Πληροφορίες

Η Φωτό Μου
Όνομα: Παράξενος
Τοποθεσία: Athens, Hellas

I'm a restless soul, a novelty seeker, a different viewer.

Προβολή πλήρους προφίλ

Προηγούμενα Κείμενα

  • Το μυστικό της ευτυχίας μου (ή "Life is a director's cut")
  • Let's talk
  • Βαριέμαι.
  • Λέξεις.
  • Το δίλημμα της σοκολάτας.
  • Οι γιορτές είναι για τα παιδιά.
  • Αλλά πρώτα...
  • Το παιχνίδι με τις ηλικίες (ή "πόσων χρονών είσαι στις αναμνήσεις σου;")
  • Ψυχολογικές βιταμίνες
  • Το αποτέλεσμα δεν μετράει.
  • Παγίδα
  • Αντιγράφω...
  • Life is an RPG
  • Σκέψου διαφορετικά.
  • Ηθική
  • Δεν βγάζω φωτογραφίες, δεν τραβάω βίντεο, δεν γράφω ημερολόγιο.
  • "Όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πορώνεις!"
  • Mark Rothko
  • Τέχνη ή μόδα;
  • Happiness is an attitude
  • My mind is my enemy.
  • Dust in the wind.
  • amor fati
  • Έχεις αυτοκτονήσει ποτέ;

Αμοιβαίες σχέσεις‚

  • Όσο τα ρόδα
  • Raffinata's Place
  • Πασχαλίτσα
  • Άντα Φτυς
  • πρόβατο
  • "Βάλτα να πάνε, πήγανε..."
  • Lost
  • greek gay lolita
  • zen γρύλος
  • Summertimestories

Αρχείο

  • Σεπτεμβρίου 2005
  • Οκτωβρίου 2005
  • Νοεμβρίου 2005
  • Δεκεμβρίου 2005
  • Ιανουαρίου 2006
  • Φεβρουαρίου 2006
  • Μαρτίου 2006
  • Απριλίου 2006
  • Μαΐου 2006
  • Ιουνίου 2006
  • Ιουλίου 2006
  • Αυγούστου 2006
  • Σεπτεμβρίου 2006
  • Οκτωβρίου 2006
  • Νοεμβρίου 2006
  • Δεκεμβρίου 2006
  • Ιανουαρίου 2007
  • Φεβρουαρίου 2007
  • Μαρτίου 2007
  • Απριλίου 2007
  • Μαΐου 2007
  • Ιουνίου 2007
  • Ιουλίου 2007
  • Αυγούστου 2007
  • Σεπτεμβρίου 2007
  • Οκτωβρίου 2007
  • Δεκεμβρίου 2007
  • Ιανουαρίου 2008
  • Φεβρουαρίου 2008
  • Μαρτίου 2008
  • Απριλίου 2008
  • Ιουνίου 2008
  • Ιουλίου 2008
  • Σεπτεμβρίου 2008
  • Οκτωβρίου 2008
  • Νοεμβρίου 2008
  • Δεκεμβρίου 2008
  • Ιανουαρίου 2009
  • Φεβρουαρίου 2009
  • Μαρτίου 2009
  • Απριλίου 2009
  • Μαΐου 2009
  • Ιουλίου 2009
  • Αυγούστου 2009
  • Σεπτεμβρίου 2009
  • Νοεμβρίου 2009
  • Ιανουαρίου 2010
  • Φεβρουαρίου 2010
  • Μαρτίου 2010
  • Απριλίου 2010
  • Μαΐου 2010
  • Ιουνίου 2010
  • Ιουλίου 2010
  • Αυγούστου 2010
  • Σεπτεμβρίου 2010
  • Οκτωβρίου 2010
  • Ιανουαρίου 2011
  • Φεβρουαρίου 2011
  • Ιουλίου 2011
  • Αυγούστου 2011
  • Σεπτεμβρίου 2011
  • Οκτωβρίου 2011
  • Νοεμβρίου 2011
  • Δεκεμβρίου 2011
  • Μαΐου 2012
  • Ιουλίου 2012
  • Νοεμβρίου 2012
  • Δεκεμβρίου 2012
  • Ιανουαρίου 2013
  • Ιουνίου 2013
  • Ιουλίου 2013
  • Αυγούστου 2013
  • Σεπτεμβρίου 2013
  • Φεβρουαρίου 2014
  • Σεπτεμβρίου 2014
  • Απριλίου 2015
  • Οκτωβρίου 2015
  • Σεπτεμβρίου 2016
  • Οκτωβρίου 2016

