Θάνατος

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι η φιλοσοφία είναι προετοιμασία για τον θάνατο.
Εμείς αποφεύγουμε να τον σκεφτόμαστε - κουνήσου από τη θέση σου. Καμιά δημόσια σκέψη ή κουβέντα γι' αυτόν. Εθελοτυφλούμε και αποσιωπούμε. Απόλυτη σιωπή και για το δικαίωμα στην ευθανασία. Κι έτσι θα συνεχίσουμε να φεύγουμε πάντα ανέτοιμοι και να παρακολουθούμε ανήμποροι τους δικούς μας να υποφέρουν πριν πεθάνουν.

Να σέβεσαι τους αυτόχειρες. Αν μη τι άλλο επειδή σκέφτηκαν τον θάνατό τους περισσότερο από εσένα, χαζοβιόλη.

Ήρωας

Ο άνθρωπος μπορεί να πεθάνει. Ο Θεός όχι.
Η ανθρώπινη φύση είναι πιο κοντά στον ηρωισμό.

Μπορεί ο Θεός να αισθανθεί λύπη, πόνο - να κλάψει;

Η θνητότητα ως δυνατότητα, ως πλεονέκτημα, ως αιτία για κάτι μεγάλο.

Ο Χριστός είναι η ηρωική πλευρά του Θεού.

Χωρίς άποψη

Έχεις άποψη για όλα. Πού έχει καλό σουβλάκι, ποιο αυτοκίνητο αξίζει τα λεφτά του, αν η ταινία ήταν καλή, τι χρώμα θα βάψεις τους τοίχους, αν ο προπονητής έπρεπε να κάνει αλλαγή.
Άλλα δεν έχεις άποψη για το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου. Μιμείσαι ό,τι κάνουν κι οι υπόλοιποι.

Το ανέκδοτο

Ηταν μια παρεα με αγορια και κοριτσια και λεγανε ανεκδοτα σεξουαλικου περιεχομενου ("σοκιν" τα λεγαμε παλια). Εκει λοιπον που τα χαχανα διαδεχονται το ενα το αλλο και τα ανεκδοτα γινονται ολο και πιο τολμηρα πεταγεται ο Θεμης να πει κι αυτος ενα σοκιν ανεκδοτο. Μονο που οταν το τελειωνει ψιλογελωντας προκαταβολικα απο μονος του, ξαφνικα γυρω του τα χαχανα κοβονται αποτομα κι ολοι τον κοιτουν επιτιμητικα σαν να εκανε χοντραδα. Κι εκεινος αισθανεται αμηχανος γιατι οντως εχει πει χοντραδα. Αλλα πριν μισο λεπτο ολοι γελουσαν με τις χοντραδες.

Αισθανομαι σαν το Θεμη πολλες φορες. 

Χυδαιότητα

Μαλάκες ξεφτιλίσατε τον έρωτα με το πλήθος των ερώτων σας. Σαν μια μυστική ακρογιαλιά που δεν βρίσκεις πια να απλώσεις πετσέτα.

Μια εξήγηση.

Στην προσπάθειά σου να εξηγήσεις τα ανεξήγητα και μη λογικά φαινόμενα που σε περιβάλλουν, μην παραβλέπεις την δύναμη του μιμητισμού.

Ύπνος

O ύπνος είναι μια κατάσταση αγία. Στον ύπνο είμαστε όλοι αναμάρτητοι.

Τα μαθηματικά της στέρησης.

Η στέρηση δεν μετριέται από το πόσο δεν έχεις κάτι. Αλλά από το πόσο σου λείπει. Είναι το (πόσο θέλεις κάτι) δια (πόσο το έχεις). Όταν δεν θέλεις κάτι δεν υπάρχει στέρηση. Ενώ ακόμα κι αν έχεις κάτι, μπορεί να το στερείσαι αν το θέλεις πολύ περισσότερο. Κι αυτό αφορά τα πάντα: τις σχέσεις, τα λεφτά, τη δόξα...

Αντίστροφα.

