Πλαστή ζωή.

Αναλογίζομαι την δυνατότητα μιας "μεταλλαγμένης" ζωής. Ονειρεύομαι τη ζωή κάποιου που θα αξιοποιήσει επιτέλους στο μέγιστο, ταυτόχρονα, όλες τις ευχέρειες που προσφέρουν τα υποκατάστα.

Πλαστικές εγχειρήσεις για καλύτερη εμφάνιση.
Πληρωμένος έρωτας για καλύτερη ερωτική ζωή.
Κοκαϊνη για ευεξία.
Δάνεια για οικονομική άνεση.

Πλαστή εμφάνιση, πλαστός έρωτας, πλαστή ευτυχία, πλαστή οικονομική άνεση. Πλαστά αλλά υπέροχα.
Πλαστή ζωή. Μια υπέροχη δυνατότητα.

Σαν Γιαπωνέζος.

'Ισως ευτυχία είναι να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο.

Εύκολα ξεχωρίζεις τον ευτυχισμένο άνθρωπο.
Κρατάει συνέχεια μια φωτογραφική μηχανή.
Σαν γιαπωνέζος σε ταξίδι.

Φωτογραφίζει τα πάντα. Την κίνηση στην Κηφησίας. Και το περίπτερο στη γωνία. Φωτογραφίζει το γραφείο του στη δουλειά. Φωτογραφίζει τη μάνα του. Και τη γάτα του. Φωτογραφίζει και τον λεκέ στον τοίχο που μοιάζει με λεπτομέρεια από την Γκουέρνικα.
Θέλει να απαθανατίσει τη στιγμή, τα πρόσωπα, τα αντικείμενα.
Αύριο θα τα έχει ξεχάσει. Θα τα ξαναδεί πάλι σαν καινούρια. Με τον θαυμασμό τής πρώτης φοράς.

Ναι. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος μοιάζει με γιαπωνέζο τουρίστα.




(εμπνευσμένο από τις φωτογραφίες τής alex)

Μια απάντηση.

(Απάντηση στα σχόλια του unpaiktable στο προηγούμενο κείμενο.)

Αφού σε ευχαριστήσω για τις καλές προθέσεις σου, θα προσπθήσω να λύσω κάποιες παρεξηγήσεις.

Τα κείμενα αυτού του blog μιλάνε για πολλά πράγματα. Η μοναξιά όμως δεν είναι το κύριο θέμα τους. Και σίγουρα δεν είναι το θέμα τους η γκρίνια ή η μεμψιμοιρία για την μοναξιά. Από τα σχόλιά σου θα υπέθετε κανείς ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Καμία σχέση.

Για παράδειγμα, το κείμενο από το οποίο πήρες αφορμή, μιλάει για ένα υπέροχο τραγούδι. Γράφτηκε με θετική ενέργεια, όχι με αρνητική. Το τραγούδι μιλάει για κάποια πράγματα που στον καλλιτέχνη φαίνονται μαύρα. So what? Τι να κάνουμε τώρα; Να τον κατηγορήσουμε για μιζέρια;

Γι' αυτό και αδυνατώ να καταλάβω ακριβώς από πού ορμώμενος προτείνεις αυτά που προτείνεις - μόνο group therapy δεν μας πρότεινες. Ή μάλλον καταλαβαίνω...

Είναι ίσως το πνεύμα της εποχής που κάθε υπαρξιακή αναζήτηση, ή ακόμα χειρότερα, κάθε τι μη χαρούμενο, το αντιμετωπίζει με φόβο. Ζούμε το "άχγος της χαράς" - οτιδήποτε άλλο μας τρομάζει. Η νοοτροπία "περνάτε καλά γιατί χανόμαστε" είναι τόσο επιπόλαια και ρηχή όπως και η γεύση εκείνου που του αρέσει μόνο η ζάχαρη. Λοιπόν σε πληροφορώ ότι και το ξινό, και το πικάντικο, ακόμα και το πικρό μπορούν να έχουν ωραία γεύση. Αλλά πρέπει να έχεις κατάλληλο ουρανίσκο. Κάπoιοι, όπως η Raffinata, θα πουν "it's an acquired taste", είναι γούστο που αποκτιέται με την πείρα, γι' αυτό και αναφέρθηκε στη ηλικία σου. Εγώ όμως θα θυμηθώ έναν συμμαθητή που στο λεύκωμα του σχολείου, στο αποχαιρετιστήριο κείμενο των μαθητών της 3ης λυκείου έβαλε αυτό το απόσπασμα από "Το Άξιον Εστί". Ίσως τελικά εκεί βρίσκεται η παρεξήγηση. Στο "άξιον εστί" του καθενός. Δεν μπορείς να κρίνεις ή να συμβουλεύσεις τον άλλο με το "άξιον εστί" της δικιάς σου ύπαρξης.

