Μια απάντηση.
(Απάντηση στα σχόλια του unpaiktable στο προηγούμενο κείμενο.)
Αφού σε ευχαριστήσω για τις καλές προθέσεις σου, θα προσπθήσω να λύσω κάποιες παρεξηγήσεις.
Τα κείμενα αυτού του blog μιλάνε για πολλά πράγματα. Η μοναξιά όμως δεν είναι το κύριο θέμα τους. Και σίγουρα δεν είναι το θέμα τους η γκρίνια ή η μεμψιμοιρία για την μοναξιά. Από τα σχόλιά σου θα υπέθετε κανείς ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Καμία σχέση.
Για παράδειγμα, το κείμενο από το οποίο πήρες αφορμή, μιλάει για ένα υπέροχο τραγούδι. Γράφτηκε με θετική ενέργεια, όχι με αρνητική. Το τραγούδι μιλάει για κάποια πράγματα που στον καλλιτέχνη φαίνονται μαύρα. So what? Τι να κάνουμε τώρα; Να τον κατηγορήσουμε για μιζέρια;
Γι' αυτό και αδυνατώ να καταλάβω ακριβώς από πού ορμώμενος προτείνεις αυτά που προτείνεις - μόνο group therapy δεν μας πρότεινες. Ή μάλλον καταλαβαίνω...
Είναι ίσως το πνεύμα της εποχής που κάθε υπαρξιακή αναζήτηση, ή ακόμα χειρότερα, κάθε τι μη χαρούμενο, το αντιμετωπίζει με φόβο. Ζούμε το "άχγος της χαράς" - οτιδήποτε άλλο μας τρομάζει. Η νοοτροπία "περνάτε καλά γιατί χανόμαστε" είναι τόσο επιπόλαια και ρηχή όπως και η γεύση εκείνου που του αρέσει μόνο η ζάχαρη. Λοιπόν σε πληροφορώ ότι και το ξινό, και το πικάντικο, ακόμα και το πικρό μπορούν να έχουν ωραία γεύση. Αλλά πρέπει να έχεις κατάλληλο ουρανίσκο. Κάπoιοι, όπως η Raffinata, θα πουν "it's an acquired taste", είναι γούστο που αποκτιέται με την πείρα, γι' αυτό και αναφέρθηκε στη ηλικία σου. Εγώ όμως θα θυμηθώ έναν συμμαθητή που στο λεύκωμα του σχολείου, στο αποχαιρετιστήριο κείμενο των μαθητών της 3ης λυκείου έβαλε αυτό το απόσπασμα από "Το Άξιον Εστί". Ίσως τελικά εκεί βρίσκεται η παρεξήγηση. Στο "άξιον εστί" του καθενός. Δεν μπορείς να κρίνεις ή να συμβουλεύσεις τον άλλο με το "άξιον εστί" της δικιάς σου ύπαρξης.
(Δεν σε κατηγορώ, ούτε σε χαρακτηρίζω, αλλά σε κάποιον πρέπει να απευθύνω την απάντηση. Και σε ευχαριστώ που έθιξες ένα θέμα που θεωρώ τόσο σημαντικό ώστε να γράψω νέο κείμενο.
Πάντως όλο και πιο συχνά διαπιστώνω ότι είναι περισσότεροι αυτοί που παίρνουν άλλο μήνυμα από αυτό που στέλνω.)
posted by Παράξενος @ 3:33 π.μ.
9 Comments:
Ελπίζω να μη...φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν, θέλω απλά να υπογραμμίσω τα λόγια σου :
Είναι ίσως το πνεύμα της εποχής που κάθε υπαρξιακή αναζήτηση, ή ακόμα χειρότερα, κάθε τι μη χαρούμενο, το αντιμετωπίζει με φόβο. Ζούμε το "άχγος της χαράς" - οτιδήποτε άλλο μας τρομάζει. Η νοοτροπία "περνάτε καλά γιατί χανόμαστε" είναι τόσο επιπόλαια και ρηχή όπως και η γεύση εκείνου που του αρέσει μόνο η ζάχαρη.
Μεγάλη κουβέντα και συμφωνώ απόλυτα, μιλώντας και από προσωπική πείρα...Ο φόβος δε που αναφέρεις--γιατί περί αυτού πρόκειται αναμφισβήτητα, εκτός κι αν σ' αυτόν προσθέσουμε και την αδυναμία κατανόησης--συχνά εκφράζεται ως χλευασμός και απαξίωση, πράγμα που προσωπικά θεωρώ ιδιαίτερα ενοχλητικό.
Παράξενε, καλημερούδια...
Το ξέρεις:
Αυτό που δείχνει ο καθένας μας
κι αυτό
που ο άλλος μ π ο ρ ε ί να δει είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Υπάρχουν πολλών ειδών γυαλιά.
Κόκκινα, κίτρινα, μπλε.
Ανάλογα με το τι φοράς, χρωματίζεται ο κόσμος. Μονοδιάστατα.
Και, η δοκιμή ενός άλλου χρώματος, πάει να πει μια άλλη οπτική, δεν είναι απλή ιστορία.
Οκ, δεν είναι ανάγκη να μας καταλαβαίνουν όλοι, τι να κάνουμε δηλαδή.
Η γλώσσα του καθενός, είναι ο τρόπος του.
Και ναι.
Μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμαστε ότι αν έχεις με μια χούφτα ανθρώπους σύμπνοια και συμπνοή, να'σαι ευτυχής.
"Η γεύση εκείνου που του αρέσει μόνο η ζάχαρη"
Αλλά για να καταλήξεις τι σου αρέσει και τι όχι πρέπει να δοκιμάσεις.
Και στα 24 η ζωή είναι ευτυχώς ακόμη .. ζάχαρη. Συνήθως έστω.
Durden_Alie,
Καλωσόρισες.
Καταλαβαινόμαστε.
Καπετάνισσα,
Ναι το ξέρω.
Αλλά άλλο να το ξέρεις κι άλλο να το ζεις.
Τελικά ο γραπτός λόγος είναι πολύ πιο ευάλωτος σε παρερμηνίες από τον προφορικό.
Oistros,
Σε φιλώ.
Hey...long time no see! :))
Τι βλέπω εδώ; Σε παρεξήγησαν γιατί καταθέτεις "δύσκολες" σκέψεις ή δεν κατάλαβα καλά; Όπως και νά'χει εξήγησε οτι φιλοσοφούμε τη ζωή στις δύσκολες στιγμές γιατί τις εύκολες απλώς τη ζούμε!
Μια ερώτηση:
Πότε είπαμε τελικά ότι θα βρεθούμε;
Ευχαριστώ για την απάντηση, σεβαστή η μιζέρια σου, σεβαστή η θετική ενέργειά μου.. Να'σαι καλά.
Ladychill,
;-)))
Raffinata,
Κάτσε να δω την ατζέντα μου.
Unpaiktable,
Από το σχόλιό σου επιβεβαιώνεται ότι δεν έχεις καταλάβει τίποτα από όσα έγραψα.
Και από το δικό σου, το ίδιο. Σεβαστό, είπαμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home