Ψυχολογικές βιταμίνες

Η μουσική κι η γυμναστική είναι ίσως τα καλύτερα ψυχοδυναμωτικά μέσης διάρκειας.

Το ποτό, τα ναρκωτικά και τα ψυχοφάρμακα υστερούν γιατί έχουν μικρή διάρκεια και μπορούν να προκλέσουν παρενέργειες και εξάρτηση.

Το πρόβλημα που υπάρχει με τη μουσική και τη γυμναστική είναι ότι δεν μπορείς έτσι απλά "να πάρεις μια δόση". Απαιτούν προϋποθέσεις και ενεργή συμμετοχή.

Από τη μία, η μουσική, για να είναι ευεργετική, απαιτεί να διαθέτεις μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ευαισθησία και μια συγκεκριμένη δυνατότητα (ανάγκη) έκφρασης (επικοινωνίας) με το μουσικό έργο τέχνης. Δεν μπορείς όμως πάντα να έχεις αυτή τη δυνατότητα/ανάγκη. Όπως κάποιες φορές έχεις ανάγκη τη σιωπή και θεωρείς κάθε κουβέντα περιττή και μάταιη (ακόμα και από αυτούς που αγαπάς και εκτιμάς), έτσι υπάρχουν φορές που δεν μπορεί να σε εκφράσει η μουσική.

Από την άλλη, η γυμναστική απαιτεί πειθαρχεία, ενέργεια και μια φυσική κλίση στην σωματική άσκηση. Δεν είναι πάντα εύκολο να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου όταν είσαι απελπισμένος, ούτε είναι εύκολο να βρεις αποθέματα ενέργειας όταν σου την έχει ρουφήξει όλη το άγχος.

"Καλά τα λες, βάλε τώρα κάτι να πιούμε..."

Το αποτέλεσμα δεν μετράει.

Από αυτά που δεν έχεις, πιο πολύ πονάνε αυτά που παραλίγο να είχες.

Το πέναλτι που χάθηκε, η κοπέλα που έχασες από κουτό λάθος, η θέση για παρκάρισμα που έχασες για μερικά δευτερόλεπτα. Η απώλεια της ευκαιρίας, πονάει πολύ περισσότερο από το να μην σου είχε παρουσιαστεί ποτέ η ευκαιρία. Δεν είναι παράλογο; Αν δεν είχε δωθεί ποτέ το πέναλτι, αν δεν είχες γνωρίσει ποτέ την κοπέλα, αν δεν είχες προσέξει τη θέση, πάλι στην ίδια κατάσταση θα ήσουνα, αλλά θα πονούσες λιγότερο.


(Αν γνωρίζαμε τις τεράστιες δυνατότητές μας και καταλαβαίναμε πόσες ευκαιρίες χάνουμε κάθε μέρα, θα αντέχαμε τον πόνο;)

Παγίδα

Είναι μαρτύριο και παγίδα να επιζητάς πράγματα που δεν αγαπάς και δεν εκτιμάς.
(το σώμα μιας ηλίθιας, το glamour μιας VIP βραδιάς, την επιδοκιμασία του περίγυρου...)

Αντιγράφω...

Από τις "Λίστες" του Νίκου Δήμου:
"Καμιά ζωή δεν έχει happy end "

Καλή εβδομάδα.

Life is an RPG

"Η ζωή είναι ένα Role Playing Game".
Αυτή η φράση έχει 3 ερμηνείες.

Ερμηνεία πρώτη (ΚΟΙNOΤΥΠΗ)

Στη ζωή δεν είμαστε ο εαυτός μας, το παίζουμε, κρυβόμαστε πίσω από ρόλους.

Ερμηνεία δεύτερη (ΣΤΟΪΚΗ)

"Μην ξεχνάς ότι είσαι ηθοποιός σε ένα δράμα, που ξετυλίγεται όπως θέλει ο ποιητής. Αν το θέλει σύντομο, σε σύντομο δράμα, αν τo θέλει μεγάλο, σε μεγάλο. Αν ο ποιητής θέλει να υποκριθείς έναν ζητιάνο, εσύ κι αυτόν το ρόλο πρέπει να τον παίξεις καλά, το ίδιο κι έναν ανάπηρο, έναν άρχοντα ή έναν απλό άνθρωπο. Γιατί η δική σου δουλειά είναι να παίξεις καλά το ρόλο που σου δώσανε, η επιλογή του ρόλου είναι δουλειά αλλουνού".
Επίκτητος



Ερμηνεία τρίτη (ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ)

Τα RPGs (Role Playing Games) είναι παιχνίδια, όπου έχεις έναν χαρακτήρα με διάφορες ικανότητες και χαρακτηριστικά. Καθώς προχωράς στο παιχνίδι, καθώς νικάς αντιπάλους και ανακαλύπτεις πράγματα κερδίζεις πόντους εμπειρίας, τους οποίους στη συνέχεια μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να βελτιώσεις τα χαρακτηριστικά και τι ικανότητες του χαρακτήρα σου, ώστε να προχωρήσει περισσότερο και ούτω καθεξής.

Σαν σε RPG πρέπει κι εμείς μέρα τη μέρα, να μαζεύουμε πόντους από τις εμπειρίες, από τις νίκες και τις ήττες μας και λίγο λίγο να κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Για να πάμε λίγο παραπέρα. Και ούτω καθεξής.

Σκέψου διαφορετικά.

Όταν η γνώμη μου συμφωνεί με τη γνώμη των πολλών, αρχίζω να αμφιβάλλω. Μήπως κάνω λάθος; Μήπως η άποψή μου δεν είναι πραγματικά "δική μου";
Τι είναι αυτό που με τόση επιτυχία έχει πείσει/επηρεάσει/παραπλανήσει τόσους πολλούς; Σπάνια έχει η αλήθεια τόσο μεγάλη δύναμη πειθούς. Συνήθως πρόκειται για κάποια παρεξήγηση ή για κάποιο καλοστημένο σχέδιο παραπλάνησης ή για μια μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση. Άλλες φορές πάλι, έχει να κάνει με πολύ ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα ή με την ψυχολογία της μάζας.