Powered by Blogger

20.12.05

Το μυστικό της ευτυχίας μου (ή "Life is a director's cut")


Να ζεις κάθε στιγμή σου σαν να είσαι πρωταγωνιστής ταινίας. Όλα τότε, ακόμα και τα πιο δυσάρεστα, αποκτούν έναν λόγο ύπαρξης, μια γοητεία. Τα λάθη, οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις... ΟΛΑ δικαιώνονται και δικαιολογούνται. Γίνονται αποδεκτά σαν μέρος μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, ενός υπέροχου δράματος. Όπως στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής τραβάει τα πάνδεινα για να δικαιωθεί στο τέλος, έτσι κι εγώ, είμαι διατεθειμένος να περάσω τα πάντα - προσωρινά είναι, μέρος μιας εξελισσόμενης πλοκής.

Είμαι ο σταρ στα μάτια ενός υποθετικού κοινού. Άλλοτε συμπάσχουν μαζί μου, άλλοτε με θαυμάζουν, άλλοτε προσπαθούν να καταλάβουν τι σκοπεύω να κάνω και πολύ συχνά εκπλήσσονται από τα γεγονότα. Αλλά η ουσία είναι ότι πιο πολύ από όσο ταυτίζεται το κοινό μαζί μου, ταυτίζομαι εγώ με το κοινό. Με βλέπω μέσα από τα μάτια του κι αποστασιοποιούμαι. Κι έτσι, η πιο μεγάλη θλίψη γίνεται μια περίτεχνη ρομαντική σκηνή με μελαγχολική μουσική, η οργή είναι μονταρισμένη με κοφτά πλάνα και εντυπωσιακά ηχητικά εφέ, η μοναξιά είναι γεμάτη από γκρο πλαν - το πρόσωπό μου γεμίζει την οθόνη.

Ποιος έχει ανάγκη την ευτυχία, όταν έχει προσηλωμένο επάνω του το ενδιαφέρον χιλιάδων θεατών; Χίλιες φορές ταλαιπωρημένος ήρωας ταινίας, παρά ένας ευτυχισμένος ασήμαντος.



posted by Παράξενος @ 9:45 μ.μ.  4 comments

14.12.05

Let's talk

Κάτι έχω που κάνει τις γυναίκες να μου λένε ό,τι μαλακία έχουν στο μυαλό τους.
Να μου λένε πράγματα τόσο ηλίθια και βαρετά που δεν τα λένε ούτε στους γκόμενούς τους ούτε στους φίλους τους. Για κάποιον ανεξήγητο όμως λόγο αισθάνονται ότι μπορούν σε μένα να βρουν έναν ακρoατή.

Με άλλον θα πηδιόντουσαν ή θα τον έλεγαν μαλάκα. Με εμένα μιλάνε. Με τις ώρες. Για τα πάντα. Με εμένα. Που κατά βάθος περιφρονώ βαθύτατα τις λέξεις. Τι παραλογισμός!

Βέβαια το λάθος είναι δικό μου. Δεν μπορεί όλες να είναι τρελές. Κάτι έχω, που τις κάνει να προτιμάνε να μιλάνε αντί να γαμηθούν ή να με διώξουν.

Μου έρχεται να φωνάξω: "Σκάσε!.. Βασικά θα ήθελα να πηδηχτούμε. Εσύ;"

posted by Παράξενος @ 10:30 μ.μ.  6 comments

13.12.05

Βαριέμαι.

Υπάρχουν δύο «βαριέμαι».

Το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του.
Βαριέμαι γιατί δεν κάνω τίποτα.
-Τι κάνεις;
-Βαριέμαι. Πάμε βόλτα;

Και το βαριέμαι εκείνου που δεν τα πάει καλά με τους άλλους.
Βαριέμαι να κάνω κάτι.
-Πάμε για καφέ;
-Άσε, βαριέμαι.

Όποιοι νιώθουν το πρώτο βαριέμαι δεν νιώθουν το δεύτερο. Και αντίστροφα.
Κάθε βαριέμαι είναι μια απόρριψη – του εαυτού σου ή των άλλων.

