Στην άγνωστη τηλεφωνήτρια.

Ένας μικρός φόρος τιμής.
Σε όλα αυτά τα κορίτσια σε εκατοντάδες τηλεφωνικά κέντρα που με τη φωνή τους με κάνουν να φαντάζομαι αστραπιαία ερωτικές περιπέτειες.
Σε όλους αυτούς τους ανεκπλήρωτους τηλεφωνικούς έρωτες των 5 δευτερολέπτων.

Που αρχίζουν τυχαία και τελειώνουν χωρίς απόρριψη.
Που με κάνουν να ονειρεύομαι πως έχω άπειρες δυνατότητες, πως όλα είναι ανοιχτά, πως το ωραίο μπορεί να έρθει ξαφνικά, από εκεί που δεν το περιμένεις.

Και που με αφήνουν με μια γεύση χαμένης ευκαιρίας. Ανεκπλήρωτης δυνατότητας.
Η σχέση μου με τις γυναίκες είναι μια σχέση χαμένων ευκαιριών. Μια μη-σχέση.

Σαμποτάζ.

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε Happy-End-Express για καμουφλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Οι κούκλες καθισμενες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ΄ τα στραβουαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Στίχοι Μαριανίνας Κριεζή από το ΣΑΜΠΟΤΑΖ της Λένας Πλάτωνος.

(Αφιερωμένο στην Mourning Blade που μου θύμισε τη Λιλλιπούπολη.)

15 χρόνια μετά, 3 νέοι άντρες αυτή τη φορά, οι Terror X Crew, κάνουν το δικό τους σαμποτάζ:

"[...]Γιατί δεν περιμέναν τέτοιου είδους αντιδράσεις
από τη γενιά μας που την κοίμησαν σχολεία και τηλεοράσεις.
[...]
Σώφρον πολίτης, θεωρούμαι αλήτης
γιατί δεν είμαι γιάπι, δεν είμαι Χρυσαυγίτης
[...]
Θέλω να γαζώσω με 300 τουφεκιές
την πίσω δεξιά πόρτα μιας θωρακισμένης μερσεντές
[...]
Μου λες έχω ξεφύγει
το σύστημα με πνίγει
μα η καρδιά μου ανοίγει
όταν βλέπω τυλιγμένα
μες στις φλόγες γαμημένα
μπατσικά
Τράπεζες σεκιουριτά-
δικα, γραφεία κομματικά.
Έχουμε κλείσει τις τηλεοράσεις όλες...
κι ερχόμαστε για σας τώρα καριόλες.
[...]
Πιστεύω κάθε άντρας θα χαιρόταν να τους βλέπει,
άλλο να μην αντέχουν
και με πανικό να τρέχουν.
Να τους δω να τρέχουν!
Το μόνο που θέλω είναι...
να τους δω να τρέχουν!"


Προκειται για εντελώς διαφορετικά τραγούδια. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά φύλα, εντελώς διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις. Το ίδιο (σχεδόν) νόημα.

Κι επειδή και τα δύο κομμάτια είναι σπάνια αποφάσισα να τα "ανεβάσω".
ΣΑΜΠΟΤΑΖ (τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμίδας)
Να τους δω να τρέχουν (σκληρό ελληνικό hip-hop)

Υ.Γ.: Ναι, υπάρχουν και τραγούδια που δεν μιλάνε για έρωτες. Αμάν πια με τα καψουροτράγουδα.

Αλλάζω γνώμη.

Από τη μία, είμαστε αντιφατικοί, δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλάζουμε γνώμες κι επιθυμίες.
Από την άλλη, η ζωή μας είναι έτσι οργανωμένη, ώστε κάθε απόφαση είναι ουσιαστικά ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Αν αλλάξεις γνώμη τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως πριν την απόφαση.

Δεν μπορείς να φύγεις από τη σχολή σου, από τις παρέες σου, από το διαμέρισμά σου, από τον σύντροφό σου, από την οικογένειά σου, από τη δουλειά σου, από τη χώρα σου και να επιστρέψεις μετά από καιρό σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα έχουν αλλάξει πολλά. Μάλλον δεν θα είσαι πια ευπρόσδεκτος.