Συχνά, βρίσκω θλιβερούς τους χαρούμενους και όμορφους τους λυπημένους.

Αλήθεια

Η ειλικρίνεια περισσότερο από δείγμα ηθικής είναι δείγμα ελευθερίας.

Μέτρο σύγκρισης.

Έλα μωρέ, ακόμα κι ο Μάικλ Τζάκσον είχε προβλήματα, δεν θα έχουμε εμείς;

Δεν περιμένω τίποτα.

Μη φορτώνετε τους ανθρώπους με τις προσδοκίες σας και θα δειτε πόσο υπέροχοι είναι.

Αυτοτιμωρία.

Η μεγαλύτερη τιμωρία του μαλάκα, είναι ότι είναι υποχρεωμένος να ζει με τον εαυτό του. Να κοιμάται και να ξυπνάει με έναν μαλάκα κάθε μέρα. Για πάντα.
Αν λοιπόν σου τη σπάει ένας μαλάκας ή ένα αρχίδι, σκέψου ότι εσύ τον υπομένεις για λίγο. Ενώ ο ίδιος πρέπει να υπομένει τον εαυτό του εικοσιτέσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.

Rihanna vs. Madonna

Diamonds, Rihanna, 110 εκατομμύρια views. Ακούς αυτή την φωνάρα, βλέπεις αυτή την εκρηκτική γυναίκα και καταλαβαίνεις ότι έχει χάρισμα, έχει ταλέντο.
Και μετά κάνεις τη σύγκριση με γυναίκες που έφτασαν στην κορυφή της δόξας και της επιτυχίας, όπως η Madonna ή η δικη μας Βουγιουκλάκη, και συνειδητοποιείς την τεράστια διαφορά.
Η Madonna ό,τι κατάφερε το κατάφερε (με τύχη και) σκληρή δουλειά. Είναι η απόλυτη επαγγελματίας.
Η Rihanna από την άλλη έχει ταλέντο. Δεν είναι μόνο επαγγελματίας. Είναι καλλιτέχνης.

Πες μου ΠΩΣ πριν μου δείξεις ΤΙ.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να καταφέρεις κάτι.

Με ένα έμφυτο ταλέντο.
Αποκτώντας εκπαίδευση ή πείρα.
Με σκληρή δουλειά.
Από τύχη.
Με εξυπνάδα.
Με πονηριά.
Με απάτη.
Με υπομονή.
Με επιμονή.
Με τόλμη.

Όταν πετυχαίνουμε κάτι, συνήθως συνήθως οφείλεται σε κάποιον από τους παραπάνω λόγους. Όσο πιο πολλούς τρόπους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ταυτόχρονα, τόσο περισσότερες και οι πιθανότητες επιτυχίας.

Συνήθως δίνουμε μεγάλη σημασία στον αν επετεύχθη το αποτέλεσμα και μικρή σημασία στον τρόπο που το πετύχαμε. Κι όμως ο τρόπος έχει τεράστια σημασία. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για τον άνθρωπο από τους τρόπους που μεταχειρίζεται. Και επιπλέον, η αξία του "κατορθώματος" είναι εξαρτάται από τον τρόπο που επετεύχθη.

Αυτοαναίρεση.

Αυτό το blog δεν λέγεται τυχαία "Παράξενος". Το ονόμασα έτσι (πριν εφτά χρόνια) γιατί εννιά στους δέκα ανθρώπους που με ξέρουν, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι είμαι παράξενος. Καλός, ευγενής, έξυπνος, ίσως γοητευτικός, αλλά πάντως παράξενος. Τον έχω αποδεχτεί τον χαρακτηρισμό. Δεν με ενοχλεί πια. Καταλαβαίνω τι εννοούν. Εννοούν κάτι μεταξύ υπερευαισθησίας και ιδιοτροπίας. Κάτι που μοιάζει με πετραδάκι σε ένα κατά τα άλλα άνετο παπούτσι ή με λίγο πιπέρι παραπάνω σε ένα φαγητό.

