Ηθική

Συχνά ακούω ότι τα σύστηματα αξιών (ηθική) αλλάζουν με την πάρδο του χρόνου. Αυτό που ήταν ηθικό πριν 2.500 χρόνια (π.χ. σκλαβιά, ανισότητα φύλλων και φυλών) δεν είναι ηθικό σήμερα και το αντίστροφο (π.χ. τεμπελιά, αλλαγή υπηκοότητας).

Σωστό. Όμως η θεώρηση των διαφοροποιήσεων της ηθικής σε σχέση κυρίως με τον χρόνο είναι άλλη μια επιρροή του κατευθυνόμενου, "παγκομιοποιημένου" τρόπου σκέψης. Θέλουνε να πιστεύουμε ότι κάθε εποχή έχει την ηθική της. (την ίδια τακτική ακολουθούν και στα θέματα της τέχνης, δες το κείμενο Τέχνη ή μόδα) Η αλήθεια είναι ότι την ίδια χρονική περίοδο υπήρχαν και υπάρχουν διαφορετικές κοινωνίες με διαφορετικά συστήματα αξιών. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Εβραίοι, οι Κινέζοι... την ίδια χρονική περίοδο, είχαν πολύ διαφορετικές κλίμακες αξιών. Αν θέλετε παράδειγμα διαφορετικού συστήματος αξιών στην εποχή μας δεν χρειάζετε να πάτε μέρχι το Ιράν, πηγαίνετε μέχρι την Κρήτη.

Θέλουν ακόμα να πιστεύουμε ότι η σημερινή ηθική είναι το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης από το το καλό στο καλύτερο (περσσότερα "ανθρώπινα δικαιώματα").
"Εξέλιξη": πόσες παρεξηγήσεις χρωστάμε σε αυτή τη λέξη...

Γιατί θέλουν να τα πιστευουμε όλα αυτά;
Για να ομογενοποιήσουν όλο τον κόσμο σε ένα σύστημα αξιών.

Βέβαια πάντα, κάθε κοινωνία πιστεύει ότι το δικό της σύστημα αξιών είναι το "σωστό" και προσπαθεί να το επιβάλλει παντού. Όμως σήμερα, αυτή η προσπάθεια αποτελεί αντίφαση για το "φιλελεύθερο" δυτικό σύστημα αξιών, που θεωρητικά υποστηρίζει τα ανθρώπινα και τα μειονοτικά δικαιώματα. Είναι σαν μια δημοκρατία να καταδιώκει τους βασιλικούς (όχι ότι δεν το έχουμε δει κι αυτό) όταν ουσία της δημοκρατίας είναι το "διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."



Η αλήθεια είναι ότι κάθε ηθική είναι ένα σύστημα κανόνων και τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει καλή και κακή ηθική, όπως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί κανόνες. Οι κανόνες του ποδοσφαίρου δεν είναι καλύτεροι ή χεiρότεροι από εκείνους του χόκεϊ επί πάγου, είναι απλώς διαφορετικοί.




(Το ποιος ορίζει αυτούς τους κανόνες, η πλειοψηφία, κάποιες ηγετικές προωπικότητες, η τύχη ή κάτι άλλο είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα...)

Δεν βγάζω φωτογραφίες, δεν τραβάω βίντεο, δεν γράφω ημερολόγιο.

Έχει περάσει τα πενήντα. Έχει ουσιαστικά αποσυρθεί. Ζει και δε ζει - σαν ερημήτης.

Κάποτε ήταν στις δόξες του. Τότε κρατούσε ένα σύντομο ημερολόγιο: τα βασικά συμβάντα της δουλειάς του κάθε μέρα (ήταν εργασιομανής ούτε τότε είχε προσωπική ζωή).

Τώρα, κάθε πρωί γύρω στις 11, διαβάζει προσεκτικά τις σημειώσεις τις αντίστοιχης μέρας τότε, και προσπαθεί να αισθανθει ότι την ξαναζεί... ...μισή ώρα κάθε μέρα...

Αλλά οι πιο πολλές σημειώσεις δε βγάζουν νόημα, δεν θυμάται τι ενοούσε.

"Όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πορώνεις!"

(η απολυτη έκφραση της αποφασιστικότητας, της υπομονής, της επιμονής και της αισιοδοξίας)

Mark Rothko

1955


1957


1960


1961

Μια εξαιρετικά απλή και συγκεκριμένη φόρμα, που τα όριά της αντί να περιορίζουν, τονίζουν την δημιουργικότητα κάθε νέας προσέγγισης. Κάθε επανάλληψη δείχνει και πιο φρέσκια. Και τελικά όλη αυτή η επιμονή, αντί να κουράζει, αναδεικνύει την "σοφία" τής επιλογής τής συγκεκριμένης φόρμας, το βάθος της, την αξία της.
Όσο στενά κι αν φαίνονται τα όρια υπάρχει πάντα χώρος για δημιουργία, για ελευθερία.

(One exceptionally simple and concrete form, that instead of limiting, stress the creativity of each new approach. Each iteration seems fresh. And finally all this insistence, instead of tiring, elects the wisdom of the choice of the form, its depth, its value.
Limits leave always room for creation, for freedom.)

Τέχνη ή μόδα;

Από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις περί τέχνης:

"Art, on the one hand, was defined as nothing but an international communal experience, thus killing altogether any understanding of its integral relationship with an ethnic group. On the other hand its relationship to time was stressed, that is: There was no longer any art of peoples or even of races, but only an art of the times. According to this theory, therefore, Greek art was not formed by the Greeks, but by a certain period which formed it as their expression. The same, naturally, was true of Roman art, which, for the same reasons, coincided only by accident with the rise of the Roman empire. Again in the same way the more recent art epochs of humanity have not been created by Arabs, Germans, Italians, French, etc., but are only appearances conditioned by time. Therefore today no German or French or Japanese or Chinese art exists, but plainly and simply only a “modern art.” Consequently, art as such is not only completely isolated from its ethnic origins, but it is the expression of a certain vintage which is characterized today by the word “modern,” and thus, of course, will be un-modern tomorrow, since it will be outdated.

According to such a theory, as a matter of fact, art and art activities are lumped together with the handiwork of our modern tailor shops and fashion industries. And to be sure, following the maxim: Every year something new. One day Impressionism, then Futurism, Cubism, maybe even Dadaism, etc. A further result is that even for the most insane and inane monstrosities thousands of catchwords to label them will have to be found, and have indeed been found. If it weren’t so sad in one sense, it would almost be a lot of fun to list all the slogans and cliches with which the so-called “art initiates” have described and explained their wretched products in recent years....





For art is not founded on time, but only on peoples. It is therefore imperative for the artist to erect a monument, not so much to a period, but to his people. For the time is changeable, years come and go. Anything born of and thriving on a certain epoch alone, would perish with it. And not only all which had been created before us would fall victim to this mortality, but also what is being created today or will be created in the future."

A. Hitler 1937

Happiness is an attitude

Η ευτυχία είναι θέμα ερμηνείας.
Ουδέν κακό αμιγές καλού και ουδέν καλό αμιγές κακού.