Μια νύχτα στο καζίνο.
Αγαπώ τα καζίνο γιατί μου επιτρέπουν να γευτώ πολλών ειδών ήττες.
Τώρα τελευταία, κάθε φορά που πάω στο καζίνο, όταν τους δίνω την κάρτα μέλους, την τσεκάρουν στον υπολογιστή τους, με κοιτάνε με περιέργεια και με ρωτάνε το όνομά μου. Κάποιες φορές με ρωτάνε και ημερομηνία γέννησης. Μα υποτίθεται ότι αυτόν το ρόλο έχει η κάρτα. Να τους λέει τα στοιχεία μου χωρίς ερωτήσεις. Υπέθεσα ότι είχαν κρούσματα πελατών που τους έχει απαγορευτεί η είσοδος και μπαίνουν με ξένες κάρτες.
Στην τελευταία μου επίσκεψη, όταν έδωσα την κάρτα μου, μια κοπέλα μού έκανε πάλι τις ίδιες ερωτήσεις. Όνομα, ημερομηνία γέννησης... Συνηθισμένος πια, της απαντούσα χαμογελαστός. Στο τέλος μου ανταποδίδει το χαμόγελο και μου λέει ευγενικά:
"Έχετε αλλάξει!".
Κοκάλωσα.
"Έχω περάσει πολλά κι έχω αλλάξει. Εσύ όμως πού το ξέρεις;" σκέφτηκα.
Το μυαλό μου εξέτασε αστραπιαία όλα τα ενδεχόμενα. Κατάλαβα. Όταν δίνεις τα στοιχεία σου για να γίνεις μέλος, κάποια κρυφή κάμερα σε φωτογραφίζει. Είχα αλλάξει σε σχέση με τη φωτογραφία. Έφαγα τη σφαλιάρα, της χαμογέλασα και προχώρησα αγέρωχος στην αίθουσα όπου θα έχανα αμίλητος ενάμισι μισθό.
Και να σκεφτείς ότι δεν έχουν περάσει ούτε δυο χρόνια που έβγαλα την κάρτα...
Ετικέτες καζίνο, ρουλέτα, τυχερά παιχνίδια
posted by Παράξενος @ 12:10 π.μ.
15 Comments:
kanonikotato fakelwma
σου έχω πει ότι μου αρέσει η σχέση σου με το χρήμα;
(αα και το πως αντιμετωπίζεις τις ήττες...)
σε πάω!
Onomatodosia,
Εμένα όμως δεν με πείραξε το φακέλωμα. Με πείραξε η απρόσμενη, αφοπλιστική "υπενθύμιση" ότι έχω αλλάξει.
Άρχοντα Κώστα,
Είσαι πολύ καλός. Μου δίνεις δύναμη.
Με συγχωρείς που μπήκα απρόσκλητη. Μήπως είναι κρίμα να χάνεις τον μισθό σου εκεί; Έχω ένα γνωστό, που υποφέρει όλη η οικογένειά του μ΄αυτό το καζίνο. Δεν είναι κρίμα;
Γιατί απολαμβάνεις τις ήττες, ενώ θα μπορούσες να απολαύσεις τις νίκες της ζωής; Ψάξε μέσα σου και θα δεις ότι δεν σ΄αρέσει όσο νομίζεις στο βάθος.
Πες ότι έχεις μια μεγάλη αδελφή που σε θέλει νικητή στη ζωή. Καλό σου βράδυ και συγνώμη για το θάρρος και θράσσος, ίσως.
Για να σε πειράξει το ότι έχεις αλλάξει, σίγουρα έχεις ευαισθησίες
πολλές που τις χαραμίζεις άσκοπα και άδικα.
Αν θες να με βρίσεις, ξέρεις πως θα με βρεις.
elpida,
Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα όμορφα λόγια σου.
Το θέμα του τζόγου είναι πολύπολοκο. Δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου. Αν το συζητήσουμε δεν θα βγάλουμε άκρη. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές περιπτώσεις και απόψεις ακόμα και ανάμεσα σε "γνώστες" ("από πρώτο χέρι") του θέματος. Γενικά, καλό είναι να αποφεύγεται.
Ασφαλώς και προτιμώ τις νίκες από τις ήττες.
Αλλά αφού ήττες έχω, τις ήττες μου πρέπει να αγαπήσω.