Δεν είναι καλό πράγμα να είσαι παράξενος. Ναι, σε διαφοροποιεί από το σωρό, αλλά δεν σε κάνει καλύτερο - σε κάνει πιο ενδιαφέρον. Αλλά ενδιαφέρον έχουν και τα έργα του Hirst. Μπορεί να θαυμάζεις την πρωτοτυπία τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλεις να τα πάρεις και σπίτι. Έτσι περίπου συμβαίνει και με εμένα. Τους κερδίζω το ενδιαφέρον και μετά τους απωθώ. Με εκτιμούν αλλά τους τρομάζω.

Αποφάσισα να αλλάξω. Να πάψω να είμαι παράξενος. Να γίνω κανονικός - όσο γίνεται. Nομίζω ότι η "παραξενιά" μου κατάντησε συνήθεια και άλλοθι. Μια δικαιολογία για παράλογες, αψυχολόγητες, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Ξανά και ξανά. Είναι μια αδυναμία χαρακτήρα, που την βάφτισα "άποψη" και ιδιαιτερότητα. Δεν θέλω πια να κρύβομαι πίσω από τον τίτλο του παράξενου ή του διαφορετικού.

Όσο κι αν ξέρω ότι η κανονικότητα είναι μια ψευδαίσθηση (ένα ψέμα, όπως οι τέλειες οικογένειες των διαφημίσεων που τρώνε πρωινό γύρω από το τραπέζι της κατάλευκης κουζίνας και η πανέμορφη μαμά τούς χαμογελά). Όσο κι αν γνωρίζω ότι όλοι κρύβουμε κάτι σκοτεινό, παράλογο και αυτοκαταστροφικό πίσω από τα ετοιματζήδικα χαμόγελά μας. Όσο κι αν με εξοργίζει η υποκρισία των καθώς πρέπει. Όσο κι αν βαριέμαι τις προβλέψιμες συμπεριφορές... Πρέπει να προσπαθήσω να γίνω πιο κανονικός. Λιγότερο παράξενος.

Άλλωστε, ένα στοιχείο της ιδιαίτερης φύσης μου είναι η αγάπη για το καινούριο. Και το καινούριο κρύβει μέσα του μια αυτοαναίρεση. Δεν μπορείς να αγαπάς το καινούριο και εσύ να παραμένεις ίδιος. Και ίσως ο καινούριος σου εαυτός να μην αγαπάει πια το καινούριο.

Καλή χρονιά.

Αν σήμερα είχα γεννέθλια και κάποιοι μου κάναν surprise party, θα τους πλάκωνα έναν έναν.
Τόσο καλή είναι η διάθεσή μου.

Ημερολόγιο

Ανεβάζω αυτό το τραγούδι γιατί το έχω ακούσει είκοσι φορές σε δύο ημέρες. Το ανεβάζω έτσι, για "ιστορικούς λόγους", για να θυμάμαι κάποτε ότι τον Δεκέμβρη του 2012 τράβαγα ζόρια και ακουγα Μαζωνάκη.

Τάιμινγκ.

Όταν καταλάβεις ότι το "τάιμινγκ" το "φίλινγκ" και οι λοιπές μαλακίες είναι μαλακίες, τότε και μόνο τότε ίσως είσαι έτοιμος/η για μια σχέση με έναν άνθρωπο που θα σε καλύπτει.

Υ.Γ.: Δες κι εδώ για τον τρόπο με τον οποιο γίνονται οι σχέσεις.

Who cares

Ειλικρινά.
Νοιάζομαι περισσότερο για το τι θα συμβεί στο επόμενο κεφάλαιο τού αστυνομικού που διαβάζω από ό,τι νοιάζομαι τι θα συμβεί στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου.

Υ.Γ.: Αυτό μ' άλλα λόγια λέγεται και απελπισία.

Μοναξιές.

Ας παραμείνουμε μοναχικοί. Αλλά τουλάχιστον ας είμαστε μοναχικοί μαζί.

Φωτογραφία

Στέκεσαι ακίνητος. Χαμογελάς με το ζόρι στο τίποτα. Περιμένεις. Κάποιος πατάει ένα κουμπί. Και μετά κοιτάς τον εαυτό σου.

