιλιακοί" βάλτε μια αρετή. Και όπου "ερωτική επιτυχία" βάλτε μια επιθυμία.