Με κάθε βαριέμαι αρχίζει μια μοναξιά.

posted by Παράξενος @ 1:20 μ.μ.  1 comments

12.12.05

Λέξεις.

Γράφοντας ανακαλύπτω όλο και περισσότερο την αξία της συντομίας. Όταν ένα κείμενο τραβάει πολύ σε μήκος σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά. Ή δεν ξέρω τι θέλω να πω ή αυτό που θέλω να πω είναι ασήμαντο.

Κάθε απόπειρα επικοινωνίας μέσω του λόγου (άρθρο, επιστολή, προφορική εξομολόγηση, απάντηση σε ερώτηση, SMS, τηλεφώνημα) έχει ένα όριο επικοινωνιακής δύναμης. Υπάρχει ένα όριο στο φορτίο που μπορεί να δεχτεί ένας άνθρωπος μέσω της γλώσσας σε μία μόνο "συνεδρία", σε μία μόνο "επικοινωνιακή παρτίδα". Όσο και να το ζορίζεις. Γι αυτό δεν έχει νόημα να επιμένεις φλυαρώντας. Κάθε λέξη, για να χωρέσει σε αυτό το φορτίο, κλέβει δύναμη από την άλλη.

Κανείς ποτέ, ούτε έκλαψε, ούτε πέταξε από χαρά, ούτε είδε την αλήθεια ακούγοντας διαλέξεις ή διαβάζοντας διατριβές. Γράψε όσα θες, εξήγησέ το όσο καλύτερα μπορείς, χρησιμοποίησε τα πιο έξυπνα επιχειρήματα και τους πιο εύστοχους συμβολισμούς - ποτέ δεν θα φτάσεις την δύναμη των δύο λέξεων. "Σε αγαπώ." "Θα φύγω." "Με παντρεύεσαι;"

posted by Παράξενος @ 5:48 π.μ.  2 comments

6.12.05

Το δίλημμα της σοκολάτας.


Τι είναι καλύτερο: να σου αρέσει η σοκολάτα ή να μη σου αρέσει;

Αν σου αρέσει, έχεις μια ακόμα απόλαυση στη ζωή αλλά έχεις και περισσότερα κιλά και τερηδόνα. Τι είναι λοιπόν καλύτερο; Να είσαι λεπτός με αστραφτερό χαμόγελο; Ή να έχεις παραπανίσια κιλά και πέτρα στα δόντια αλλά και απόλαυση.

Οι ανατολική φιλοσοφία είναι σαφής. Κάθε επιθυμία είναι κακή, μια εξάρτηση που σε απομακρύνει από το τάο. Όχι στη σοκολάτα λοιπόν. Η ελληνική φιλοσοφία από την άλλη, έχει τόσες σχολές που χωράει κάθε απάντηση. Οι επικούριοι θα λέγανε ΝΑΙ, κάποιοι άλλοι θα λέγανε ΝΑΙ αλλά με ΜΕΤΡΟ και ο Επίκτητος θα έλεγε μάλλον ΟΧΙ. Συγγνώμη αλλά αυτός που λέει "ναι αλλά με μέτρο" κλέβει. Εδώ ψάχνουμε μια καθαρή απάντηση επί της αρχής. Προτιμάμε να απολαμβάνουμε και να πληρώνουμε το τίμημα ή να μην απολαμβάνουμε και να τη βγάζουμε τζάμπα;

Αν πει κάποιος ναι στη σοκολάτα, γιατί να πει όχι σε άλλες "απολαύσεις" όπως το ποτό, τα ναρκωτικά, η τεμπελιά και η υπερβολική ταχύτητα;

Αν πει κάποιος όχι, τότε πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι μια ζωή χωρίς απολαύσεις;




Αν τώρα δούμε την σοκολάτα όχι απλά ως απόλαυση αλλά γενικότερα ως επιθυμία, τότε το "ναι" έχει 2 συνέπειες ακόμα, μία καλή και μια κακή. Η καλή είναι ότι σου δίνει κίνητρο. Για να βρεις λεφτά να αγοράσεις σοκολάτα μπορεί να ζωγραφίσεις έναν υπέροχο πίνακα για να τον πουλήσεις. Η κακή είναι ότι όταν δεν θα έχεις σοκολάτα, δεν θα είσαι σε μια ουδέτερη κατάσταση μη απόλαυσης (όπως αυτός που λέει όχι) αλλά πολύ χειρότερα: θα υποφέρεις.

posted by Παράξενος @ 11:45 π.μ.  2 comments

3.12.05

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά.


