Καψουροπολιτισμός.

Δεν μιλάω ούτε για σεξ, ούτε για αγάπη.
Μιλάω για τον έρωτα, το "ρομάντζο".

Ο έρωτας είναι μια επίπλαστη ανάγκη της κενόδοξης κοινωνίας μας, όπως τα κινητά τηλέφωνα, τα τζιπ και οι σερβιέτες με φτερά.

Μας έχει γίνει τέτοια πλύση εγκεφάλου από το Hollywood, τα φτηνά μυθιστορήματα και τα καψουροτράγουδα, που δεν είναι εύκολο να διακρίνεις την αλήθεια.

Εδώ μια διαφημισούλα των 30 δευτερολέπτων έχει τη δύναμη να μας πείσει ότι το φαγητό είναι άνοστο χωρίς κύβους Knorr. Φαντάσου τώρα πόσο πιο εύκολο είναι να πεισθούμε ότι η ζωή είναι άνοστη χωρίς έρωτα, όταν βομβαρδιζόμαστε από παντού.

Έρωτας;
Ποιος τον γαμεί τον έρωτα!
Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.

Για τα λεφτά τα κάνω όλα. Για τα λεφτά δεν κάνω τίποτα (άλλο).

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα περισσότερα χρήματα.
Θα ένιωθα μικρότερη ανασφάλεια για το αύριο.
Θα ένιωθα λιγότερο εγκλωβισμένος στη δουλειά μου.
Θα είχα περισσότερο χρόνο και χρήμα για να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντά μου, να φροντίσω την εμφάνισή μου, να αναπτύξω τα ταλέντα μου, να ταξιδέψω, να χαρώ.

Δηλαδή αυτό φταίει; Τα χρήματα;
Είναι οι πλούσιοι ευτυχισμένοι; (και δεν το εννοώ με την απλοϊκή, κλισέ λογική του "τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία")
Πόσα λεφτά είναι "πολλά λεφτά"; Όσα κι αν έχουν οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν τα περισσότερα. Πάντα απορούσα γιατί συνεχίζουν να δουλεύουν κάποιοι εκατομμυριούχοι και δεν αράζουν να απολαύσουν τα λεφτά τους.

Αισθάνομαι εγκλωβισμένος σε ένα λούκι από το οποίο δύσκολα θα βγώ. Τι γίνεται; Εγώ είμαι μαλάκας ή όντως μάς έχουν βάλει σε λούκι; Θυμάμαι στο σχολείο που οι καλοί μαθητές τα προλάβαιναν όλα (μαθήματα, μπάλα, πάρτι) κι εγώ δεν προλάβαινα τίποτα ή βαριόμουνα τα πάντα. Ίσως αυτό φταίει. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα: δουλειά, μπλογκ, γυμναστήριο, γκόμενα, φίλοι, μπάλα, οδοντίατρος, μουσική, διάβασμα, σκέψη, συγγενείς, ξεκούραση, εκδρομές, ψυχολόγος, κινηματογράφος, σοβαρές κουβέντες, αστείες κουβέντες, κουτσομπολιά, έρωτας, ολονύκτιες συνεδρίες ταντρικού σεξ, πλύσιμο ρούχων, τακτοποίηση σπιτιού, καθαρισμός προσώπου...

Ποιος καραγκιόζης τα προλαβαίνει όλα αυτά;
Να γιατί λένε πως το πιο πολύτιμο πράγμα είναι ο χρόνος.

Έτσι εξηγείται και ο φθόνος μου και η περιφρόνησή μου για τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους. Δουλεύουν λίγο και τους μένει πολύς ελεύθερος χρόνος. Και δεν έχουν εργασιακή ανασφάλεια. (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις - παρατάτε με)

Κάνω μια τρελή σκέψη. Να μαζέψω όλα μου τα χρήματα, όλη μου την περιουσία και να τα ποντάρω στη ρουλέτα. Ή διπλά ή τίποτα. Αν χάσω να αυτοκτονήσω, αν κερδίσω να απελευθερωθώ. Να ζήσω.

Λεφτά ή θάνατος!




ΥΓ.: Την ιδέα με τη ρουλέτα την έχει κάνει στην πραγματικότητα κι ένας αμερικάνος. Αλλά αυτός το έκανε για χαβαλέ και κάλεσε τα κανάλια. Έγω το λέω σαν υπαρξιακό στοίχημα.

ΥΓ.2: Δεν είμαι αχάριστος. Εκτιμώ αυτά που έχω. Δεν θεωρώ ότι μου χρωστάει η ζωή. Γνωρίζω ότι άλλοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) από την πείνα. Αλλά...

ΥΓ.3: Αυτό το post είναι ένα παραλήρημα. Μπορεί να μου τη δώσει και να το σβήσω ή να το ξαναγράψω.

Μια μεγάλη Αλήθεια.

Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψεις μια μεγάλη αλήθεια.
Δύσκολο είναι να κάνεις κάτι χρήσιμο μαζί της.

.

Δίλημμα.

Όταν βρίσκεσαι σε δίλημμα. Όταν δεν ξέρεις τι από τα δύο είναι πιο σωστό να κάνεις. Τότε υπάρχει ένας απλός κανόνας.

Το καλύτερο είναι αυτό που σου φαίνεται πιο δύσκολο.

A State of Mind.

Σκέψου επιθετικά.

Charlie Brown. (ή "γιατί μαθαίνουν τα παιδιά να χαιρετάνε;")

"Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά είδη μοναξιάς, ή τουλάχιστον διαφορετικοί βαθμοί μοναξιάς, αλλά την πιο τρομακτική μοναξιά δεν τη ζουν οι πολλοί και την καταλαβαίνουν μόνο λίγοι.