Κάθε απόφαση, κάθε επιλογή, κάθε αλλαγή είναι αυτόματα και το κλείσιμο μιας πόρτας. Είναι ένα ρίσκο που φοβόμαστε να πάρουμε. Είναι μια φυλακή. Πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν σε έναν κόσμο που σου επιτρέπει να αλλάζεις προσανατολισμό, να αλλάζεις δρόμους, να αλλάζεις αποφάσεις. Να δοκιμάζεις διάφορα πράγματα και μετά να επιλέγεις αυτό που σου ταιριάζει πιο πολύ.

Ακόμα όμως κι αν συνέβαινε αυτό, ακόμα κι αν μπορούσαμε να αλλάζουμε αποφάσεις χωρίς συνέπειες, πώς θα κερδίζαμε τον "χαμένο" χρόνο; Όσο ο χρόνος κινείται προς μία μόνο κατεύθυνση κάθε απόφαση θα είναι οριστική.

Ελληνικός κινηματογράφος

Έλλη Λαμπέτη:"... Ξέρεις πόσο εύκολο πράγμα είναι να είσαι καλός ηθοποιός; Παίρνεις ένα κείμενο και το μελετάς. Γνωρίζεις και τι συμβαίνει γύρω σου, στο έργο. Κάποια στιγμή απευθύνεις το λόγο σε κάποιο πρόσωπο. Αυτό το πρόσωπο πρέπει να σου απαντήσει σαν να 'χει πρωτακούσει αυτή τη λέξη που του λες, σαν να μην την ξέρει από το κείμενο. Αν αντιδράσει έτσι, σαν να 'ναι απροετοίμαστος, σαν να διαλέγει τα λόγια που θα πει, αυτόματα, εξαιτίας όλου αυτού του μηχανισμού, παίζει καλά. Είναι καλός ηθοποιός... Ο Άρης Ρέτσος είναι είκοσι τριών ετών, αλλά μεγάλος ηθοποιός..."
από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Ζω από περιέργεια"



Δεν είμαι... "σινεφιλ".
Οι αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων είναι δύο.
Πριν λίγο ξαναείδα τη μία στην ΕΡΤ.



Οι Απέναντι
Γυρισμένη το 1981 από τον Γιώργο Πανουσόπουλο.
Πρωταγωνιστής, ένας απίστευτα "φυσικός" Άρης Ρέτσος. Ίσως ο σπουδαιότερος μη κωμικός Έλληνας ηθοποιός των τελευταίων 30 χρόνων. Όχι, δεν παίζει σε σίριαλ.
Πρωταγωνίστρια μια πανέμορφη, ερωτική, αληθινή Μπέττυ Λιβανού, στην καλύτερη ερμηνεία τής καρέρας της.
Ένα μινιμαλιστικό, κλειστοφοβικό σενάριο από τον Τατσόπουλο, τον Δρακονταείδη και τον Πανουσόπουλο.

Η άλλη ταινία είναι το...
Ένα γελαστό απόγευμα
του 1979
Εδώ καθαρίζει ο Φρέντι Γερμανός με το σενάριο και ο Κούρκουλος με τη γοητεία του ως πρωταγωνιστής. Ασφαλώς αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και στον Θωμόπουλο που σκηνοθέτησε - πολλές φορές έχουμε δει καλά σενάρια να γίνονται απαράδεκτες ταινίες. Και εδώ πρωταγωνίστρια η Μπέττυ Λιβανού. Σύμπτωση; Όχι δεν είμαι φαν της, απλώς έτυχε να είναι η πρωταγωνιστρια στις δύο πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων.

Φιλοσοφικό ερώτημα: Πώς γίνεται άνθρωποι που έχουν συμμετάσχει σε τέτοια αριστουργήματα (όπως ο Πανουσόπουλος) να φτιάχνουν στη συνέχεια μαλακίες (όπως η "Τεστοστερόνη");