Το μυστικό της ευτυχίας μου (ή "Life is a director's cut")

Να ζεις κάθε στιγμή σου σαν να είσαι πρωταγωνιστής ταινίας. Όλα τότε, ακόμα και τα πιο δυσάρεστα, αποκτούν έναν λόγο ύπαρξης, μια γοητεία. Τα λάθη, οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις... ΟΛΑ δικαιώνονται και δικαιολογούνται. Γίνονται αποδεκτά σαν μέρος μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, ενός υπέροχου δράματος. Όπως στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής τραβάει τα πάνδεινα για να δικαιωθεί στο τέλος, έτσι κι εγώ, είμαι διατεθειμένος να περάσω τα πάντα - προσωρινά είναι, μέρος μιας εξελισσόμενης πλοκής.

Είμαι ο σταρ στα μάτια ενός υποθετικού κοινού. Άλλοτε συμπάσχουν μαζί μου, άλλοτε με θαυμάζουν, άλλοτε προσπαθούν να καταλάβουν τι σκοπεύω να κάνω και πολύ συχνά εκπλήσσονται από τα γεγονότα. Αλλά η ουσία είναι ότι πιο πολύ από όσο ταυτίζεται το κοινό μαζί μου, ταυτίζομαι εγώ με το κοινό. Με βλέπω μέσα από τα μάτια του κι αποστασιοποιούμαι. Κι έτσι, η πιο μεγάλη θλίψη γίνεται μια περίτεχνη ρομαντική σκηνή με μελαγχολική μουσική, η οργή είναι μονταρισμένη με κοφτά πλάνα και εντυπωσιακά ηχητικά εφέ, η μοναξιά είναι γεμάτη από γκρο πλαν - το πρόσωπό μου γεμίζει την οθόνη.

Ποιος έχει ανάγκη την ευτυχία, όταν έχει προσηλωμένο επάνω του το ενδιαφέρον χιλιάδων θεατών; Χίλιες φορές ταλαιπωρημένος ήρωας ταινίας, παρά ένας ευτυχισμένος ασήμαντος.

Let's talk

Κάτι έχω που κάνει τις γυναίκες να μου λένε ό,τι μαλακία έχουν στο μυαλό τους.
Να μου λένε πράγματα τόσο ηλίθια και βαρετά που δεν τα λένε ούτε στους γκόμενούς τους ούτε στους φίλους τους. Για κάποιον ανεξήγητο όμως λόγο αισθάνονται ότι μπορούν σε μένα να βρουν έναν ακρoατή.

Με άλλον θα πηδιόντουσαν ή θα τον έλεγαν μαλάκα. Με εμένα μιλάνε. Με τις ώρες. Για τα πάντα. Με εμένα. Που κατά βάθος περιφρονώ βαθύτατα τις λέξεις. Τι παραλογισμός!

Βέβαια το λάθος είναι δικό μου. Δεν μπορεί όλες να είναι τρελές. Κάτι έχω, που τις κάνει να προτιμάνε να μιλάνε αντί να γαμηθούν ή να με διώξουν.

Μου έρχεται να φωνάξω: "Σκάσε!.. Βασικά θα ήθελα να πηδηχτούμε. Εσύ;"

Βαριέμαι.

Υπάρχουν δύο «βαριέμαι».

Το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του.
Βαριέμαι γιατί δεν κάνω τίποτα.
-Τι κάνεις;
-Βαριέμαι. Πάμε βόλτα;

Και το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τους άλλους.
Βαριέμαι να κάνω κάτι.
-Πάμε για καφέ;
-Άσε, βαριέμαι.

Όποιοι νιώθουν το πρώτο βαριέμαι δεν νιώθουν το δεύτερο. Και αντίστροφα.
Κάθε βαριέμαι είναι μια απόρριψη – του εαυτού σου ή των άλλων.

Με κάθε βαριέμαι αρχίζει μια μοναξιά.

Λέξεις.

