Λεπτομέρεια.

Έχεις προσέξει ότι όσοι σε αγαπάνε πολύ, δε λένε "σ' αγαπώ" αλλά "σε αγαπάω";

Δυσάρεστος.

Πολλές φορές πρέπει να βρίσκεις το θάρρος να γίνεσαι δυσάρεστος για να πετύχεις ένα ευχάριστο αποτέλεσμα.

Ή διαφορετικά...

Αν θέλεις να είσαι μόνο ευχάριστος, στο τέλος θα σε πούνε και μαλάκα.

Παιχνίδι ερωτήσεων.

"Απαντήσατε σωστά. Συγχαρητήρια, χάσατε!"

Κάποια θέματα για να τα λύσεις πιο πολύ από τις σωστές απαντήσεις, χρειάζεσαι τις σωστές ερωτήσεις. Αυτό το καταλαβαίνεις πολλές φορές εκ των υστέρων, όταν αλλού αναζητούσες τη λύση και από αλλού έρχεται. Ή το καταλαβαίνεις όταν η σωστή απάντηση δεν σου δίνει την ουσιαστική λύση.

Ρωτάς ”με αγαπάς;”
αντί να ρωτήσεις “γιατί θέλω να με αγαπάς;”

Ρωτάς ”πού θα βρω λεφτά για πιο γρήγορο αυτοκίνητο;”
αντί να ρωτήσεις “πώς θα μάθω να οδηγώ πιο γρήγορα;”

Ρωτάς “πώς θα βγάλω περισσότερα χρήματα;”
αντί να ρωτήσεις “μήπως ξοδεύομαι περισσότερο από όσα βγάζω;“

Ρωτάς “πώς θα γίνω top model;”
αντί να ρωτήσεις “προτιμώ να με θέλουν ή να με αγαπάνε;”

Γενικά στη ζωή οι απαντήσεις είναι γνωστές ποσότητες. Όλοι τις ξέρουμε λίγο πολύ. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι οι ερωτήσεις.

Love generation.

Αν τα one night stands και οι ερωτικές σου απογοητεύσεις δεν έχουν καταφέρει ακόμα να απομυθοποιήσουν τον έρωτα και να σου κάνουν συναισθηματική απονεύρωση... Μην απελπίζεσαι. Υπάρχει ελπίδα! Παρακολούθησε το "Love Generation" στο Star. Εγγυημένα αποτελέσματα.
Εκεί έξω ο έρωτας έχει γίνει χαβαλές. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις τόσο καλύτερα.

Αλάνθαστος.

Έχω κάνει λάθη. Λάθη ηλίθια, λάθη καθοριστικά. Λάθη ανεπανόρθωτα. Έχω κάνει λάθη πάνω σε λάθη. Έχω πονέσει βαθιά για λάθη. Έχω λυγίσει από λάθη. Έχω κουβαλήσει λάθη στην καρδιά μου για χρόνια. Για πάντα.

Από σήμερα γίνομαι αλάνθαστος.

Παύω να πιστεύω στα λάθη. Δεν υπάρχουν. Είναι μια λάθος λέξη. Μια άχρηστη έννοια που το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει ενοχή στην δυσκολία. Τα λάθη δεν ανήκουν πλέον στο εσωτερικό σύστημα αξιών μου. Οι αποτυχίες μου είναι απλώς δυσάρεστα γεγονότα. Δεν τις εξηγώ με λάθη. Δεν πιστεύω σε μια γραμμική εξέλιξη των πραγμάτων («αυτό συνεπάγεται αυτό κι αυτό οδηγεί σε αυτό»). Τα πράγματά είναι πολύ πιο περίπλοκα. Αντιμετώπισέ τα αντί να τα εξηγείς.

Μόλις εξαφανιστούν τα λάθη, οι δυσκολίες αποχαρακτηρίζονται. Δεν είναι πια συνέπειες λαθών. Είναι απλά προκλήσεις που μπορείς να αγαπήσεις.

Μια ζωή χωρίς λάθη είναι μια σωστή ζωή.

Χαμένα.

Τόσο μυαλό, τόσο συναίσθημα, τόση φαντασία, τόσο ταλέντο, τόσος ερωτισμός, τόσες δυνατότητες. Χαμένα. Σε μια ζωή κοινή, αδιάφορη. Σε επιλογές που δεν εξυπηρετούν κανένα, παρά μόνο τις αδυναμίες μας.

Η τραγική απόσταση της θεωρίας από την πράξη και του "είμαι" από το "ζώ".

Πώς αντέχω;
Πώς αντέχεις;





(Ανατέμνεις τον εαυτό σου με αυστηρότητα χειρούργου. Βάζεις τα λάθη σου κάτω από το μικροσκόπιο και τα ξετινάζεις ενα ένα. Και αμέσως μετά τα συνεχίζεις. Όχι. Το δύσκολο δεν είναι το Γνώθι Σαυτόν. Είναι το "Ζην Σαυτόν".)

Αναγέννηση.

Θέλω να κλάψω στο στήθος σου.
Κι ύστερα να γλείψω τα δάκρυά μου από τις ρώγες σου.

Το κριτήριο.

Πώς αξιολογείς μια γυναίκα;
Τι είναι αυτό που την κάνει καλύτερη ή χειρότερη από μια άλλη;
Το αν τη θαυμάζεις; Αν την επιθυμείς; Η εξυπνάδα της; Το πάθος της; Η αυτοπεποίθησή της; Η φροντίδα της; Η παρέα της; Ο χαρακτήρας της; Πώς μπορείς να τα μετρήσεις όλα αυτά και στο τέλος να βγάλεις νικήτρια;
Ποιο είναι το απόλυτο κριτήριο;

Είναι απλό.
Καλύτερη γυναίκα είναι εκείνη, που ζηλεύεις τον άντρα της περισσότερο.

Λογική.

Ο λόγος, ως λέξεις και ως λογική, είναι ελλειπές μέσο επικοινωνίας και κατανόησης. Η πραγματική ευφυία, η πραγματική επικοινωνία δεν μένει στον λόγο. Τον προεκτείνει, τον χρησιμοποιεί σαν αφορμή, κάποιες φορές τον αναιρεί...

Ο λόγος είναι το αποκούμπι όσων δεν καταλαβαίνουν και πασχίζουν να καταλάβουν.

(Βέβαια υπάρχουν κι οι άλλοι. Αυτοί που ούτε καταλαβαίνουν ούτε τους νοιάζει να καταλάβουν. Αυτούς δεν τους καταλαβαίνω.)

Περί οίκτου.

Ο χλευασμός και ο οίκτος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το να λυπάσαι κάποιον είναι (για διαφορετικούς λόγους) το ίδιο "κακό" με το να τον κοροϊδεύεις.

Δυσκολίες.

Mια φίλη, που ζει μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, μού είπε σήμερα:

"Δεν υπάρχουν δυσκολίες. Υπάρχει η κόλαση και ο παράδεισος. Ενδιάμεσα δεν υπάρχει τίποτα. Ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα είναι παράδεισος".

Δεν με νοιάζει.

ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Η απόλυτη έκφραση ελευθερίας.
Αχ! Πόσο ακριβά έχω πληρώσει τα "δεν με νοιάζει" μου.

Δέλεαρ.

Όχι. Δεν θέλω ακριβώς να αυτοκτονήσω.
Ίσως όμως να έμπαινα στον πειρασμό, αν μου υπόσχονταν ότι θα πέθαινε μαζί μου κι όλος ο κόσμος.