8 Ιανουαρίου 1946
Δυο μικρές γερμανίδες περπατάνε πάνω στα ερείπια της βομβαρδισμένης Φρανκφούρτης και κουβαλούν με προσοχή ένα Χριστουγενιάτικο δέντρο που ανακάλυψαν στα συντρίμια.



Από όλες τις αρετές το κουράγιο είναι η σπουδαιότερη.

posted by Παράξενος @ 8:30 μ.μ.  4 comments

2.12.05

Αλλά πρώτα...


Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα, είπε.
Πριν απ' την καρδιά σου θα 'ναι αυτή και μετά πάλι αυτή θα ακολουθήσει.
Τούτο μόνο να ξέρεις: Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή, καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει.


Οδυσσέας Ελύτης ("Το Άξιον Εστί")

posted by Παράξενος @ 1:36 μ.μ.  0 comments

1.12.05

Το παιχνίδι με τις ηλικίες (ή "πόσων χρονών είσαι στις αναμνήσεις σου;")

Λένε πως αλλάζουμε, πως ο σημερινός εαυτός μας δεν είναι ίδιος με αυτόν πριν πέντε ή μετά από πέντε χρόνια. Τα πάντα ρει. Από τη μια μεριά συμφωνώ. Το νιώθω στο πετσί μου. Έχουν αλλάξει τόσα πολλά επάνω μου και μέσα μου μέσα σε 5 χρόνια, που μπορώ εύκολα να ισχυριστώ πως όχι, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος.

Από την άλλη, κάτι μέσα στο μυαλό μας φαίνεται να διαφωνεί. Επιμένει να μας θεωρεί ενιαίους, ίδιους και απαράλλαχτους. Όψεις, του ίδιου νομίσματος, εκφάνσεις του ίδιου "ΕΙΝΑΙ". Υπάρχει κάτι μέσα μας, που δεν πολυδίνει σημασία στην γραμμικότητα του χρόνου. (Ίσως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση που μας βοηθά να βάλουμε τάξη στο χάος της ύπαρξής μας.) Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ΤΩΡΑ. Όλα στο ίδιο τσουβάλι. Μπλε, κόκκινες και πράσινες καραμέλες από το ίδιο κουτί - κάτι σαν Μ&Μs.


Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όταν αναπολώ το παρελθόν, ακόμα κι όταν πηγαίνω πίσω 20 και παραπάνω χρόνια, πάντα στις αναμνήσεις μου έχω σχεδόν την ίδια πνευματική και ψυχική ηλικία με αυτή που έχω σήμερα. Ο έρωτας του δημοτικού ή ο τσαμπουκάς του γυμνασίου, δεν έχουν για πρωταγωνιστή έναν πιτσιρίκο 8 ή 15 χρονών, που δεν έχει ιδέα από τη ζωή. Είμαι εγώ κι εκεί, μέσα στο μυαλό αυτού του πιτσιρίκου, ο τωρινός εγώ, που ερωτεύομαι το κοριτσάκι ή μαλώνω με τον μαλάκα. Στις αναμνήσεις, η παράμετρος της ηλικίας εξανεμίζεται, και στην εμφάνιση(;!), αλλά πάνω από όλα στον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Οι συμμαθητές του δημοτικού, οι συμφοιτητές του πανεπιστημίου και οι συνάδελφοι από την τελευταία μου δουλειά έχουν βασικά την ίδια ηλικία. Δεν είναι "παιδάκια", "20άρηδες", "30άρηδες" - είναι όλοι πάνω κάτω το ίδιο.

Πάω στοίχημα ότι αν μπορούσα να με θυμηθώ να λέω "αγκού" όταν ήμουν βρέφος, μέσα στο βρέφος θα βρισκόταν ο σημερινός τριαντάρης.

Μόνο εμένα λειτουργεί έτσι το μυαλό μου;

posted by Παράξενος @ 2:07 π.μ.  3 comments

29.11.05

Ψυχολογικές βιταμίνες



Η μουσική κι η γυμναστική είναι ίσως τα καλύτερα ψυχοδυναμωτικά μέσης διάρκειας.

Το ποτό, τα ναρκωτικά και τα ψυχοφάρμακα υστερούν γιατί έχουν μικρή διάρκεια και μπορούν να προκλέσουν παρενέργειες και εξάρτηση.

