Η κυρία Περίεργη

Το καλοκαίρι του 2003 ή του 2002 μετά από μία επιτυχημένη μέρα στη δουλειά, βράδυ, πήγαινα στο αυτοκίνητό μου για να γυρίσω σπίτι. Στο δρόμο συναντώ ένα πολύ μικρό γατάκι. Το ακολουθούσε η μαμά του - το πρόσεχε. Σκύβω να το χαϊδέψω κι εκείνο αρχίζει να τρίβεται στο χέρι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα τζιπ να έρχεται με φόρα καταπάνω μου - ήμουν στη μέση του δρόμου. Κάνω στην άκρη, το γατάκι όμως είχε μείνει στη μέση του δρόμου. Το τζιπ πέρασε από πάνω του. Αμέσως μετά το βλέπω να τρέχει σαν τρελό και να χάνεται.

Την επόμενη μέρα το ξαναείδα. Είχε χτυπήσει άσχημα. Το ένα του μάτι είχε πεταχτεί έξω και ένα από τα πίσω πόδια του ήταν νεκρό - το έσερνε. Υπήρχε ένα αλουμινόχαρτο με φαγητό δίπλα στους κάδους σκουπιδιών. Είχαν μαζευτεί γάτες και τρώγανε. Όταν πλησίαζε το γατάκι να φάει το διώχνανε. Το έβαλα στο αμαξι και το πήρα σπίτι. Ανίκανος με οτιδήποτε πρακτικό, "ανάθεσα" στη τότε κοπέλα μου να το περιποιηθεί. Ο γιατρός μας είπε ότι έπρεπε να βγεί το μάτι. Το πόδι μάλλον θα γινόταν καλά - είχε παραλύσει από το σοκ. Το μάτι βγήκε και το πόδι επανήλθε. Το όνομα της γάτας: "κυρία Περίεργη". Η κοπέλα με άφησε. Η γάτα μού έμεινε. Έγινε καλό γατί. Καθόλου άταχτο - ήμουνα κι εγώ αυστηρός. Όσο την είχα δεν είχα καταφέρει να κάνω σχέση. Η γάτα και οι γυναίκες για κάποιο λόγο δεν πήγαιναν μαζί. Ήταν περίοδος μοναξιάς. Εγώ στον υπολογιστή και η γάτα στον καναπέ. Ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα μαζί της- εδώ δεν ασχολιέμαι με τον εαυτό μου... Τον τελευταίο καιρό σα να είχε μελαγχολήσει και η γάτα μαζί μου. Είχε πάψει να γλύφεται. Είχε γίνει βρώμικη, άφηνε τρίχες. Αναγκάστηκα να πάρω βούρτσα για τις τρίχες, να την βουρτσίζω που και που.

Ήρθε κάποια στιγμή ο καιρός να μετακομίσω. Πάντα είχα μεγάλο πρόβλημα να πιάσω την κυρία Περίεργη και να την βάλω στο κλουβί για να τη μεταφέρω. Κάτι αυτό, κάτι οι τρίχες που θα μου γέμιζε το άλλο σπίτι, κάτι το ενδεχόμενο να την πάρει η μητέρα μου για συντροφιά... τελικά η γάτα έμεινε μόνη της στο άδειο σπίτι που εγκατέλειψα. Κατάμονη για εβδομάδες. Κάθε τόσο πέρναγε η μητέρα μου να της βάλει φαγητό. Μια στο τόσο πέρναγα κι εγώ να δω αν ζει. Έπρεπε όμως να μπει νέος ενοικιαστής. Η γάτα έπρεπε να φύγει. Δεν είχα πάει να την πάρω. Έτσι αναγκάστηκε να την πάρει η μάνα μου.

Τώρα, όταν επισκέπτομαι το σπίτι της μάνας μου, η κυρία Περίεργη κάνει πως δεν με ξέρει. Η μητέρα μου τη φωνάζει Μπαμπίνα. Η Μπαμπίνα γλύφεται. Είναι καθαρή, με μεταξένιο τρίχωμα. Περνάει καλά. Το ίδιο μαθαίνω και για την κοπέλα που ήμασταν μαζί όταν τη βρήκα. Αγόρασε σπίτι, περνάει καλά. Ίσως αλλάξει κι αυτή όνομα.

Περιαυτολογίες.

Αν και μου τη σπάνε απίστευτα όλα τα chain-something, αποδέχομαι την πρόκληση του Σουταχαπεί, της lost, της SkiAς και του thrass (γιατί τους εκτιμώ) και θα εφεύρω να σας πω κάποια πράγματα για μένα.

1. Είμαι μαλάκας.
2. Ο προσανατολισμός, η παρατηρητικότητα και η μνήμη δεν είναι τα δυνατά μου σημεία. Είμαι υπερβολικά αναβλητικός και ακατάστατος.
3. Τα καλύτερα ελληνικά τα έχω διαβάσει από τον Ταχτσή. Από όλους τους έλληνες εικαστικούς θαυμάζω περισσότερο τον Takis. Καραγουστάρω τις αστυνομικές περιπέτειες του James Hadley Chase και τις διαβάζω ξανά και ξανά.
4. Μικρός ήθελα να γίνω "γιατρός για τα πόδια", στην εφηβεία ήθελα να γίνω ντετέκτιβ και αργότερα ήθελα να ήμουν μπάρμαν.
5. Θα είχα κάνει πολύ περισσότερα πράγματα στη ζωή μου αν δεν ήμουν μονίμως κουρασμένος κι αν δεν είχα τον φόβο της αποτυχίας.

Πάσα σε: Σκιά, Sardonian, Barcelique, Σελάνα (έχει γράψει ήδη) και Ιφιγένεια.


Ξέρει κανείς ποιος το ξεκίνησε αυτό το πράγμα που έχει παρασύρει όλη τη μπλογκόσφαιρα;

Το χαρτί.

Δεν ξέρω που είναι, τι απέγινε εκείνο το χαρτί. Ούτε θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε. Βασικά ήταν μια μέθοδος αξιολόγησης γυναικών. Θύμιζε αυτοσχέδια φόρμα του excell. Στην πάνω οριζόντια γραμμη νομίζω ήταν γραμμένα ονόματα γυναικών. Στην αριστερή κάθετη γραμμη ήταν τα προσόντα, οι παράμετροι: εμφάνιση, ερωτισμός, glamour, αξιοπιστία, εξυπνάδα, απαιτήσεις, επικοινωνία, ευκολία... κλπ. Δεν θυμάμαι με ακρίβεια τα όλες τις παραμέτρους. Ήταν όμως μια καλοδουλεμένη λίστα. Δεν είχαν όλες οι παράμετροι την ίδια βαρύτητα. Για παράδειγμα υπήρχε παράμετρος ακόμα και για το πόσο κοντά μου έμενε η κοπέλα, η οποία βέβαια δεν είχε μεγάλη βαρύτητα. Αντίθετα η παράμετρος εμφάνιση είχε τεράστια βαρύτητα. Οι παράμετροι με μεγάλη βαρύτητα βαθμολογόντουσαν με άριστα το 20, ενώ οι παράμετροι με μικρή βαρύτητα με άριστα το 5. Με δυο λόγια ήταν ένα μαθηματικό, λογικό σύστημα για να αξιολογώ γυναίκες που γνώριζα και να ανακαλύπτω ποια μου ταιριάζει - αξίζει - περισσότερο. Ήταν νομίζω στα πρώτα χρόνια της σχολής που έφτιαξα και χρησιμοποίησα για λίγο καιρό εκείνο το χαρτί. Μετά το ξέχασα. Το έχασα.

Πολύ αργότερα γνώρισα εσένα. Σε έναν από τους χωρισμούς μας - δεν θυμάμαι αν έγινε τυχαία ή αν το έψαξα - βρήκα ξανά το χαρτί. Τσαλακωμένο, ανάμεσα στα άπειρα άλλα πράγματα που υπήρχαν στο τεράστιο συρτάρι του κομοδίνου μου. Το διάβασα και θαύμασα την δουλειά που είχα κάνει παλιότερα. Εντυπωσιάστηκα με την λεπτομέρεια των παραμέτρων και την αντικειμενικότητα της βαθμολογίας. Βάλθηκα να σε αξιολογήσω. Να δω γιατί σε θέλω. Να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που με τραβούσε σα μαγνήτης κοντά σου. Πρόβλημα. Οι βαθμοί σου ήταν πολύ κακοί. Έχανες ακόμα και από κοπέλες που τα ονοματά τους ήταν στο χαρτί αλλά ούτε που θυμόμουνα ποιες ήταν. Κάτι πήγαινε στραβά. Ίσως έλειπε κάποια παράμετρος. Κάποιο χαρακτηριστικό στο όποίο εσύ έσκιζες κι είχα ξεχάσει να το λάβω υπόψη μου. Έκατσα και σκέφτηκα. Δεν έλειπε τίποτα. Τελικά, αυτό που με τραβούσε σε σένα δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο χαρατηριστικό. Έτσι, για να να συμπίπτει το χαρτί με την πραγματικότητα έπρεπε να κάνω πουστιά. Τράβηξα μια γραμμή στο κάτω μέρος του πίνακα και έγραψα: "νιώθω άνετα- περνάω καλά μαζί της". Με άριστα το 25.

Ήταν η τελευταία φορά που χρησιμοποίησα εκείνο το χαρτί.