Χρόνος.

- Ο χρόνος στάθηκε πολύ καλός μαζί της.

- Μπράβο της. Να τον παντρευτεί!

- Γιατί ειρωνεύεσαι;

- Γιατί αυτός που τάχα την αγαπά, στο τέλος θα την θάψει.

Life is a Drama Queen.

Η ζωή δεν είναι ψύχραιμος άνθρωπος.
Ψοφάει για δράμα και υπερβολή.
Αλλιώς δεν θα κλαίγαν τα παιδιά όταν γεννιούνται.
Ούτε θα πέθαιναν οι άνθρωποι με πόνο.
Όλα τα δυσάρεστα θα γίνονταν απλά. Ήσυχα. Χωρίς εξάρσεις.

Είμαι πεπεισμένος. Η ζωή είναι είναι μια κακομαθημένη drama queen. Κι όπως συμβαίνει με όλες τους, άμα την πάρεις στα σοβαρά θα σε τρελάνει.

Φιλοδοξίες.

Βλέπω παντού πολλούς μωροφιλόδοξους.
Τους χαρακτηρίζουν τα σάλια της λιγούρας και η αυτοικανοποίηση για την ευφυία, το ταλέντο και την καπατσοσύνη τους. Και τα "προνόμιά" τους. Εξουσία, δημοσιότητα, χρήμα.
Μικροί άνθρωποι.

Όσο σιχαίνομαι τους μωροφιλόδοξους, τόσο σέβομαι τους πραγματικά φιλόδοξους. Αλλά ένας πραγματικά φιλόδοξος, θα αυτοκτονούσε στη θέα του Παρθενώνα.

________________

Τον τελευταίο καιρό έχω φάει μια... "υπαρξιακή φρίκη" με την Ακρόπολη και κυρίως τον Παρθενώνα. Είμαι πεπεισμένος ότι οι μεγαλύτεροι άνδρες όλων των εποχών είναι ο Φειδίας, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Κανένα πνευματικό, επιστημονικό ή καλλιτεχνικό επίτευγμα δεν έχει ξεπεράσει το δικό τους.

Για να έχει αξία ένα βιβλίο πρέπει να διαβαστεί, μια ταινία να ειδωθεί, ένα ποίημα να απαγγελθεί, μια σκέψη να κατανοηθεί, μια μουσική να ακουστεί, μια ανακάλυψη να αξιοποιηθεί, ένας πίνακας να κρεμαστεί...

Ο Παρθενώνας στέκει ανεξάρτητος και ήρεμος μέσα στη δύναμή του. Δεν χρειάζεται τίποτα. ΕΙΝΑΙ.

Έλλειψη φαντασίας.

Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη.
Αμάν πια! Τόσος πόνος καταντάει βαρετός!
Τελικά, κατά βάθος, η ζωή πάσχει από έλλειψη φαντασίας.

Αλίνα.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που η ύπαρξή τους μου δίνει θάρρος.

Μένει σ' ένα σπίτι δίχως έπιπλα. Ειρωνέυεται την κατάσταση: "Θα τ' αφήσω όλα στα παιδιά μου". Έχει ένα ψυγείο, ένα κρεβάτι και μια τηλεόραση. Δουλεύει όπου βρει. Μια βδομάδα σ' ένα γραφείο, ένα μήνα σ' ένα κλαμπ - για δυο ημέρες δούλεψε και κονσομασιόν. Έχει πτυχίο Μηχανολόγου-Ηλεκτρολόγου και δεν ενδιαφέρεται να το παλέψει. "Οι δουλειές έχουν κλείσει" λέει. "Και δεν θέλω να φάω τη ζωή μου για να φτιάξω τη ζωή μου".

Είναι όμορφη και το ξέρει. Βρίσκει ωραία παιδιά που έχουν τον τρόπο τους και περνάει κι αυτή καλά μαζί τους. Μετά χωρίζει και περνάει ολόκληρους μήνες μπροστά στην τηλεόραση. Τρώει από τα έτοιμα, κι όταν τελειώσουν τηλεφωνεί στη μάνα της. "Μέχρι να με βαρεθούν".

Θέλει να ταξιδέψει, αλλά δεν μπορεί. Ήθελε να πάει στο Κουβέιτ όταν το ανοικοδομούσαν αλλά σκέφτηκε τη ζέστη. Ήθελε να πάει στην Αμερική με ένα αγόρι, αλλά ερχόταν Ιούλιος και πήγε στη Μύκονο. "Δεν ξέρω τι θέλω. Θέλω ένα γάμο που να μου τα εξασφαλίσει όλα αλλά αποκλείεται να τον αντέξω".

Ούτε στο σεξ τα πάει καλά: "Φτάνω σε οργασμό μόνο όταν με γλείφουν".

Η ντουλάπα της είναι ολόκληρη η περιουσία της. Μια ψεύτικη γούνα του Gaultier, ένας Galliano, και δυο τρια κομμάτια της Hammet. "Αγορασμένα με αίμα" λέει και γελάει βραχνά. Όταν ντύνεται και βγαίνει, δεν διανοείσαι ότι αυτή η κοπέλα μένει σε ένα δυάρι της Λουίζης Ριανκούρ.

Αλλά δεν βρίσκει πού να πάει. Δεν βρίσκει τι να πει. "Όλα τα ξέρω. Τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση". Αυτή την εποχή δεν έχει αγόρι. Δεν έχει δουλειά. Δεν έχει τίποτα. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; "'Αγνωστο!"

______________

Ευχαριστώ πολύ τον Μιχάλη από το stereonova.blogspot.com που το βρήκε και το σκάναρε για μένα από ένα παλιό τεύχος του 01. Τότε η Αλίνα ήταν 28 χρονών. Σήμερα πρέπει να πλησιάζει τα 40. Πού είναι; Τι κάνει; Αλίνα σε αγαπώ.

Πλαστή ζωή.

Αναλογίζομαι την δυνατότητα μιας "μεταλλαγμένης" ζωής. Ονειρεύομαι τη ζωή κάποιου που θα αξιοποιήσει επιτέλους στο μέγιστο, ταυτόχρονα, όλες τις ευχέρειες που προσφέρουν τα υποκατάστα.

Πλαστικές εγχειρήσεις για καλύτερη εμφάνιση.
Πληρωμένος έρωτας για καλύτερη ερωτική ζωή.
Κοκαϊνη για ευεξία.
Δάνεια για οικονομική άνεση.

Πλαστή εμφάνιση, πλαστός έρωτας, πλαστή ευτυχία, πλαστή οικονομική άνεση. Πλαστά αλλά υπέροχα.
Πλαστή ζωή. Μια υπέροχη δυνατότητα.

Σαν Γιαπωνέζος.

'Ισως ευτυχία είναι να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο.

Εύκολα ξεχωρίζεις τον ευτυχισμένο άνθρωπο.
Κρατάει συνέχεια μια φωτογραφική μηχανή.
Σαν γιαπωνέζος σε ταξίδι.

Φωτογραφίζει τα πάντα. Την κίνηση στην Κηφησίας. Και το περίπτερο στη γωνία. Φωτογραφίζει το γραφείο του στη δουλειά. Φωτογραφίζει τη μάνα του. Και τη γάτα του. Φωτογραφίζει και τον λεκέ στον τοίχο που μοιάζει με λεπτομέρεια από την Γκουέρνικα.
Θέλει να απαθανατίσει τη στιγμή, τα πρόσωπα, τα αντικείμενα.
Αύριο θα τα έχει ξεχάσει. Θα τα ξαναδεί πάλι σαν καινούρια. Με τον θαυμασμό τής πρώτης φοράς.