Για πολλές γυναίκες οι φωτογραφίες καλύπτουν μια βαθύτερη ανάγκη. Επιβεβαιώνουν ότι ζουν. "Να, δες με! Υπάρχω!". Και ότι ζουν ωραία. "Ωραία η φωτογραφία; Ωραίο το χαμόγελο; Ωραία και η ζωή μου!"

Έχεις προσέξει ότι δεν έχεις τραβήξει καμία φωτογραφία τις στιγμές που αξίζει πραγματικά να θυμάσαι; (ακριβώς επειδή είχες κάτι πιο ουσιαστικό να κάνεις από το να τραβάς φωτογραφίες)

Υ.Γ.: δες εδώ για τον τζόγο ως επιβεβαίωση ζωής

Πρόβλημα.

Το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα. Αλλά τα επακόλουθα προβλήματα του προβλήματος.

Όταν υπάρχει πρόβλημα, προσπάθησε να μη δημιουργήσεις άλλα εξαιτίας του. Περιόρισε τις απώλειες.

Αυτή να 'ναι η προτεραιότητά σου, πάνω κι από τη λύση του προβλήματος.

Και για να το λήξουμε επιτέλους...

"Δεν θέλω να μιλήσω για πράγματα που έχουμε περάσει.
Αν και με πληγώνουν, τώρα είναι ιστορία.
Έχω παίξει όλα τα χαρτιά μου, κι εσύ το ίδιο.
Δεν έχω τίποτα περισσότερο να πω, ούτε κρυμμένο άσσο.

Ο νικητής τα παίρνει όλα,
κι ο χαμένος φαίνεται μικρός πλάι στην νίκη, αυτό είναι το πεπρωμένο του."



"Δεν θέλω να μιλήσω, αν αυτό σε κάνει να λυπάσαι.
Εσύ απλώς ήρθες να με χαιρετήσεις.
Ζητώ συγγνώμη αν αισθάνεσαι άσχημα που με βλέπεις σε ένταση, χωρίς αυτοπεποίθηση."

αλλά...

Σου επιτρέπω να οργίζεσαι. Αλλά να μην ξεχνάς να είσαι ευγνώμων (προς το ίδιο άτομο για διαφορετικούς λόγους)

Εναλλακτικός γόης.

"Είσαι πολύ ρηχός ρε φίλε. Καλό το ποδήλατο, αλλά έχει γοητεία και το γκουρμέ του μυαλού."

Έρωτες. [5]

Έχω αποκτήσει ένα νέο τικ: τσεκάρω το τηλέφωνό μου να δω αν πήρες.

Ο νόμος της Αντιδραστικότητας. (η θεωρία των διλλημάτων)

Είναι γνωστό ότι είμαστε παράλογα πλάσματα. Μια έφανση αυτού του παραλογισμού είναι και αυτό που εγώ ονομάζω νόμο της αντιδραστικότητας.

Θεωρούμε έναν άνθρωπο. Ο οποίος έχει (μεταξύ άλλων) δύο περιοχές ζωής Α και Β. Το Α και το Β μπορεί να είναι κάθε είδους κομμάτια ζωής. Μπορεί να είναι μια φιλική σχέση, μια συγγενική σχέση, ένα ταξίδι, το επάγγελμά του, μια ερωτική σχέση, το ντυσιμό του. Οτιδήποτε.

Ο νόμος της αντιδραστικότητας ενεργοποιείται όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ένα δίλλημα όπου συγκρούονται οι περιοχές Α και Β. Ο νόμος λέει ότι ασχέτως του ποια περιοχή είναι πιο πολύτιμη για τον άνθρωπο, εκείνος θα επιλέξει την αντίθετη περιοχή από εκείνη που του θέτει το δίλλημα.

Ασχέτως δηλαδή αν το Α είναι πιο πολύτιμο από το Β. Αν το Α του θέσει το δίλλημα, εκείνος θα επιλέξει το Β. Και αν το Β του θέσει το δίλλημα, εκείνος θα επιλέξει το Α. Βλέπουμε δηλαδή ότι κριτήριο δεν είναι η ωφέλεια αλλά η αντιδραστικότητα.