Παρομοιάζω τον πανικό αυτής της μοναξιάς με τον σκύλο που τρέχει σαν τρελός πίσω από το αυτοκίνητο της οικογένειας που φεύγει. Δεν τον αφήνουν για πάντα, θα επιστρέψουν. Αλλά ο σκύλος δεν το ξέρει, νομίζει ότι θα μείνει μόνος για πάντα και τρέχει για να σωθεί.

Δεν είναι τυχαίο που κάνουμε άθλιες επιλογές στη ζωή μας για να αποφύγουμε τη μοναξιά".

Charles M. Schulz,
δημιουργός των Peanuts (Charlie Brown, Snoopy κλπ.)

Ρωτάει η Lucy τον Linus: "Γιατί ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στα παιδάκια είναι να χαιρετάνε;"

Κι εκείνος απαντάει: "Γιατί στην υπόλοιπη ζωή τους οι άνθρωποι θα φεύγουν μακριά τους".

.

Νύχια.

Τρώω τα νύχια μου.
Επειδή ο υπόλοιπος δεν τρώγομαι με τίποτα.

Σπυράκι.

Είναι ένα σπυράκι, που θέλω να το σπάσω.
Να το σπάσω στο ξύλο.


Το κακό είναι ότι δεν αισθάνομαι έτσι μόνο για σπυράκια.

Απαιτήσεις.

Έχω πάψει να αναζητώ την ευτυχία.
Δεν έχω πλέον τόσο μεγάλες απαιτήσεις.
Θα μου αρκούσε να είχα απλώς καλή διάθεση.

Ζήλια.

Όταν χτενίζεις τα μαλλιά σου, νιώθω σα να διώχνεις από πάνω τους το άγγιγμά μου.





[Θυμήθηκα κι ένα ποίημα του Κώστα Ταχτσή:

"θα εξορύξω και θα πιω τα μάτια σου
για να σε δω με τα δικά σου μάτια
όταν κοιτάζεσαι
μεσ' τον καθρέφτη για να ξυριστείς".]

Ο νόμος του Overbye.

Ο νόμος του Overbye.

"Πάντα υπάρχει ένα πιο γρήγορο πιστόλι".

O Dennis Overbye είναι επιστημονικός συντάκτης των New York Times και συγγραφέας των "Lonely Hearts of the Cosmos" και "Einstein in Love".



___________________________


[Άσχετο και σχετικό: Μια παρόμοια σκέψη ήταν η βασική ένσταση του Καβάφη στο μοντέλο της "θέλησης για δύναμη" του Νίτσε. Όση δύναμη κι αν αποκτήσεις πάντα θα είσαι αδύναμος σε σχέση με κάποιον ισχυρότερο.]

Ανεκπλήρωτο.

Μου είπε: "Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις προθέσεις σου".

Της είπα: "Μη σε απασχολούν οι προθέσεις μου - δεν τις πραγματοποιώ ποτέ".

Ας τους εκεί - περνάνε ωραία...

Ήλιε μοιράστηκες μαζί μου ό,τι καλό μου είχε τύχει,
φίλε κουράστκες μαζί μου όταν μας πνίγαν οι στίχοι.
Tώρα πού είσαι; Σε ποια γωνιά του ουρανού έχεις αράξει;
Άκου με λίγο, τα πάντα η νύχτα μου’χει τάξει
για να σε βρώ και στο βάλτο να σε φέρω.
Μα εγώ κάνω ξανά πως δεν σε ξέρω.

Γιατί απ'όσα έχω νοιώσει στο σκοτάδι κι απ’όσα είδα
μου μυρίζει ξανά σαν μια του θανατά παγίδα.
Γιαυτό σου λέω άραξε εκεί στα λημέρια σου τα φωτεινά.
Σαπίσαν όλα πια στο βάλτο και εδώ είναι πάντα σκοτεινά.

Τώρα χορεύουν τα ερπετά με το θάνατο παρέα
ας τους εκεί, ας τους εκεί - περνάν ωραία...
Άσε κι εμάς εδώ να τελειώσουμε μαζί τους
όρκο σου δίνω όμως την τελευταία ν’ακούσω πνοή τους.

Ξέχνα το βάλτο, φτιάξε άλλο παραμύθι
άσε να το παλέψουμε μονάχοι κι όσο κρατήσουν οι μύθοι.
Ας τους εκεί, ας τους εκεί - περνάν ωραία...
ας τους εκεί - περνάν ωραία...

Active Member - "Ας τους εκεί..."

Οι νόμοι του Blakemore.

1ος νόμος του Blakemore

"Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ πιο τίμιοι και αξιόπιστοι από όσο νομίζεις εσύ ότι είναι".


2ος νόμος του Blakemore

"Το μόνο είδος ευφυίας που έχει σημασία είναι η διορατικότητα".


O Colin Blakemore είναι καθηγητής φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
________

Από τους δύο νόμους του Blakemore θεωρώ πιο ενδιαφέρον τον 2ο. Ίσως τελικά το μόνο είδος ευφυίας που έχει πρακτική αξία είναι η ικανότητα να προβλέπεις.

Ο 1ος νόμος στην αρχή μου φάνηκε πολύ απαισιόδοξος. Είδα όμως ότι έχει πολλές διαφορετικές (αντιφατικές) αναγνώσεις. Π.χ. αν δείχνεις μεγάλη εμπιστοσύνη έχεις περισσότερες πιθανότητες οι άνθρωποι να αποδειχτούν πιο τίμιοι από ότι εάν δείχνεις μικρή εμπιστοσύνη. Από την άλλη αν δείχνεις μεγάλη εμπιστοσύνη κινδυνεύεις να διαψευστείς σε μεγαλύτερο βαθμό. Δεν ξέρω, μπερδεύτικα...