Αναξιοκρατία.
Είναι γεγονός. Είμαι πλέον σίγουρος. Έχω μεγαλώσει με λάθος πρότυπα. Ή για να το πώ αλλιώς τα πρότυπα, οι αρετές που έμαθα να ακολουθώ, είναι άσχετα με τις επιθυμίες μου.
Είναι για παράδειγμα σαν να πιστεύεις σε όλη σου τη ζωή ότι το μυστικό για την ερωτική επιτυχία βρίσκεται στους τέλειους κοιλιακούς. Προσπαθείς επί σειρά ετών, με νύχια και με δόντια να αποκτήσεις τους τέλειους κοιλιακούς, και μόλις επιτέλους τα καταφέρεις, ανακαλύπτεις ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους κοιλιακούς σου. Διαπιστώνεις ότι η χαλαρή κοιλίτσα θεωρείται τελικά πιο σέξυ, ή ότι εν πάση περιπτώσει όσο εσύ έλιωνες στα γυμναστήρια οι άλλοι καπάρωναν τις καλύτερες γκόμενες.
Στην αρχή διαμαρτύρεσαι. Φωνάζεις: "Αδικία! Κάτω η αναξιοκρατία!" Μετά όμως συνειδητοποιείς ότι απλώς εσύ είχες καταλάβει λάθος τους κανόνες του παιχνιδιού.
Και τότε όλα τα πιστεύω σου καταρρέουν. Η αμηχανία των κομμουνιστών μπροστά στο γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου το 1989, ωχριά μπροστά στην ολική καταρράκωση του συστήματος αξιών σου.
Ο κόσμος μου γκρεμίζεται. Το χειρότερο όμως είναι, ότι είμαι τόσο πεισματάρης σε μερικά πράγματα, που ακόμα κι αν τον χτίσω πάλι από την αρχή, φοβάμαι ότι θα τον ξαναχτίσω ίδιο.
Υ.Γ.: Το παράδειγμα με τους κοιλιακούς είναι ένα ΑΣΧΕΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Ένας συμβολισμός για να καταλάβετε τι περίπου εννοώ. Όπου "τέλειοι κοιλιακοί" βάλτε μια αρετή. Και όπου "ερωτική επιτυχία" βάλτε μια επιθυμία.
posted by Παράξενος @ 12:16 π.μ.
5 Comments:
einai wraio na min metaniwneis gia tis epiloges sou, na sai pistos stis a3ies ki aretes sou. Pantws, oute perilipsi tis zwis mou na kanes..
συνεχίζεις να μας προσβάλεις. μα τι το ήθελες το ΥΓ... τόσο χαζούς μας έχεις; αχ βαχ, μα τι προσβολή.
:-P (ξανά μανά)
Έτσι είναι,αλλά αν είσαι αγύριστο κεφάλι;
Τι γίνεται τότε;
"Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις. Όλα τα έντομα που σου φορτώνουν. Σπέρμα και μνήμες, απ'τις παλιές χαμένες σου απόπειρες."
τάδε έφη αγγελάκας παράξενε.
Γιατί έγινε ολική καταρράκωση του συστήματος αξιών?
Τι το προκάλεσε?
Τι είχε το σύστημα αξιών ώστε προκάλεσε την αυτοκαταστροφή του?
Τι το κακό είχε το πρώην σύστημα αξιών?
Τι το καλό είχε?
Εάν έχεις τις δικές σου απαντήσεις για αυτές τις ερωτήσεις,
τότε πώς φοβάσαι οτι θα ξαναχτίσεις το ίδιο?
Εάν κατάλαβες ότι έχτιζες παλάτια στην άμμο
όταν τελικά αυτά γκρεμίζονται
τι είναι αυτό που σε εμποδίζει από το να γιορτάσεις το γεγονός οτι δε φοράς πλέον τα μαύρα γυαλιά της άγνοιας?
Είναι
άλλο πράγμα να θεωρείς οτι σου αφαιρέθηκε το σύστημα αξιών με ένα βίαιο και κακοπροαίρετο τρόπο ενώ
εσύ το αγαπάς
και άλλο πράγμα να θεωρείς οτι πλέον το παλιό σύστημα αξιών δεν σου κάνει, δεν σου ταιριάζει, δεν σε ικανοποιεί, δεν σου προσφέρει αυτό που εσύ θες.
Στην α΄περίπτωση, τα βάζεις με τον κόσμο/τη ζωή που σου φέρθηκε τόσο άδικα και άσπλαχνα, και ξαναφτιάχνεις από την αρχή ένα σύστημα που στην ουσία είναι ίδιο με το παλιό αγαπητό σύστημα.
Στην β'περίπτωση, θρηνείς που σπατάλησες χρόνο σε άσχημα μονοπάτια, και ξεκινάς ανάλαφρος και αναζωογονημένος να διαβαίνεις έναν πιο ικανοποιητικό δρόμο.
Η επιλογή είναι δική σου.
Εγώ μπορώ μόνο να σου εγγυηθώ οτι εάν διαλέξεις το δεύτερο τότε θα ευγνωμονείς τον εαυτό σου.
Πιστεύω οτι, το να ανησυχείς μήπως χτίσεις ξανά το ίδιο σύστημα είναι ένα σήμα προς τον εαυτό σου οτι πρέπει να εξετάσεις καλύτερα τι πήγαινε άσχημα με το παλιό σύστημα και για ποιόν ακριβώς λόγο δεν ήταν ένα αξιόπιστο σύστημα. Καλή έρευνα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home