Μια αξέχαστη γιορτή.

Ανήμερα της γιορτής μου. Τα είχα με εκείνη. Σπάνια "τα έχω" την ημέρα που γιορτάζω. Λογικό. Αφού σπάνια "τα έχω" γενικώς. Συνήθως περνώ μόνος τη γιορτή μου. Όπως και τις υπόλοιπες μέρες. Πέρσι τα είχα. Θα γιόρταζα μαζί της. Γενικά δεν είμαι των γιορτών. Πρόσθεσε και την απειρία μου σε τέτοιες καταστάσεις... Δεν ήταν απλά τα πράγματα.

Ξέχασα να πω πως όχι μόνο είχα σχέση εκείνη την (μικρή) περίοδο, αλλά μου συνέβαινε κάτι ακόμα πιο εξαιρετικό, κάτι σχεδόν απίστευτο: είχα σχέση με γυναίκα που ήθελα να έχω σχέση.

Τα πρώτα σύννεφα της ασυμφωνίας χαρακτήρων και -κυρίως- λαϊφστάιλ είχαν ήδη φανεί. Έβλεπα ότι δεν θα μπορούσε να τραβήξει η ιστορία. Η όλη φάση εξελίχτηκε πολύ αμήχανα. Πήγαμε σε ένα μικρό, ακριβό μέρος που σερβίρει φαγητό, αλλά για κάποιο λόγο δεν το λένε εστιατόριο αλλά βινερία ή κάτι τέτοιο - εκείνη το είχε προτείνει. Στη διάρκεια της βραδιάς τρωγώμουνα μέσα μου. Έκανα εκτιμήσεις πιθανοτήτων ταιριάσματος των δυο μας σε βάθος χρόνου και τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Δεν θα βγάζαμε ούτε τρεις μήνες κατέληξα, ενώ φαινομενικά άκουγα και συμμετείχα στην περί ανέμων και υδάτων κουβέντα μας.

Κάποια στιγμή με έπνιξε όλη αυτή η κακή προοπτική, όλη αυτή η νομοτελειακή αποτυχία που διέβλεπα, όλη η ματαιότητα της γιορτής σε αυτό το δήθεν μέρος, όλο αυτό το "κρίμα ρε γαμώτο και μου αρέσει πραγματικά". Μού'σκασε ξαφνικά ένας λυγμός. Τον πρόλαβα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προλαβαίνουμε την αναγούλα πριν γίνει εμετός. Ζήτησα συγγνώμη και κατέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στην (πεντακάθαρη ομολογουμένως) τουαλέτα. Και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έντονο κλάμα. Τρανταζόταν το σώμα μου και είχε κοκκινίσει το πρόσωπό μου. Έβρεξα το πρόσωπο και τα μαλλιά, σκουπίστηκα και ξανανέβηκα πάνω. Μόνο που τώρα εκείνη άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι τρέχει. "Έπεσες" μου λέει μετά από λίγο. Δεν είχε μυριστεί ότι όλο το βράδυ το μυαλό μου εργαζόταν με χίλια, σαν τα τερματικά του χρηματιστηρίου σε ώρα κραχ - τι να της εξηγήσω. Αναμάσησα κάτι μαλακίες για τη σχέση μας.

Μετά έλαβε χώρα το απόλυτο ξενέρωμα. Ενώ ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, κι εγώ εκτός από το φαϊ προσπαθούσα να χωνέψω και τον λογαριασμό, εκείνη συνάντησε μια γνωστή της. Κάναν λες κι έχουν χρόνια να ειδωθούν και επί δέκα λεπτά συνομιλούσαν με ενθουσιασμό για ανοησίες. Από εκεί που μαζί μου είχε σοβαρέψει, με την άλλη σα να ξαναβρήκε το κέφι της ένα πράμα. Εκεί όμως που φρίκαρα ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν συνάδελφός της από τη δουλειά! Δεν ήταν χαμένες χρόνια και τώρα ξανασμίγανε - δουλεύανε στο ίδιο κτήριο! Εγώ πριν λίγο είχα κλάψει, ήμουν στα πρόθυρα του τέλους μιας (σύντομης, αταίριαστης αλλά ω! τόσο ελκυστικής) σχέσης κι εκείνες φλυαρούσαν.

Την πήγα σπίτι. Νομίζω ότι ήμουν βουρκωμένος αλλά δεν είμαι σίγουρος. Θυμάμαι ότι της είπα κάτι που της είχα ξαναπεί "όσο μεγαλώνεις θα γίνεσαι πιο όμορφη". Κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Και δεν την ξαναείδα ποτέ.

Τώρα θα είναι ακόμα πιο όμορφη.