Γράφοντας ανακαλύπτω όλο και περισσότερο την αξία της συντομίας. Όταν ένα κείμενο τραβάει πολύ σε μήκος σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά. Ή δεν ξέρω τι θέλω να πω ή αυτό που θέλω να πω είναι ασήμαντο.

Κάθε απόπειρα επικοινωνίας μέσω του λόγου (άρθρο, επιστολή, προφορική εξομολόγηση, απάντηση σε ερώτηση, SMS, τηλεφώνημα) έχει ένα όριο επικοινωνιακής δύναμης. Υπάρχει ένα όριο στο φορτίο που μπορεί να δεχτεί ένας άνθρωπος μέσω της γλώσσας σε μία μόνο "συνεδρία", σε μία μόνο "επικοινωνιακή παρτίδα". Όσο και να το ζορίζεις. Γι αυτό δεν έχει νόημα να επιμένεις φλυαρώντας. Κάθε λέξη, για να χωρέσει σε αυτό το φορτίο, κλέβει δύναμη από την άλλη.

Κανείς ποτέ, ούτε έκλαψε, ούτε πέταξε από χαρά, ούτε είδε την αλήθεια ακούγοντας διαλέξεις ή διαβάζοντας διατριβές. Γράψε όσα θες, εξήγησέ το όσο καλύτερα μπορείς, χρησιμοποίησε τα πιο έξυπνα επιχειρήματα και τους πιο εύστοχους συμβολισμούς - ποτέ δεν θα φτάσεις την δύναμη των δύο λέξεων. "Σε αγαπώ." "Θα φύγω." "Με παντρεύεσαι;"

Το δίλημμα της σοκολάτας.

Τι είναι καλύτερο: να σου αρέσει η σοκολάτα ή να μη σου αρέσει;

Αν σου αρέσει, έχεις μια ακόμα απόλαυση στη ζωή αλλά έχεις και περισσότερα κιλά και τερηδόνα. Τι είναι λοιπόν καλύτερο; Να είσαι λεπτός με αστραφτερό χαμόγελο; Ή να έχεις παραπανίσια κιλά και πέτρα στα δόντια αλλά και απόλαυση.

Οι ανατολική φιλοσοφία είναι σαφής. Κάθε επιθυμία είναι κακή, μια εξάρτηση που σε απομακρύνει από το τάο. Όχι στη σοκολάτα λοιπόν. Η ελληνική φιλοσοφία από την άλλη, έχει τόσες σχολές που χωράει κάθε απάντηση. Οι επικούριοι θα λέγανε ΝΑΙ, κάποιοι άλλοι θα λέγανε ΝΑΙ αλλά με ΜΕΤΡΟ και ο Επίκτητος θα έλεγε μάλλον ΟΧΙ. Συγγνώμη αλλά αυτός που λέει "ναι αλλά με μέτρο" κλέβει. Εδώ ψάχνουμε μια καθαρή απάντηση επί της αρχής. Προτιμάμε να απολαμβάνουμε και να πληρώνουμε το τίμημα ή να μην απολαμβάνουμε και να τη βγάζουμε τζάμπα;

Αν πει κάποιος ναι στη σοκολάτα, γιατί να πει όχι σε άλλες "απολαύσεις" όπως το ποτό, τα ναρκωτικά, η τεμπελιά και η υπερβολική ταχύτητα;

Αν πει κάποιος όχι, τότε πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι μια ζωή χωρίς απολαύσεις;




Αν τώρα δούμε την σοκολάτα όχι απλά ως απόλαυση αλλά γενικότερα ως επιθυμία, τότε το "ναι" έχει 2 συνέπειες ακόμα, μία καλή και μια κακή. Η καλή είναι ότι σου δίνει κίνητρο. Για να βρεις λεφτά να αγοράσεις σοκολάτα μπορεί να ζωγραφίσεις έναν υπέροχο πίνακα για να τον πουλήσεις. Η κακή είναι ότι όταν δεν θα έχεις σοκολάτα, δεν θα είσαι σε μια ουδέτερη κατάσταση μη απόλαυσης (όπως αυτός που λέει όχι) αλλά πολύ χειρότερα: θα υποφέρεις.