Το πρόβλημα που υπάρχει με τη μουσική και τη γυμναστική είναι ότι δεν μπορείς έτσι απλά "να πάρεις μια δόση". Απαιτούν προϋποθέσεις και ενεργή συμμετοχή.

Από τη μία, η μουσική, για να είναι ευεργετική, απαιτεί να διαθέτεις μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ευαισθησία και μια συγκεκριμένη δυνατότητα (ανάγκη) έκφρασης (επικοινωνίας) με το μουσικό έργο τέχνης. Δεν μπορείς όμως πάντα να έχεις αυτή τη δυνατότητα/ανάγκη. Όπως κάποιες φορές έχεις ανάγκη τη σιωπή και θεωρείς κάθε κουβέντα περιττή και μάταιη (ακόμα και από αυτούς που αγαπάς και εκτιμάς), έτσι υπάρχουν φορές που δεν μπορεί να σε εκφράσει η μουσική.

Από την άλλη, η γυμναστική απαιτεί πειθαρχεία, ενέργεια και μια φυσική κλίση στην σωματική άσκηση. Δεν είναι πάντα εύκολο να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου όταν είσαι απελπισμένος, ούτε είναι εύκολο να βρεις αποθέματα ενέργειας όταν σου την έχει ρουφήξει όλη το άγχος.




"Καλά τα λες, βάλε τώρα κάτι να πιούμε..."

posted by Παράξενος @ 3:16 π.μ.  0 comments

20.11.05

Το αποτέλεσμα δεν μετράει.


Από αυτά που δεν έχεις, πιο πολύ πονάνε αυτά που παραλίγο να είχες.

Το πέναλτι που χάθηκε, η κοπέλα που έχασες από κουτό λάθος, η θέση για παρκάρισμα που έχασες για μερικά δευτερόλεπτα. Η απώλεια της ευκαιρίας, πονάει πολύ περισσότερο από το να μην σου είχε παρουσιαστεί ποτέ η ευκαιρία. Δεν είναι παράλογο; Αν δεν είχε δωθεί ποτέ το πέναλτι, αν δεν είχες γνωρίσει ποτέ την κοπέλα, αν δεν είχες προσέξει τη θέση, πάλι στην ίδια κατάσταση θα ήσουνα, αλλά θα πονούσες λιγότερο.


(Αν γνωρίζαμε τις τεράστιες δυνατότητές μας και καταλαβαίναμε πόσες ευκαιρίες χάνουμε κάθε μέρα, θα αντέχαμε τον πόνο;)

posted by Παράξενος @ 4:26 π.μ.  5 comments

17.11.05

Παγίδα

Είναι μαρτύριο και παγίδα να επιζητάς πράγματα που δεν αγαπάς και δεν εκτιμάς.
(το σώμα μιας ηλίθιας, το glamour μιας VIP βραδιάς, την επιδοκιμασία του περίγυρου...)

posted by Παράξενος @ 1:57 π.μ.  0 comments

14.11.05

Αντιγράφω...

Από τις "Λίστες" του Νίκου Δήμου:
"Καμιά ζωή δεν έχει happy end "



Καλή εβδομάδα.

posted by Παράξενος @ 4:11 π.μ.  0 comments

8.11.05

Life is an RPG

"Η ζωή είναι ένα Role Playing Game".
Αυτή η φράση έχει 3 ερμηνείες.


Ερμηνεία πρώτη (ΚΟΙNOΤΥΠΗ)


Στη ζωή δεν είμαστε ο εαυτός μας, το παίζουμε, κρυβόμαστε πίσω από ρόλους.




Ερμηνεία δεύτερη (ΣΤΟΪΚΗ)

"Μην ξεχνάς ότι είσαι ηθοποιός σε ένα δράμα, που ξετυλίγεται όπως θέλει ο ποιητής. Αν το θέλει σύντομο, σε σύντομο δράμα, αν τo θέλει μεγάλο, σε μεγάλο. Αν ο ποιητής θέλει να υποκριθείς έναν ζητιάνο, εσύ κι αυτόν το ρόλο πρέπει να τον παίξεις καλά, το ίδιο κι έναν ανάπηρο, έναν άρχοντα ή έναν απλό άνθρωπο. Γιατί η δική σου δουλειά είναι να παίξεις καλά το ρόλο που σου δώσανε, η επιλογή του ρόλου είναι δουλειά αλλουνού".
Επίκτητος