(Δεν σε κατηγορώ, ούτε σε χαρακτηρίζω, αλλά σε κάποιον πρέπει να απευθύνω την απάντηση. Και σε ευχαριστώ που έθιξες ένα θέμα που θεωρώ τόσο σημαντικό ώστε να γράψω νέο κείμενο.

Πάντως όλο και πιο συχνά διαπιστώνω ότι είναι περισσότεροι αυτοί που παίρνουν άλλο μήνυμα από αυτό που στέλνω.)

Noir.

Κάποια τραγούδια δεν σου αρέσουν απλώς. Σε αντιπροσωπεύουν. Αντιπροσωπεύουν την αισθητική σου, τα αισθήματά σου, το ύφος σου.

Το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού ακούγεται στα σκοτεινά. Μόνο έτσι θα το νιώσεις. Κλείσε τα παντζούρια, κλείσε τα φώτα ή έστω, κλείσε τα μάτια. Noir σημαίνει μαύρο.

Pascal Obispo - Noir

"μαύρο όπως οι μέρες που φεύγουν μέσα από τα δάκτυλά μας
μαύρο όπως οι αγάπες μας που δεν έχουν πια την ίδια γλυκιά γεύση
μαύρο όπως το βλέμμα σου όταν μου λέει πως είναι πλέον πολύ αργά"

Γυμναστήριο.

Γυμναστήριο είναι το μέρος που πας με το αυτοκίνητο για να κάνεις "διάδρομο".

Εγωισμός.

Ξενύχτησε, πιες, γάμησε - όσο θες. Κάνε χαβαλέ, κάνε υπερβολές. Zήσε "εμπειρίες". Ματαιοπονείς και βαυκαλίζεσαι. Πάντα θα είσαι τρίτος και καταϊδρωμένος. Ένας αλητάκος με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μικροαστός, ψευτόμαγκας, βλαχοτεκνό. Ένας "πονηρίδης". Πρώτος στο χωριό, αλλά τελευταίος στην πόλη. Στις πρώτες θέσεις θα είναι πάντα ένας ρώσος μαφιόζος, ένας παραγωγός του Holywood, ο αρχηγός μιας μαύρης συμμορίας της ανατολικής ακτής κι ένας Mick Jagger.

Ενώ εγώ. Στη μοναξιά, στη θλίψη, στην παρατήρηση... Έχω μια μικρή ελπίδα να βγω πρωταθλητής.

Έτσι κι αλλιώς...
Η τελική κόντρα δεν θα γίνει με απαρίθμηση κατορθωμάτων. Θα μας βάλουν να κοιτάξουμε και οι δυο τον ήλιο και θα κερδίσει όποιος καταλάβει περισσότερα. Κι είναι τόσα που έχω μάθει για τον ήλιο ζώντας στο σκοτάδι...

Αναλυτική γεωμετρία.

Ξεσκαρτάρω πράγματα. Προσπαθώ να πετάξω ό,τι περιττό υπάρχει στο σπίτι - εκτός από μένα.

Σήμερα κοίταγα κάποια τετράδια που είχα κρατήσει από το σχολείο. Ανάμεσά τους κι εκείνο της αναλυτικής γεωμετρίας. Το ξεφύλλισα μπας κι έχω γράψει ή σχεδιάσει κάτι ενδιαφέρον. Τίποτα. Το μάτι μου όμως έπεσε σε μια μισολυμμένη άσκηση. Καθόμουν και την κοιτούσα για ώρα, αμήχανος. Διάβαζα το πρόβλημα και συνέπασχα με τις μάταιες προσπάθειες του μαθητή να βρει τη λύση.

Δεκατόσα χρόνια μετά, κι ακόμα δεν μπορώ να το λύσω. Αν και ασκούμαι κάθε μέρα. Το πρόβλημα της έλλειψης.