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά.

8 Ιανουαρίου 1946
Δυο μικρές γερμανίδες περπατάνε πάνω στα ερείπια της βομβαρδισμένης Φρανκφούρτης και κουβαλούν με προσοχή ένα Χριστουγενιάτικο δέντρο που ανακάλυψαν στα συντρίμια.



Από όλες τις αρετές το κουράγιο είναι η σπουδαιότερη.

Αλλά πρώτα...

Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα, είπε.
Πριν απ' την καρδιά σου θα 'ναι αυτή και μετά πάλι αυτή θα ακολουθήσει.
Τούτο μόνο να ξέρεις: Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή, καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει.

Οδυσσέας Ελύτης ("Το Άξιον Εστί")

Το παιχνίδι με τις ηλικίες (ή "πόσων χρονών είσαι στις αναμνήσεις σου;")

Λένε πως αλλάζουμε, πως ο σημερινός εαυτός μας δεν είναι ίδιος με αυτόν πριν πέντε ή μετά από πέντε χρόνια. Τα πάντα ρει. Από τη μια μεριά συμφωνώ. Το νιώθω στο πετσί μου. Έχουν αλλάξει τόσα πολλά επάνω μου και μέσα μου μέσα σε 5 χρόνια, που μπορώ εύκολα να ισχυριστώ πως όχι, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος.

Από την άλλη, κάτι μέσα στο μυαλό μας φαίνεται να διαφωνεί. Επιμένει να μας θεωρεί ενιαίους, ίδιους και απαράλλαχτους. Όψεις, του ίδιου νομίσματος, εκφάνσεις του ίδιου "ΕΙΝΑΙ". Υπάρχει κάτι μέσα μας, που δεν πολυδίνει σημασία στην γραμμικότητα του χρόνου. (Ίσως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση που μας βοηθά να βάλουμε τάξη στο χάος της ύπαρξής μας.) Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ΤΩΡΑ. Όλα στο ίδιο τσουβάλι. Μπλε, κόκκινες και πράσινες καραμέλες από το ίδιο κουτί - κάτι σαν Μ&Μs.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όταν αναπολώ το παρελθόν, ακόμα κι όταν πηγαίνω πίσω 20 και παραπάνω χρόνια, πάντα στις αναμνήσεις μου έχω σχεδόν την ίδια πνευματική και ψυχική ηλικία με αυτή που έχω σήμερα. Ο έρωτας του δημοτικού ή ο τσαμπουκάς του γυμνασίου, δεν έχουν για πρωταγωνιστή έναν πιτσιρίκο 8 ή 15 χρονών, που δεν έχει ιδέα από τη ζωή. Είμαι εγώ κι εκεί, μέσα στο μυαλό αυτού του πιτσιρίκου, ο τωρινός εγώ, που ερωτεύομαι το κοριτσάκι ή μαλώνω με τον μαλάκα. Στις αναμνήσεις, η παράμετρος της ηλικίας εξανεμίζεται, και στην εμφάνιση(;!), αλλά πάνω από όλα στον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Οι συμμαθητές του δημοτικού, οι συμφοιτητές του πανεπιστημίου και οι συνάδελφοι από την τελευταία μου δουλειά έχουν βασικά την ίδια ηλικία. Δεν είναι "παιδάκια", "20άρηδες", "30άρηδες" - είναι όλοι πάνω κάτω το ίδιο.

Πάω στοίχημα ότι αν μπορούσα να με θυμηθώ να λέω "αγκού" όταν ήμουν βρέφος, μέσα στο βρέφος θα βρισκόταν ο σημερινός τριαντάρης.

Μόνο εμένα λειτουργεί έτσι το μυαλό μου;