Ερμηνεία τρίτη (ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ)

Τα RPGs (Role Playing Games) είναι παιχνίδια, όπου έχεις έναν χαρακτήρα με διάφορες ικανότητες και χαρακτηριστικά. Καθώς προχωράς στο παιχνίδι, καθώς νικάς αντιπάλους και ανακαλύπτεις πράγματα κερδίζεις πόντους εμπειρίας, τους οποίους στη συνέχεια μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να βελτιώσεις τα χαρακτηριστικά και τι ικανότητες του χαρακτήρα σου, ώστε να προχωρήσει περισσότερο και ούτω καθεξής.
Σαν σε RPG πρέπει κι εμείς μέρα τη μέρα, να μαζεύουμε πόντους από τις εμπειρίες, από τις νίκες και τις ήττες μας και λίγο λίγο να κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Για να πάμε λίγο παραπέρα. Και ούτω καθεξής.


posted by Παράξενος @ 6:33 π.μ.  0 comments

Σκέψου διαφορετικά.

Όταν η γνώμη μου συμφωνεί με τη γνώμη των πολλών, αρχίζω να αμφιβάλλω. Μήπως κάνω λάθος; Μήπως η άποψή μου δεν είναι πραγματικά "δική μου";
Τι είναι αυτό που με τόση επιτυχία έχει πείσει/επηρεάσει/παραπλανήσει τόσους πολλούς; Σπάνια έχει η αλήθεια τόσο μεγάλη δύναμη πειθούς. Συνήθως πρόκειται για κάποια παρεξήγηση ή για κάποιο καλοστημένο σχέδιο παραπλάνησης ή για μια μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση. Άλλες φορές πάλι, έχει να κάνει με πολύ ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα ή με την ψυχολογία της μάζας.


posted by Παράξενος @ 6:01 π.μ.  2 comments

25.10.05

Ηθική


Συχνά ακούω ότι τα σύστηματα αξιών (ηθική) αλλάζουν με την πάρδο του χρόνου. Αυτό που ήταν ηθικό πριν 2.500 χρόνια (π.χ. σκλαβιά, ανισότητα φύλλων και φυλών) δεν είναι ηθικό σήμερα και το αντίστροφο (π.χ. τεμπελιά, αλλαγή υπηκοότητας).

Σωστό. Όμως η θεώρηση των διαφοροποιήσεων της ηθικής σε σχέση κυρίως με τον χρόνο είναι άλλη μια επιρροή του κατευθυνόμενου, "παγκομιοποιημένου" τρόπου σκέψης. Θέλουνε να πιστεύουμε ότι κάθε εποχή έχει την ηθική της. (την ίδια τακτική ακολουθούν και στα θέματα της τέχνης, δες το κείμενο Τέχνη ή μόδα) Η αλήθεια είναι ότι την ίδια χρονική περίοδο υπήρχαν και υπάρχουν διαφορετικές κοινωνίες με διαφορετικά συστήματα αξιών. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Εβραίοι, οι Κινέζοι... την ίδια χρονική περίοδο, είχαν πολύ διαφορετικές κλίμακες αξιών. Αν θέλετε παράδειγμα διαφορετικού συστήματος αξιών στην εποχή μας δεν χρειάζετε να πάτε μέρχι το Ιράν, πηγαίνετε μέχρι την Κρήτη.

Θέλουν ακόμα να πιστεύουμε ότι η σημερινή ηθική είναι το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης από το το καλό στο καλύτερο (περσσότερα "ανθρώπινα δικαιώματα").
"Εξέλιξη": πόσες παρεξηγήσεις χρωστάμε σε αυτή τη λέξη...

Γιατί θέλουν να τα πιστευουμε όλα αυτά;
Για να ομογενοποιήσουν όλο τον κόσμο σε ένα σύστημα αξιών.

Βέβαια πάντα, κάθε κοινωνία πιστεύει ότι το δικό της σύστημα αξιών είναι το "σωστό" και προσπαθεί να το επιβάλλει παντού. Όμως σήμερα, αυτή η προσπάθεια αποτελεί αντίφαση για το "φιλελεύθερο" δυτικό σύστημα αξιών, που θεωρητικά υποστηρίζει τα ανθρώπινα και τα μειονοτικά δικαιώματα. Είναι σαν μια δημοκρατία να καταδιώκει τους βασιλικούς (όχι ότι δεν το έχουμε δει κι αυτό) όταν ουσία της δημοκρατίας είναι το "διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."



Η αλήθεια είναι ότι κάθε ηθική είναι ένα σύστημα κανόνων και τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει καλή και κακή ηθική, όπως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί κανόνες. Οι κανόνες του ποδοσφαίρου δεν είναι καλύτεροι ή χεiρότεροι από εκείνους του χόκεϊ επί πάγου, είναι απλώς διαφορετικοί.




(Το ποιος ορίζει αυτούς τους κανόνες, η πλειοψηφία, κάποιες ηγετικές προωπικότητες, η τύχη ή κάτι άλλο είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα...)

posted by Παράξενος @ 5:29 π.μ.  1 comments

13.10.05

Δεν βγάζω φωτογραφίες, δεν τραβάω βίντεο, δεν γράφω ημερολόγιο.

Έχει περάσει τα πενήντα. Έχει ουσιαστικά αποσυρθεί. Ζει και δε ζει - σαν ερημήτης.

Κάποτε ήταν στις δόξες του. Τότε κρατούσε ένα σύντομο ημερολόγιο: τα βασικά συμβάντα της δουλειάς του κάθε μέρα (ήταν εργασιομανής ούτε τότε είχε προσωπική ζωή).

Τώρα, κάθε πρωί γύρω στις 11, διαβάζει προσεκτικά τις σημειώσεις τις αντίστοιχης μέρας τότε, και προσπαθεί να αισθανθει ότι την ξαναζεί... ...μισή ώρα κάθε μέρα...

Αλλά οι πιο πολλές σημειώσεις δε βγάζουν νόημα, δεν θυμάται τι ενοούσε.


posted by Παράξενος @ 2:44 π.μ.  0 comments

12.10.05

"Όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πορώνεις!"

(η απολυτη έκφραση της αποφασιστικότητας, της υπομονής, της επιμονής και της αισιοδοξίας)


posted by Παράξενος @ 3:53 π.μ.  0 comments

11.10.05

Mark Rothko


1955


1957


1960


1961


Μια εξαιρετικά απλή και συγκεκριμένη φόρμα, που τα όριά της αντί να περιορίζουν, τονίζουν την δημιουργικότητα κάθε νέας προσέγγισης. Κάθε επανάλληψη δείχνει και πιο φρέσκια. Και τελικά όλη αυτή η επιμονή, αντί να κουράζει, αναδεικνύει την "σοφία" τής επιλογής τής συγκεκριμένης φόρμας, το βάθος της, την αξία της.
Όσο στενά κι αν φαίνονται τα όρια υπάρχει πάντα χώρος για δημιουργία, για ελευθερία.




(One exceptionally simple and concrete form, that instead of limiting, stress the creativity of each new approach. Each iteration seems fresh. And finally all this insistence, instead of tiring, elects the wisdom of the choice of the form, its depth, its value.
Limits leave always room for creation, for freedom.)

posted by Παράξενος @ 2:46 π.μ.  2 comments

Τέχνη ή μόδα;

Από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις περί τέχνης:

"Art, on the one hand, was defined as nothing but an international communal experience, thus killing altogether any understanding of its integral relationship with an ethnic group. On the other hand its relationship to time was stressed, that is: There was no longer any art of peoples or even of races, but only an art of the times. According to this theory, therefore, Greek art was not formed by the Greeks, but by a certain period which formed it as their expression. The same, naturally, was true of Roman art, which, for the same reasons, coincided only by accident with the rise of the Roman empire. Again in the same way the more recent art epochs of humanity have not been created by Arabs, Germans, Italians, French, etc., but are only appearances conditioned by time. Therefore today no German or French or Japanese or Chinese art exists, but plainly and simply only a “modern art.” Consequently, art as such is not only completely isolated from its ethnic origins, but it is the expression of a certain vintage which is characterized today by the word “modern,” and thus, of course, will be un-modern tomorrow, since it will be outdated.

According to such a theory, as a matter of fact, art and art activities are lumped together with the handiwork of our modern tailor shops and fashion industries. And to be sure, following the maxim: Every year something new. One day Impressionism, then Futurism, Cubism, maybe even Dadaism, etc. A further result is that even for the most insane and inane monstrosities thousands of catchwords to label them will have to be found, and have indeed been found. If it weren’t so sad in one sense, it would almost be a lot of fun to list all the slogans and cliches with which the so-called “art initiates” have described and explained their wretched products in recent years....





For art is not founded on time, but only on peoples. It is therefore imperative for the artist to erect a monument, not so much to a period, but to his people. For the time is changeable, years come and go. Anything born of and thriving on a certain epoch alone, would perish with it. And not only all which had been created before us would fall victim to this mortality, but also what is being created today or will be created in the future."
A. Hitler 1937

posted by Παράξενος @ 1:35 π.μ.  0 comments

10.10.05

Happiness is an attitude

Η ευτυχία είναι θέμα ερμηνείας.
Ουδέν κακό αμιγές καλού και ουδέν καλό αμιγές κακού.

posted by Παράξενος @ 11:29 π.μ.  1 comments

26.9.05

My mind is my enemy.

posted by Παράξενος @ 12:28 μ.μ.  2 comments

25.9.05

Dust in the wind.

Πόσο ελεύθεροι είμαστε; Πόσο έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας; Τι είναι δικό μας; Τι μας καθορίζει; Πόσο σημαντικοί είμαστε σε σχέση με το σύμπαν;

Dust in the wind.

Θυμάσαι τα μαθήματα της φυσικής και της χημείας στο γυμάσιο και το λύκειο; Θυμάσαι την κίνηση των μορίων ενός αερίου μέσα σε κλειστό δοχείο; Θυμάσαι ένα σχεδιάκι που έδειχνε πόσο τυχαία (σχεδόν σαν τρελά) κινούνται τα μόρια του αερίου; Πώς συγκρούονται μεταξύ τους και στα τοιχώματα του δοχείου; Κάπως έτσι βλέπω κι εγώ τις ανθρώπινες ζωές. Η κινησή τους, η διαδρομή τους, είναι τόσο απρόβλεπτη, τόσο ανεξέλεγκτη, τόσο τυχαία. Οι δυνάμεις τόσο απροσδιόριστες.


Τι είναι αυτό που καθορίζει τη συνειδητή συνεισφορά μας σε αυτή την πορεία;
Εδώ θα μπλέξουμε σε έναν κυκεώνα ορισμών. Βούληση, χαρακτήρας, ένστικτα, επίδραση περιβάλλοντος...
Σύμφωνα με τους δικούς μου ορισμούς, αυτό που καθορίζει την συνειδητή συμπεριφορά μας είναι οι προτεραιότητές μας. Πες μου τις προτεραιότητές σου να σου πω ποιος είσαι. Η κατανόηση των προτεραιοτήτων μας είναι το κλειδί για το γνώθι σαυτόν.

posted by Παράξενος @ 7:36 μ.μ.  2 comments

amor fati

Ευχαριστώ:


όσους με την προδοσία τους μου απέδειξαν ότι δεν τους έχω ανάγκη

όσους με μίσησαν και με ανάγκασαν να συμμαχήσω με τον εαυτό μου

όσους με υποτίμησαν και με ανάγκασαν να πιστέψω στον εαυτό μου

όσους με βοήθησαν και με κάνουν να αμφισβητώ τι είναι πραγματικά δικό μου

όσους με ξέχασαν γιατί συνεχίζουν να μου προσφέρουν τη δικιά τους ανάμνηση ανιδιοτελώς

όσους με νίκησαν γιατί με λύτρωσαν από την αγωνία του αήττητου

όσους με ενοχλούν γιατι με βοηθούν να ανακαλύψω τι θέλω

όσους με πολεμούν γιατι με κρατάνε σε εγρήγορση

όσους με αντιπαθούν γιατί με κάνουν να αισθάνομαι ότι αξίζω προσοχής

όσους με κλέβουν γιατί με κάνουν να αισθάνομαι πλούσιος

Γιατί μια τόσο δα μικρή στιγμή ευδαιμονίας μπορεί να δικαιώσει τα πάντα.


posted by Παράξενος @ 2:56 μ.μ.  1 comments

24.9.05

Έχεις αυτοκτονήσει ποτέ;

(εννοώ οριστικά)



Εγώ έχω.

posted by Παράξενος @ 8:33 μ.μ.  3 comments


 

eXTReMe Tracker