"και προχώρησα αγέρωχος στην αίθουσα όπου θα έχανα αμίλητος ενάμισι μισθό"
Αυτό το "αμίλητος" είναι όλη η υπόθεση.
Μεταμορφώνει τη φράση σου σε στίχο πραγματικό.
Βέβαια, εσύ έχεις τον ...πόνο σου κι εγώ μιλάω
περί ποίησης επί του ...πόνου σου,
αλλά τέλος πάντων:)
ΥΓ. Την άλλη φορά χάσε τουλάχιστον μόνο ένα μισθό.
Και η απόλαυση της ήττας θέλει μια κάποια ...μετριοπάθεια :)
έκανες μερικές αράδες αξιοπρόσεκτες και δεν είναι λίγο.
μερικές φορές πρέπει να χάσουμε για να κερδίσουμε.
"Αλλά αφού ήττες έχω, τις ήττες μου πρέπει να αγαπήσω."
συμφωνώ μ' αυτό.
όσο για την υπενθύμιση .. μάλλον προσπαθούσε να φανεί φιλική η κοπέλα.. και γιατί άλλωστε να μην σου υπενθυμίζουν ότι έχεις αλλάξει;
"Το μυαλό μου εξέτασε αστραπιαία όλα τα ενδεχόμενα. Κατάλαβα".
Περνάς το κατώφλι με την ψυχολογία του παίκτη. Μ' αρέσει ο τρόπος που καταλαβαίνεις. Και ο τρόπος που συμβιβάζεσαι με τις ήττες. Συμβιβάσου και με τις "αλλαγές" σου. Κάθε ρυτίδα έχει νόημα. Είναι στη θέση της για να θυμίζει ότι κάτι ακόμη έμαθες. Με δύσκολο τρόπο συνήθως.
Όμως, υπέθεσες μόνο ότι έχεις αλλάξει προς το χειρότερο;
the return,
Το εκτιμώ πολύ το σχόλιό σου.
roidis
Welcome.
Σε ευχαριστώ πολύ.
poreia,
Σωστά τα λες.
Η κοπέλα καλά έκανε, δε την κακίζω, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν οι (συγκεκριμένες) αλλαγές.
oistros,
Επίτρεψέ μου να σε φιλήσω.
Thrass,
Αυτό δεν το υπέθεσα. Το ξέρω.
Regina,
"Πως ειναι δυνατόν να αγαπα κάποιος μια κατάσταση κατά την οποία χάνει;"
Εξαιρετική ερώτηση.
Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεν δίνεται με λόγια. Πρέπει να την βιώσεις. Κι ούτε κι εγώ το έχω πετύχει.
Πριν μερικές μέρες, σκεφτόμουνα -θρηνούσα- πόσα πράγματα θα ήθελα και μπορούσα να είχα κάνει αλλά δεν τα έχω κάνει. Μια ζωή που δεν έζησα. Και μετά σκέφτηκα όσα έχω κάνει, τις ήττες μου, τα λάθη μου. Και τότε ξαφνικά τα θαύμασα. Είναι απόδειξη ζωής. Όσο πιο μεγάλα τόσο πιο έντονη απόδειξη ζωής. Και έτσι για μια στιγμή τα αγάπησα.
Σπάει πιάτα όποιος πλένει πιάτα.-
Το πιο σημαντικό είναι να μην απέχεις, να μην κλείνεσαι στο καβούκι σου από το φόβο να μην κάνεις λάθη.
Και οι ρυτίδες(δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σ'αυτό με την αλλαγή προς το χειρότερο και δεν έχει σημασία, γιατί εγώ θέλω να το πω:ρ)είναι απόδειξη ζωής που πέρασε και μας ακούμπησε..Πώς δε μπορώ καθόλου εκείνα τα "ατσαλάκωτα" τα πρόσωπα..θλίψη μου προκαλούν.
τις προάλλες έπεσα πάνω σε κάποιον που είχα να δω από τα 19 μου.
τον γνώρισα αμέσως.
με γνώρισε αμέσως.
δεν ένιωσα να χάρηκα καθόλου γιαυτό..
"... κι εγώ σε ποντάρω, κι ύστερα πάω πάσο..."
αυτό μου θυμίσατε. εκείνο το αμίλητος θα φταίει...
Τα κείμενά σου εξακολουθούν να μου αρέσουν πολύ. Όαση. Την καλημέρα μου :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home