Παράδειγμα:
Έχεις δύο ανθρώπους στη ζωή σου (γκόμενος, φίλος, συνάδερφος, αδερφός δεν παίζει ρόλο). Αν ο Α σου πει ή εγώ ή ο Β, εσύ θα επιλέξεις τον Β. Αν ο Β σου πει ή εγώ ή ο Α, εσύ θα επιλέξεις τον Α. Τελικά ποιός από τους δύο είναι πιο πολύτιμος για σένα; Ο Α ή ο Β; Γιατί σε ένα δίλλημα αξία έχει η τελική επιλογή, όχι από πού ετέθει το δίλλημα.

Παράδειγμα 2:
Ας δούμε τον παραλογισμό αυτού του τρόπου σκέψης στο εξής ακραίο δίλλημα.
Ο γκόμενός σου, σου λέει "αν φας ποτέ μπριζόλα στη ζωή σου χωρίζουμε".
Εδώ περιοχή Α είναι ο γκόμενος και περιοχή Β οι μπριζόλες. Λογικά για εσένα ένα από τα δύο είναι πιο πολύτιμο. Ή ο γκόμενος ή οι μπριζόλες. Δεν παίζει ρόλο ποιο από τα δύο είναι πιο πολύτιμο. Η ουσία εδώ είναι ότι ένα από τα δύο είναι πιο πολύτιμο από το άλλο.
Ο νόμος της αντιδραστικότητας λέει ότι αν ο γκόμενος σου σού θέσει το δίλλημα εσύ θα τον στείλεις από εκεί που ήρθε.
Από την άλλη, αν όλοι οι χασάπηδες και οι εστιάτορες του κόσμου σου έλεγαν "δεν θα φας μπριζόλα αν δεν τα χαλάσεις με τον γκόμενό σου" εσύ θα παράγγελνες κάτι άλλο και θα προτιμούσες να μείνεις με τον γκόμενο σου.
Κανονικά όμως, αν η επιλογή σου γινόταν με λογικά κριτήρια, όποια κι αν ήταν αυτή (γκόμενος ή μπριζόλες) θα έπρεπε να ήταν η ίδια, ασχέτως αν το δίλλημα τεθεί από τον γκόμενο ή τον χασάπη.

Όταν εμφανίζεται μια ασυμβατότητα στη ζωή μας. Όταν το Α συγκρούεται με το Β, εμείς θα πρέπει να επιλέξουμε το πιο πολύτιμο για εμάς. Αντιθέτως, εμείς επιλέγουμε εκείνο που ΔΕΝ μας θέτει δίλλημα. Αγνοούμε ότι ασχέτως από πού ετέθει το δίλλημα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο.


(Οι απαντήσεις σας επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο την αρχική μου θέση.
Δηλαδή, αντί με ψυχρό μυαλό να ζυγίσετε αν το Α ή το Β είναι πιο ωφέλιμο και πολύτιμο και να πράξετε αναλόγως, αναλώνεστε στο ποιος, πώς και γιατί έθεσε το δίλλημα.
Αυτός είναι κι λενας από τους λόγους που πολύ συχνά πονάμε. Γιατί σε ένα σταυροδρόμι δεν διαλέξαμε με τη λογική το πιο αναγκαίο, το πιο πολύτιμο για εμάς, αλλά κρίναμε με όρους εγωισμού και ψευτοανεξαρτησίας ("με ποιο δικαίωμα μου το λες αυτό", "ποιος είσαι εσύ που θα μου θέσεις δίλλημα" κλπ).

Έρωτες. [4]

Οι γυναίκες είναι σαν τις μύγες. Τις τραβάει η λάμπα που θα τις κάψει.

Τοχει πει κι ο Καζούλης, στους πιο εύστοχους στίχους που έχουν γραγφτεί ποτέ για τον έρωτα:

"Κάτι να γυαλίζει, θέλεις πάντα κι ας θυμίζει ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό".