Για τα λεφτά τα κάνω όλα. Για τα λεφτά δεν κάνω τίποτα (άλλο).

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα περισσότερα χρήματα.
Θα ένιωθα μικρότερη ανασφάλεια για το αύριο.
Θα ένιωθα λιγότερο εγκλωβισμένος στη δουλειά μου.
Θα είχα περισσότερο χρόνο και χρήμα για να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντά μου, να φροντίσω την εμφάνισή μου, να αναπτύξω τα ταλέντα μου, να ταξιδέψω, να χαρώ.

Δηλαδή αυτό φταίει; Τα χρήματα;
Είναι οι πλούσιοι ευτυχισμένοι; (και δεν το εννοώ με την απλοϊκή, κλισέ λογική του "τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία")
Πόσα λεφτά είναι "πολλά λεφτά"; Όσα κι αν έχουν οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν τα περισσότερα. Πάντα απορούσα γιατί συνεχίζουν να δουλεύουν κάποιοι εκατομμυριούχοι και δεν αράζουν να απολαύσουν τα λεφτά τους.

Αισθάνομαι εγκλωβισμένος σε ένα λούκι από το οποίο δύσκολα θα βγώ. Τι γίνεται; Εγώ είμαι μαλάκας ή όντως μάς έχουν βάλει σε λούκι; Θυμάμαι στο σχολείο που οι καλοί μαθητές τα προλάβαιναν όλα (μαθήματα, μπάλα, πάρτι) κι εγώ δεν προλάβαινα τίποτα ή βαριόμουνα τα πάντα. Ίσως αυτό φταίει. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα: δουλειά, μπλογκ, γυμναστήριο, γκόμενα, φίλοι, μπάλα, οδοντίατρος, μουσική, διάβασμα, σκέψη, συγγενείς, ξεκούραση, εκδρομές, ψυχολόγος, κινηματογράφος, σοβαρές κουβέντες, αστείες κουβέντες, κουτσομπολιά, έρωτας, ολονύκτιες συνεδρίες ταντρικού σεξ, πλύσιμο ρούχων, τακτοποίηση σπιτιού, καθαρισμός προσώπου...

Ποιος καραγκιόζης τα προλαβαίνει όλα αυτά;
Να γιατί λένε πως το πιο πολύτιμο πράγμα είναι ο χρόνος.

Έτσι εξηγείται και ο φθόνος μου και η περιφρόνησή μου για τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους. Δουλεύουν λίγο και τους μένει πολύς ελεύθερος χρόνος. Και δεν έχουν εργασιακή ανασφάλεια. (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις - παρατάτε με)

Κάνω μια τρελή σκέψη. Να μαζέψω όλα μου τα χρήματα, όλη μου την περιουσία και να τα ποντάρω στη ρουλέτα. Ή διπλά ή τίποτα. Αν χάσω να αυτοκτονήσω, αν κερδίσω να απελευθερωθώ. Να ζήσω.

Λεφτά ή θάνατος!




ΥΓ.: Την ιδέα με τη ρουλέτα την έχει κάνει στην πραγματικότητα κι ένας αμερικάνος. Αλλά αυτός το έκανε για χαβαλέ και κάλεσε τα κανάλια. Έγω το λέω σαν υπαρξιακό στοίχημα.

ΥΓ.2: Δεν είμαι αχάριστος. Εκτιμώ αυτά που έχω. Δεν θεωρώ ότι μου χρωστάει η ζωή. Γνωρίζω ότι άλλοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) από την πείνα. Αλλά...

ΥΓ.3: Αυτό το post είναι ένα παραλήρημα. Μπορεί να μου τη δώσει και να το σβήσω ή να το ξαναγράψω.