Ναι. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος μοιάζει με γιαπωνέζο τουρίστα.




(εμπνευσμένο από τις φωτογραφίες τής alex)

Μια απάντηση.

(Απάντηση στα σχόλια του unpaiktable στο προηγούμενο κείμενο.)

Αφού σε ευχαριστήσω για τις καλές προθέσεις σου, θα προσπθήσω να λύσω κάποιες παρεξηγήσεις.

Τα κείμενα αυτού του blog μιλάνε για πολλά πράγματα. Η μοναξιά όμως δεν είναι το κύριο θέμα τους. Και σίγουρα δεν είναι το θέμα τους η γκρίνια ή η μεμψιμοιρία για την μοναξιά. Από τα σχόλιά σου θα υπέθετε κανείς ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Καμία σχέση.

Για παράδειγμα, το κείμενο από το οποίο πήρες αφορμή, μιλάει για ένα υπέροχο τραγούδι. Γράφτηκε με θετική ενέργεια, όχι με αρνητική. Το τραγούδι μιλάει για κάποια πράγματα που στον καλλιτέχνη φαίνονται μαύρα. So what? Τι να κάνουμε τώρα; Να τον κατηγορήσουμε για μιζέρια;

Γι' αυτό και αδυνατώ να καταλάβω ακριβώς από πού ορμώμενος προτείνεις αυτά που προτείνεις - μόνο group therapy δεν μας πρότεινες. Ή μάλλον καταλαβαίνω...

Είναι ίσως το πνεύμα της εποχής που κάθε υπαρξιακή αναζήτηση, ή ακόμα χειρότερα, κάθε τι μη χαρούμενο, το αντιμετωπίζει με φόβο. Ζούμε το "άχγος της χαράς" - οτιδήποτε άλλο μας τρομάζει. Η νοοτροπία "περνάτε καλά γιατί χανόμαστε" είναι τόσο επιπόλαια και ρηχή όπως και η γεύση εκείνου που του αρέσει μόνο η ζάχαρη. Λοιπόν σε πληροφορώ ότι και το ξινό, και το πικάντικο, ακόμα και το πικρό μπορούν να έχουν ωραία γεύση. Αλλά πρέπει να έχεις κατάλληλο ουρανίσκο. Κάπoιοι, όπως η Raffinata, θα πουν "it's an acquired taste", είναι γούστο που αποκτιέται με την πείρα, γι' αυτό και αναφέρθηκε στη ηλικία σου. Εγώ όμως θα θυμηθώ έναν συμμαθητή που στο λεύκωμα του σχολείου, στο αποχαιρετιστήριο κείμενο των μαθητών της 3ης λυκείου έβαλε αυτό το απόσπασμα από "Το Άξιον Εστί". Ίσως τελικά εκεί βρίσκεται η παρεξήγηση. Στο "άξιον εστί" του καθενός. Δεν μπορείς να κρίνεις ή να συμβουλεύσεις τον άλλο με το "άξιον εστί" της δικιάς σου ύπαρξης.

(Δεν σε κατηγορώ, ούτε σε χαρακτηρίζω, αλλά σε κάποιον πρέπει να απευθύνω την απάντηση. Και σε ευχαριστώ που έθιξες ένα θέμα που θεωρώ τόσο σημαντικό ώστε να γράψω νέο κείμενο.

Πάντως όλο και πιο συχνά διαπιστώνω ότι είναι περισσότεροι αυτοί που παίρνουν άλλο μήνυμα από αυτό που στέλνω.)

Noir.

Κάποια τραγούδια δεν σου αρέσουν απλώς. Σε αντιπροσωπεύουν. Αντιπροσωπεύουν την αισθητική σου, τα αισθήματά σου, το ύφος σου.

Το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού ακούγεται στα σκοτεινά. Μόνο έτσι θα το νιώσεις. Κλείσε τα παντζούρια, κλείσε τα φώτα ή έστω, κλείσε τα μάτια. Noir σημαίνει μαύρο.

Pascal Obispo - Noir

"μαύρο όπως οι μέρες που φεύγουν μέσα από τα δάκτυλά μας
μαύρο όπως οι αγάπες μας που δεν έχουν πια την ίδια γλυκιά γεύση
μαύρο όπως το βλέμμα σου όταν μου λέει πως είναι πλέον πολύ αργά"

Γυμναστήριο.

Γυμναστήριο είναι το μέρος που πας με το αυτοκίνητο για να κάνεις "διάδρομο".

Εγωισμός.

Ξενύχτησε, πιες, γάμησε - όσο θες. Κάνε χαβαλέ, κάνε υπερβολές. Zήσε "εμπειρίες". Ματαιοπονείς και βαυκαλίζεσαι. Πάντα θα είσαι τρίτος και καταϊδρωμένος. Ένας αλητάκος με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μικροαστός, ψευτόμαγκας, βλαχοτεκνό. Ένας "πονηρίδης". Πρώτος στο χωριό, αλλά τελευταίος στην πόλη. Στις πρώτες θέσεις θα είναι πάντα ένας ρώσος μαφιόζος, ένας παραγωγός του Holywood, ο αρχηγός μιας μαύρης συμμορίας της ανατολικής ακτής κι ένας Mick Jagger.

Ενώ εγώ. Στη μοναξιά, στη θλίψη, στην παρατήρηση... Έχω μια μικρή ελπίδα να βγω πρωταθλητής.

Έτσι κι αλλιώς...
Η τελική κόντρα δεν θα γίνει με απαρίθμηση κατορθωμάτων. Θα μας βάλουν να κοιτάξουμε και οι δυο τον ήλιο και θα κερδίσει όποιος καταλάβει περισσότερα. Κι είναι τόσα που έχω μάθει για τον ήλιο ζώντας στο σκοτάδι...

Αναλυτική γεωμετρία.

Ξεσκαρτάρω πράγματα. Προσπαθώ να πετάξω ό,τι περιττό υπάρχει στο σπίτι - εκτός από μένα.

Σήμερα κοίταγα κάποια τετράδια που είχα κρατήσει από το σχολείο. Ανάμεσά τους κι εκείνο της αναλυτικής γεωμετρίας. Το ξεφύλλισα μπας κι έχω γράψει ή σχεδιάσει κάτι ενδιαφέρον. Τίποτα. Το μάτι μου όμως έπεσε σε μια μισολυμμένη άσκηση. Καθόμουν και την κοιτούσα για ώρα, αμήχανος. Διάβαζα το πρόβλημα και συνέπασχα με τις μάταιες προσπάθειες του μαθητή να βρει τη λύση.

Δεκατόσα χρόνια μετά, κι ακόμα δεν μπορώ να το λύσω. Αν και ασκούμαι κάθε μέρα. Το πρόβλημα της έλλειψης.

Καλοκαίρι 2006.

Καλοκαίρι 2006:

Σπίτι.
Παρέα με έναν φτηνό ανεμιστήρα και μια γάτα που με έχει βαρεθεί.


Παίζω παιχνίδια.
Διαβάζω Wikipedia.
Τρώω πίτσες και σοκολάτες μεχρι σκασμού.
Και αυνανίζομαι.


Και μετά με πιάνει κατάθλιψη.


(είμαι η καταστροφή του εαυτού μου)

__________________________________

Και να σκεφτείς, ότι πριν λίγες μέρες, αισθάνθηκα πραγματικά ευτυχισμένος, αντικρίζοντας την θέα από τον έκτο όροφο του Lowry Hotel. Μετά ξάπλωσα. Έβαλα να παίζει το άγριο αλλά υπέροχα υποβλητικό soundtrack του Underworld. Έκλεισα τα μάτια. Και για μια στιγμή σχεδόν πίστεψα -ένιωσα- ότι κατάλαβα γιατί ζω.

terror x crew (txc)

Τους terror x crew τους γνώρισα αρκετά χρόνια πριν, από ένα δωρεάν CD του περιοδικού Audio, αφιερωμένο στα νέα ελληνικά συκροτήματα.

Είχε μέσα το "Να τους δω να τρέχουν". Ένα κομμάτι που θεωρείται για το ελληνικό hip-hop, ό,τι η 5η του Μπετόβεν για την συμφωνική μουσική. Ήταν ένα σοκ για μένα. (Μου αρέσει η τέχνη που σοκάρει. Είναι δουλειά της. Μου αρέσουν ακόμα και τα "γλυπτά" του Damien Hirst.)
Ο ήχος τους ήταν σκληρός, προσεγμένος (επίτηδες "βρώμικος") και είχε εξαιρετική ρυθμική βάση. Φτύναν βρισιές. Αλλά δεν ήταν εκεί η ουσία. Η ουσία ήταν ότι κάποια κωλόπαιδα είχαν φτιάξει μερικούς από τους πιο δυνατούς στίχους που έχω ακούσει. Ήταν μια αποκάλυψη, τι μπορεί να είναι ένα τραγούδι. Σε μερικά διαφωνούσα -βρίζαν ακόμα και τη σημαία- αλλά ήταν τόσο σαρωτικοί, τόσο ιδιοφυείς, τόσο αυθεντικοί, που έκανα πέρα τη σκέψη μου και απολάμβανα την τέχνη τους ως τέχνη. Όπως με την γυναίκα που ξέρεις ότι είναι σκατοχαρακτήρας αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία της.

Το 2001 οι terror x crew αλλάζουν πορεία.
"Δίσκος αλλαγής πλεύσης για αποκατάσταση βλάβης.
'Εχω αλλάξει πρέπει να το καταλάβεις."
Έχουν πλέον γνωρίσει και αγαπήσει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Μελωποιούν κείμενα του Πυθαγόρα, χρησιμοποιούν αρχαία μουσικά όργανα και γράφουν όλο το φυλλάδιο του CD "Έσσεται Ήμαρ" σε αρχαϊζουσα, με πολυτονικό.

Ξανά σοκ. Ελληνοπρεπές hip hop. Ανήκουστο. Κάποιοι τους κατηγόρησαν για "προδοσία". Από αναρχικοί το γύρισαν σε ελληνολάτρες. Λίγοι πρόσεξαν ότι και στις δύο περιπτώσεις διατήρησαν το πιο ουσιαστικό στοιχείο τους. Την διαμαρτυρία εναντίον του κατεστημένου.
"Είμαι το καρφί μέσα στον λόγο τον ξύλινο".

Και κάτι άλλο. Θέλει "αρετή και τόλμη" για να πεις "τότε έκανα λάθος" όταν το "λάθος" σε πήγε στην κορυφή. Να τα ανατρέψεις όλα και να κινδυνεύεις να χάσεις όλα σου τα ερείσματα, εκεί που άλλοι θα έκαναν "καριέρα" και θα τα κονομούσαν.

Μετά διαλύθηκαν.

Διάβασε τους στίχους και πες μου ποιος γαμημένος "πνευματικός ταγός" έχει μιλήσει ποτέ τόσο άμεσα.

ΤΟ ΞΟΔΙ (ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΒΑ')

Δίσκος αλλαγής πλεύσης για αποκατάσταση βλάβης.
'Εχω αλλάξει πρέπει να το καταλάβεις.
Μη με ψάξεις μέσα σε διεθνιστικές τάσεις.
Οι διεθνισμοί δεν πατούσαν σε υγιείς βάσεις.
Αρκετά με αυτό το παραμύθι!
Η στάθμη της σούπας του κοσμοπολίτη,
έχει ανέβει τόσο που μου εγγίζει την μύτη.
Υπάρχει πρόβλημα!
Προσπαθώ να μην χάσω την εθνική μου ταυτότητα
μέσα σε αυτό το πλήθος,
που του επιβάλλανε το υδροχοϊκό ήθος,
φορείς της νέας εποχής
που δουλεύανε στο ημίφως.
Γι'αυτό στην εποχή μας ως συνήθως,
ειν'απών το πολιτικό όν του Αριστοτέλη.
Η νέα παγκόσμια τάξη θέλει έναν άνθρωπο κουρέλι.
Απλό αριθμό μέσα σε στατιστικές.
Μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές.
Μας θέλει πιόνια στην σκακιέρα
των παγκόσμιων εξουσιαστών,
των καρτέλ πετρελαίου και των πολυεθνικών εταιρειών.
Και δυστυχώς,
πάει κάπως έτσι λοιπόν...

(επιμελώδημα)
Όλοι ζούνε δίχως την παραμικρή υποψία,
ενώ η αρρώστια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι.
Θα ειν'αργά όταν θα ανακαλύψεις την συνωμοσία,
θα ειν'αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι.

Σοφόν το σαφές,
όμως όλοι μιλάνε με μισόλογα και με υπεκφυγές.
[...]
Δήθεν πνευματικοί ταγοί,
τηρούν μια ένοχη ανοχή

[...]
Δεν θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα,
που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα.
Κατ'αυτούς παγκοσμιοποίηση,
σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποιήση.
Γι'αυτό έχουνε βάλει στο στόχαστρο
το όμαιμον,το ομόγλωσσον,
το ομόθρησκον και το ομοτροπόν μας.
Έχουν φτιάξει μια θηλειά για τον λαιμό μας.
Παραχαράσσουνε το παρελθόν μας,
προς όφελος του δικού τους μέλλοντος,
ετοιμάζουνε το έδαφος,
για την έλευση ενός κυβερνομεσαίωνος.
Σκοταδισμός για μένα και για σένα.
Σκοταδισμός δύο χιλιάδες ένα.

[...]
Χώρις αντίδραση μπαίνουμε στο στόμα του λύκου.
Η Ελλάς μια αποικία νέου τύπου.
Ρόλο δούρειου ίππου
παίζουνε τα στρατευμένα τους φερέφωνα.
Αυτοί που εκλέγονται δουλέυουν για ξένα συμφέροντα,
ανοίγουν την κερκόπορτα,
συνεπικουρούμενοι από σύγχρονους
Ηρόστρατους και Εφιάλτες.
Δεν γίνονται αντιληπτοί
από ένα έθνος με υπνοβάτες.

Καληνύχτα μας.






Νέο κείμενο και download για το CD των Αρτέμης Ευθύμης "Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης"

Πολλά κομμάτια (βίντεο και downloads) των TXC θα βρείτε ΕΔΩ.

Μια νύχτα στο καζίνο.

Αγαπώ τα καζίνο γιατί μου επιτρέπουν να γευτώ πολλών ειδών ήττες.

Τώρα τελευταία, κάθε φορά που πάω στο καζίνο, όταν τους δίνω την κάρτα μέλους, την τσεκάρουν στον υπολογιστή τους, με κοιτάνε με περιέργεια και με ρωτάνε το όνομά μου. Κάποιες φορές με ρωτάνε και ημερομηνία γέννησης. Μα υποτίθεται ότι αυτόν το ρόλο έχει η κάρτα. Να τους λέει τα στοιχεία μου χωρίς ερωτήσεις. Υπέθεσα ότι είχαν κρούσματα πελατών που τους έχει απαγορευτεί η είσοδος και μπαίνουν με ξένες κάρτες.

Στην τελευταία μου επίσκεψη, όταν έδωσα την κάρτα μου, μια κοπέλα μού έκανε πάλι τις ίδιες ερωτήσεις. Όνομα, ημερομηνία γέννησης... Συνηθισμένος πια, της απαντούσα χαμογελαστός. Στο τέλος μου ανταποδίδει το χαμόγελο και μου λέει ευγενικά:
"Έχετε αλλάξει!".

Κοκάλωσα.
"Έχω περάσει πολλά κι έχω αλλάξει. Εσύ όμως πού το ξέρεις;" σκέφτηκα.
Το μυαλό μου εξέτασε αστραπιαία όλα τα ενδεχόμενα. Κατάλαβα. Όταν δίνεις τα στοιχεία σου για να γίνεις μέλος, κάποια κρυφή κάμερα σε φωτογραφίζει. Είχα αλλάξει σε σχέση με τη φωτογραφία. Έφαγα τη σφαλιάρα, της χαμογέλασα και προχώρησα αγέρωχος στην αίθουσα όπου θα έχανα αμίλητος ενάμισι μισθό.

Και να σκεφτείς ότι δεν έχουν περάσει ούτε δυο χρόνια που έβγαλα την κάρτα...

Έτσι απλά.

Θέλω να κλάψω δύσκολα.
Αργά.
Τα δάκρυα να έρχονται ένα ένα. Aπόσταγμα ψυχής.
Ακίνητος να ατενίζω το χάος εμπρός μου με μάτια υγρά.


Pergolesi - Stabat Mater (μέρος 1ο)
Pergolesi - Stabat Mater (μέρος 6ο)

pergolesi stabat mater

Σε δικαιούμαι.

Δεν είναι ότι δεν θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα. Μπορείς να βρεις. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους. Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος. Τις ώρες της μοναξιάς, δεν θα παραμιλάει μιμούμενος τους ακκισμούς σου, για να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα εστιάσει στα προφανή. Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο ηθελημένα, «από άποψη», όπως επέμενα εγώ.

Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν. Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν. Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, - που τα χαίρονται - περισσότερο.

Μα βέβαια κάτι τέτοιο, αν ίσχυε, θα άφηνε πολλούς "επιτυχημένους" χωρίς τίποτα.
Και εμένα θα με άφηνε χωρίς εμένα, αλλά με εσένα.

Ανακτησιμότητα.

Λένε ότι τα λόγια μας, κάθε μας λέξη, ποιος ξέρει, ίσως και οι ζωές μας ολόκληρες, καταγράφονται στο σύμπαν.

________________________

Οι νόμοι του Bunnell
(O David Bunnell, είναι πολλά πράγματα μεταξύ των οποίων και ιδρυτής των περιοδικών PC Magazine, PC World και Macworld.)

1ος νόμος της Ανακτησιμότητας (retrievability)

Όλα είναι ανακτήσιμα.


2ος νόμος της Ανακτησιμότητας

Όλα αποθηκεύονται κάπου. Το μυστικό της ανάκτησης πραγμάτων είναι να ανακαλύψεις που είναι αποθηκευμένα.

___________________

Ειρωνεία: Στο λεξικό το "retrievable" μεταφράζεται ως "ανακτήσιμος" ή "επανορθώσιμος". Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ό,τι κάνουμε αποθηκεύεται, έτσι ακριβώς όπως το κάναμε, για πάντα. Ανεπανόρθωτα.

Καψουροπολιτισμός.

Δεν μιλάω ούτε για σεξ, ούτε για αγάπη.
Μιλάω για τον έρωτα, το "ρομάντζο".

Ο έρωτας είναι μια επίπλαστη ανάγκη της κενόδοξης κοινωνίας μας, όπως τα κινητά τηλέφωνα, τα τζιπ και οι σερβιέτες με φτερά.

Μας έχει γίνει τέτοια πλύση εγκεφάλου από το Hollywood, τα φτηνά μυθιστορήματα και τα καψουροτράγουδα, που δεν είναι εύκολο να διακρίνεις την αλήθεια.

Εδώ μια διαφημισούλα των 30 δευτερολέπτων έχει τη δύναμη να μας πείσει ότι το φαγητό είναι άνοστο χωρίς κύβους Knorr. Φαντάσου τώρα πόσο πιο εύκολο είναι να πεισθούμε ότι η ζωή είναι άνοστη χωρίς έρωτα, όταν βομβαρδιζόμαστε από παντού.

Έρωτας;
Ποιος τον γαμεί τον έρωτα!
Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.

Για τα λεφτά τα κάνω όλα. Για τα λεφτά δεν κάνω τίποτα (άλλο).

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα περισσότερα χρήματα.
Θα ένιωθα μικρότερη ανασφάλεια για το αύριο.
Θα ένιωθα λιγότερο εγκλωβισμένος στη δουλειά μου.
Θα είχα περισσότερο χρόνο και χρήμα για να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντά μου, να φροντίσω την εμφάνισή μου, να αναπτύξω τα ταλέντα μου, να ταξιδέψω, να χαρώ.

Δηλαδή αυτό φταίει; Τα χρήματα;
Είναι οι πλούσιοι ευτυχισμένοι; (και δεν το εννοώ με την απλοϊκή, κλισέ λογική του "τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία")
Πόσα λεφτά είναι "πολλά λεφτά"; Όσα κι αν έχουν οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν τα περισσότερα. Πάντα απορούσα γιατί συνεχίζουν να δουλεύουν κάποιοι εκατομμυριούχοι και δεν αράζουν να απολαύσουν τα λεφτά τους.

Αισθάνομαι εγκλωβισμένος σε ένα λούκι από το οποίο δύσκολα θα βγώ. Τι γίνεται; Εγώ είμαι μαλάκας ή όντως μάς έχουν βάλει σε λούκι; Θυμάμαι στο σχολείο που οι καλοί μαθητές τα προλάβαιναν όλα (μαθήματα, μπάλα, πάρτι) κι εγώ δεν προλάβαινα τίποτα ή βαριόμουνα τα πάντα. Ίσως αυτό φταίει. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα: δουλειά, μπλογκ, γυμναστήριο, γκόμενα, φίλοι, μπάλα, οδοντίατρος, μουσική, διάβασμα, σκέψη, συγγενείς, ξεκούραση, εκδρομές, ψυχολόγος, κινηματογράφος, σοβαρές κουβέντες, αστείες κουβέντες, κουτσομπολιά, έρωτας, ολονύκτιες συνεδρίες ταντρικού σεξ, πλύσιμο ρούχων, τακτοποίηση σπιτιού, καθαρισμός προσώπου...

Ποιος καραγκιόζης τα προλαβαίνει όλα αυτά;
Να γιατί λένε πως το πιο πολύτιμο πράγμα είναι ο χρόνος.

Έτσι εξηγείται και ο φθόνος μου και η περιφρόνησή μου για τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους. Δουλεύουν λίγο και τους μένει πολύς ελεύθερος χρόνος. Και δεν έχουν εργασιακή ανασφάλεια. (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις - παρατάτε με)

Κάνω μια τρελή σκέψη. Να μαζέψω όλα μου τα χρήματα, όλη μου την περιουσία και να τα ποντάρω στη ρουλέτα. Ή διπλά ή τίποτα. Αν χάσω να αυτοκτονήσω, αν κερδίσω να απελευθερωθώ. Να ζήσω.

Λεφτά ή θάνατος!




ΥΓ.: Την ιδέα με τη ρουλέτα την έχει κάνει στην πραγματικότητα κι ένας αμερικάνος. Αλλά αυτός το έκανε για χαβαλέ και κάλεσε τα κανάλια. Έγω το λέω σαν υπαρξιακό στοίχημα.

ΥΓ.2: Δεν είμαι αχάριστος. Εκτιμώ αυτά που έχω. Δεν θεωρώ ότι μου χρωστάει η ζωή. Γνωρίζω ότι άλλοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) από την πείνα. Αλλά...

ΥΓ.3: Αυτό το post είναι ένα παραλήρημα. Μπορεί να μου τη δώσει και να το σβήσω ή να το ξαναγράψω.

Μια μεγάλη Αλήθεια.

Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψεις μια μεγάλη αλήθεια.
Δύσκολο είναι να κάνεις κάτι χρήσιμο μαζί της.

.

Δίλημμα.

Όταν βρίσκεσαι σε δίλημμα. Όταν δεν ξέρεις τι από τα δύο είναι πιο σωστό να κάνεις. Τότε υπάρχει ένας απλός κανόνας.

Το καλύτερο είναι αυτό που σου φαίνεται πιο δύσκολο.

A State of Mind.

Σκέψου επιθετικά.

Charlie Brown. (ή "γιατί μαθαίνουν τα παιδιά να χαιρετάνε;")

"Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά είδη μοναξιάς, ή τουλάχιστον διαφορετικοί βαθμοί μοναξιάς, αλλά την πιο τρομακτική μοναξιά δεν τη ζουν οι πολλοί και την καταλαβαίνουν μόνο λίγοι.

Παρομοιάζω τον πανικό αυτής της μοναξιάς με τον σκύλο που τρέχει σαν τρελός πίσω από το αυτοκίνητο της οικογένειας που φεύγει. Δεν τον αφήνουν για πάντα, θα επιστρέψουν. Αλλά ο σκύλος δεν το ξέρει, νομίζει ότι θα μείνει μόνος για πάντα και τρέχει για να σωθεί.

Δεν είναι τυχαίο που κάνουμε άθλιες επιλογές στη ζωή μας για να αποφύγουμε τη μοναξιά".

Charles M. Schulz,
δημιουργός των Peanuts (Charlie Brown, Snoopy κλπ.)

Ρωτάει η Lucy τον Linus: "Γιατί ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στα παιδάκια είναι να χαιρετάνε;"

Κι εκείνος απαντάει: "Γιατί στην υπόλοιπη ζωή τους οι άνθρωποι θα φεύγουν μακριά τους".

.

Νύχια.

Τρώω τα νύχια μου.
Επειδή ο υπόλοιπος δεν τρώγομαι με τίποτα.

Σπυράκι.

Είναι ένα σπυράκι, που θέλω να το σπάσω.
Να το σπάσω στο ξύλο.


Το κακό είναι ότι δεν αισθάνομαι έτσι μόνο για σπυράκια.

Απαιτήσεις.

Έχω πάψει να αναζητώ την ευτυχία.
Δεν έχω πλέον τόσο μεγάλες απαιτήσεις.
Θα μου αρκούσε να είχα απλώς καλή διάθεση.

Ζήλια.

Όταν χτενίζεις τα μαλλιά σου, νιώθω σα να διώχνεις από πάνω τους το άγγιγμά μου.





[Θυμήθηκα κι ένα ποίημα του Κώστα Ταχτσή:

"θα εξορύξω και θα πιω τα μάτια σου
για να σε δω με τα δικά σου μάτια
όταν κοιτάζεσαι
μεσ' τον καθρέφτη για να ξυριστείς".]

Ο νόμος του Overbye.

Ο νόμος του Overbye.

"Πάντα υπάρχει ένα πιο γρήγορο πιστόλι".

O Dennis Overbye είναι επιστημονικός συντάκτης των New York Times και συγγραφέας των "Lonely Hearts of the Cosmos" και "Einstein in Love".



___________________________


[Άσχετο και σχετικό: Μια παρόμοια σκέψη ήταν η βασική ένσταση του Καβάφη στο μοντέλο της "θέλησης για δύναμη" του Νίτσε. Όση δύναμη κι αν αποκτήσεις πάντα θα είσαι αδύναμος σε σχέση με κάποιον ισχυρότερο.]

Ανεκπλήρωτο.

Μου είπε: "Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις προθέσεις σου".

Της είπα: "Μη σε απασχολούν οι προθέσεις μου - δεν τις πραγματοποιώ ποτέ".

Ας τους εκεί - περνάνε ωραία...

Ήλιε μοιράστηκες μαζί μου ό,τι καλό μου είχε τύχει,
φίλε κουράστκες μαζί μου όταν μας πνίγαν οι στίχοι.
Tώρα πού είσαι; Σε ποια γωνιά του ουρανού έχεις αράξει;
Άκου με λίγο, τα πάντα η νύχτα μου’χει τάξει
για να σε βρώ και στο βάλτο να σε φέρω.
Μα εγώ κάνω ξανά πως δεν σε ξέρω.

Γιατί απ'όσα έχω νοιώσει στο σκοτάδι κι απ’όσα είδα
μου μυρίζει ξανά σαν μια του θανατά παγίδα.
Γιαυτό σου λέω άραξε εκεί στα λημέρια σου τα φωτεινά.
Σαπίσαν όλα πια στο βάλτο και εδώ είναι πάντα σκοτεινά.

Τώρα χορεύουν τα ερπετά με το θάνατο παρέα
ας τους εκεί, ας τους εκεί - περνάν ωραία...
Άσε κι εμάς εδώ να τελειώσουμε μαζί τους
όρκο σου δίνω όμως την τελευταία ν’ακούσω πνοή τους.

Ξέχνα το βάλτο, φτιάξε άλλο παραμύθι
άσε να το παλέψουμε μονάχοι κι όσο κρατήσουν οι μύθοι.
Ας τους εκεί, ας τους εκεί - περνάν ωραία...
ας τους εκεί - περνάν ωραία...

Active Member - "Ας τους εκεί..."

Οι νόμοι του Blakemore.

1ος νόμος του Blakemore

"Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ πιο τίμιοι και αξιόπιστοι από όσο νομίζεις εσύ ότι είναι".


2ος νόμος του Blakemore

"Το μόνο είδος ευφυίας που έχει σημασία είναι η διορατικότητα".


O Colin Blakemore είναι καθηγητής φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
________

Από τους δύο νόμους του Blakemore θεωρώ πιο ενδιαφέρον τον 2ο. Ίσως τελικά το μόνο είδος ευφυίας που έχει πρακτική αξία είναι η ικανότητα να προβλέπεις.

Ο 1ος νόμος στην αρχή μου φάνηκε πολύ απαισιόδοξος. Είδα όμως ότι έχει πολλές διαφορετικές (αντιφατικές) αναγνώσεις. Π.χ. αν δείχνεις μεγάλη εμπιστοσύνη έχεις περισσότερες πιθανότητες οι άνθρωποι να αποδειχτούν πιο τίμιοι από ότι εάν δείχνεις μικρή εμπιστοσύνη. Από την άλλη αν δείχνεις μεγάλη εμπιστοσύνη κινδυνεύεις να διαψευστείς σε μεγαλύτερο βαθμό. Δεν ξέρω, μπερδεύτικα...

Πάλη με τον εαυτό μου.

Η καθημερινή πάλη με τον εαυτό μου έχει αντικείμενο να τον πείσω πως πρέπει να είναι ευτυχισμένος.
Συνήθως χάνω.

Ο νόμος του Curtis

1ος νόμος του Curtis

Αν κρατάς διάφορα άγνωστα κλειδιά, από τα οποία ένα ταιριάζει στην πόρτα, την πρώτη φορά που θα δοκιμάσεις όλα τα κλειδιά, κανένα δεν θα την ανοίξει.

2ος νόμος του Curtis

Αν δοκιμάσεις όλα τα κλειδιά ξανά, υπάρχει πιθανότητα 50% να ανοίξεις την πόρτα.



Ο Garniss Curtis είναι καθηγητής γεωλογίας και γεωφυσικής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Berkeley).

Τώρα.

Τώρα. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Σταμάτα να διαβάζεις και γύρισε να δεις τι υπάρχει γύρω σου, πού βρίσκεσαι, με ποιους. Και μετά πες στον εαυτό σου: «Σήμερα, Πέμπτη, 25 Μαϊου 2006, 12 η ώρα, βρίσκομαι σε αυτό το σημείο της γης και κάνω αυτό».

Υπάρχει ένα είδος βαθιάς ευτυχίας που λέγεται: η χαρά του "είμαι εδώ".

Η σκέψη βλάπτει.

"Σας ορκίζομαι, κύριοι, το να σκέφτεσαι υπερβολικά είναι αρρώστια, πραγματική αρρώστια. Στην καθημερινή ζωή αρκεί και με το παραπάνω μια συνηθισμένη πνευματική δραστηριότητα, δηλαδή ακόμα και το μισό ή το ενα τέταρτο από αυτή που έχει ένας έξυπνος άνθρωπος στη δύστυχη εποχή μας."
[...]
"Ωστόσο, έχω την ακράδαντη πεποίθηση ότι όχι μόνο η υπερβολική πνευματική δραστηριότητα, αλλά κάθε είδους πνευματική δραστηριότητα είναι αρρώστια. Επιμένω."

Φ. Ντοστογιέφσκι, "Το Υπόγειο"

Η τελευταία μου δύναμη.

Το κορμί μου έχει τσακίσει.

Ο εγωισμός μου έχει πληγωθεί.

Η επιθυμία μου έχει χαλαρώσει.

Η φιλοδοξία μου έχει μαζευτεί.

Οι ικανότητές μου έχουν παλιώσει.

Η τύχη μου έχει χαθεί.

Η σοφία μου έχει ξεθωριάσει.

Το παρελθόν μου έχει σβηστεί.

Η αγάπη μου έχει πεθάνει.

Η καρδιά μου έχει λερωθεί.

Η αντοχή μου έχει στερέψει.

Τα όνειρά μου έχουν καεί.

Tελευταία μου δύναμη, η τρέλα μου.

Η απεικόνιση γίνεται πραγματικότητα.

Ο νόμος του Hillis
The representation becomes the reality.

Η απεικόνιση γίνεται πραγματικότητα.
Ή πιο σωστά: Η επιτυχημένη απεικόνιση της πραγματικότητας γίνεται πιο σημαντική από την πραγματικότητα που απεικονίζει.

Παραδείγματα:
Τα χαρτονομίσματα γίνονται πιο πολύτιμα από τον χρυσό.
Η μάρκα γίνεται πιο σημαντική από την εταιρία.
Ο πίνακας γίνεται πιο σημαντικός από το τοπίο.
Το βραβείο γίνεται πιο σημαντικό από το επίτευγμα.
Τα γονίδια γίνονται πιο σημαντικά απο τον οργανισμό.


Ο Daniel Hillis είναι απόφοιτος του MIT. Είναι εφευρέτης, μηχανικός, συγγραφέας και πρόεδρος της Applied Minds.

Απόπειρα για μια χρηστική φιλοσοφία.

Αν η φυσική ασχολείται με τους νόμους της φύσης, η φιλοσοφία θα έπρεπε να ασχολείται με τους νόμους της ζωής. Αλλά δεν το κάνει. Προτιμά να δημιουργεί κόσμους (ιδεαλισμός), να κάνει την τρίχα τριχιά (φαινομενολογία), να ομφαλοσκοπεί (γνωσιολογία), να παίζει με τους ορισμούς, να αναπτύσσει ανεπιβεβαίωτες θεωρίες (οντολογία) και να προβαίνει σε αυθαίρετες αξιολογικές κρίσεις (ηθική).

Ασφαλώς υπερβάλλω. Ούτε θέλω, ούτε μπορώ, να μηδενίσω σε δύο γραμμές αιώνες σκέψης. Έχω όμως ανάγκη και από κάτι παραπάνω.

Υποστηρίζω ότι υπάρχει ανάγκη για μια χρηστική φιλοσοφία. Για μια εφαρμοσμένη φιλοσοφία. Για μια "επιστημονική" φιλοσοφία με γνωστικό αντικείμενο τη ζωή.

Για να το πω αλλιώς. Αν η φιλοσοφία ήταν αυτό που θα έπρεπε να είναι, τότε οι φοιτήτριες της φιλοσοφικής θα ήταν οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου. Και δεν είναι. Άρα κάτι πάει στραβά.

(συνεχίζεται...)

Κοντραμπάσο.

Μάιος του 2001. Σε ένα προάστειο του Παρισιού (δεν θυμάμαι ποιο), στο δρόμο, δίπλα σε ένα υπαίθριο cafe, αντίκρισα μια οπτασία. Ένας άντρας με γένια και μακριά μαλλιά, έπαιζε ένα υπέροχο, μελαγχολικό κομμάτι με ένα κοντραμπάσο. Ανατρίχιασα. Από ένα κασετοφωνάκι δίπλα του, τον συνόδευε μια ηχογραφημένη ορχήστρα. Πλησίασα. Η πιο καλλιτεχνική φυσιογνωμία που είχα δει ποτέ μου, έπαιζε το πιο εκφραστικό, το πιο ευαίσθητο κοντραμπάσο του κόσμου, ένα μέτρο μακριά μου. Η μουσική με τύλιξε. Μου ήρθε να λιποθυμήσω.

Στην τσάντα για τα κέρματα που είχε κοντά του, υπήρχαν CD με ηχογραφήσεις του. Διάβασα το όνομά του: Jean - Pierre Lignian.

"PIERE" του Jean-Pierre Lignian


Πριν γράψω το κείμενο έψαξα το όνομά του στο διαδίκτυο. Τι απίστευτη σύμτωση! Βρήκα μια φωτογραφία που είχε τραβήξει ένας Γερμανός το 1998 στην Monmartre - ίσως εκεί τον συνάντησα κι εγώ...
Η φωτογραφία είναι πολύ καλή (κάνε κλικ εδώ) αλλά δεν μπορεί να αποτυπώσει την εμπειρία. Ίσως αν την κοιτάξεις για πολλή ώρα ακούγοντας τη μουσική...

Ort/ Datum: Monmartre, Paris, Frankreich, 1998. Copyright: Frank Auderset

Πρωινή έξοδος.

Γιατί να βγω το βράδυ;
Αφού βγήκα το πρωί - στο supermarket. Μαζί σου.

Ορισμός του άνδρα.

Άνδρας ονομάζεται ο άνθρωπος που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τους άλλους άνδρες.

Αναλυτικά: Άνδρας ονομάζεται ο άνθρωπος που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους κοκ.

Γι' αυτό και λατρεύει τα σπορ.

Ορισμός της γυναίκας.

Γυναίκα ονομάζεται ο άνθρωπος που έχει διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας - μονίμως.

Ένα γελαστό κορίτσι.

Ένα κορίτσι στο Ιράκ κυνηγάει τα αυτοκίνητα των ξένων που κατευθύνονται προς τα σύνορα - ελπίζει να της δώσουν κάτι...

Laurelenn.

Against all odds.

Δεν έχω φλερτάρει ποτέ επίμονα γυναίκα.
Με το πρώτο σημάδι ότι δε με θέλει σταματούσα.
Πάντα μου φαινόταν περίεργο που άλλοι άντρες επιμένουν σθεναρά ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι δεν έχουν ελπίδες. Μέχρι σήμερα αυτούς τους τύπους τους περιφρονούσα. Μου φαίνονταν αναξιοπρεπείς και γλοιώδεις. Κι όταν με την επιμονή τους καμιά φορά κατάφερναν το ακατόρθωτο, περιφρνούσα μαζί κι την κοπέλα και την σχέση. Δεν έχει αξία τέτοια νίκη.

Τα τελευταία χρόνια και ιδαίτερα τους τελευταίους μήνες αχολούμαι εντατικά με ένα project - εξ' ου και η απουσία μου. Ένα δικό μου project. Πολύ δύσκολο και, για μένα, πολύ σημαντικό. Όποιος το ακούει κουνάει το κεφάλι, κανείς δε συμμερίζεται το πάθος μου. Όλα δείχνουν ότι είναι ένα project αδιέξοδο. Έχω ξοδέψει αρκετά χρήματα και εκατοντάδες ώρες κι όμως τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά. Παρ' όλα αυτά εγώ επιμένω. Σαν ερωτευμένος που δεν λέει να το βάλει κάτω. Με ακόμα μεγαλύτερες επενδύσεις χρόνου, φαιάς ουσίας και χρημάτων.

Χάρη στη δικιά μου περίπτωση αρχίζω να αντιλαμβάνομαι αλλιώς και τη συμπεριφορά εκείνων που επιμένουν σε ένα φλερτ που φαίνεται χαμένη υπόθεση. Ορισμένοι από αυτούς πρέπει να έχουν κάτι κοινό με εμένα. Κάτι υψηλοτερο από τη "χοντροπετσιά" και την επιθυμία να γαμήσουν. Την βαθιά πίστη ότι μπορούν, κόντρα σε όλα τα δεδομένα, να τα καταφέρουν. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη από όλες.

Έτος 2239. Μετα-καπιταλισμός.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς ιδιοκτησία.
Δεν μιλάω για κομμουνισμό. Μιλάω για υπερκαπιταλισμό.

Ονειρεύομαι μια απελευθερωμένη κοινωνία. Η ασφάλεια δεν θα είναι πλέον προτεραιότητα γιατί θα έχει καλυφθεί ως ανάγκη. Οι άνθρωποι θα κάνουν το επόμενο βήμα, θα ανακαλύψουν την επόμενη ανάγκη. Ανθρωποι "χορτάτοι", θα έχουν χάσει το πάθος της ιδιοκτησίας και θα είναι της νοοτροποίας "θέλω να δοκιμάζω πολλά, νέα πράγματα, ελεύθερα". Κορεσμένοι και κουρασμένοι από τα δεσμά της ιδιοκτησίας θα αναζητήσουν την ελαφρότητα του προσωρινού, τη γοητεία της ποικιλίας και την ανεξαρτησία της αλλαγής.

Μια εποχή που ούτε θα σε ενδιαφέρει, ούτε θα σε συμφέρει να κατέχεις.
Η ενoικίαση, ο δανεισμός και οι υπηρεσίες θα γίνουν πιο οικονομικά και πιο εύκολα από την ιδιοκτησία. Θα είναι ευκολότερο, οικονομικότερο, απλούστερο...
-να παίρνεις ταξί ή να νοικιάζεις αμάξι αντί να το αγοράζεις
-να μένεις σε ξενοδοχείο ή να νοικιάζεις σπίτι αντί να παίρνεις δάνειο για αγορά σπιτιού
-να βλέπεις έργα τέχνης σε μουσεία ή να τα νοικιάζεις αντί να τα αγοράζεις
-να δίνεις τα ρούχα σου στο καθαριστήριο αντί να τα πλένεις μόνος σου
-να τρως και να πίνεις καφέ ή ποτό έξω αντί στο σπίτι σου
-να νοικιάζεις βιβλία, CD και DVD αντί να τα αγοράζεις
-να βγάζεις γυναίκες έξω αντί να τις παντρεύεσαι
-να δουλεύεις free lance αντί υπάλληλος


Liberte, toujours.

Ζώδια. Και η μαλακία των προβλέψεων.

Χτες είχαμε έκλειψη. Ξέρω από ζώδια. 'Εχω μελετήσει. Για χρόνια αγόραζα κάθε εβδομάδα χωρίς ντροπή το Είναι γα να διαβάζω τα ζώδια που έγραφε η Ντάκου. Δικαιούμαι λοιπόν να έχω άποψη. Δεν μιλάω αφ' υψηλού, μιλάω εκ πείρας.

Δεν ξέρω αν πιστεύω στα ζώδια, ξέρω όμως ότι δεν πιστεύω στους αστρολόγους. Ακόμα κι αν κρύβεται κάποια γνώση, κάποια σοφία, κάποιος συμβολισμός ή κάποιο μήνυμα στα άστρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να το αποκωδικοποιήσει σωστά και ωφέλιμα.

Πέραν τούτου, κάθε είδους πρόβλεψη είναι μαλακία ούτως ή άλλως. Γιατί; Μα γιατί είναι προσωρινή και ως τέτοια παραπλανητική. Δεν μπορείς να με συμβουλέψεις αν δεν ξέρεις όλο μου το μέλλον μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μου. Τόσο απλά.

Θα σας πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Κωστής Στεφανόπουλος αποφάσισε να φύγει από τη Ν.Δ. και να ιδρύσει το δικό του κόμμα. Ας υποθέσουμε ότι πριν πάρει αυτή την απόφαση ρωτούσε έναν αστρολόγο. Ας υποθέσουμε ότι ρωτούσε τον καλύτερο αστρολόγο του κόσμου. Ο αστρολόγος θα προέβλεπε ότι το κόμμα του δεν θα πήγαινε καλά και ότι σε μερικά χρόνια θα διαλυόταν. Θα του το έλεγε και θα τον συμβούλευε να μείνει στη Ν.Δ.

Ο Στεφανόπουλος όμως εκανε το κόμμα. Το κόμμα πράγματι δεν πήγε καλά και διαλύθηκε. Μετά από λίγα χρόνια όμως έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας. Εκλέχτηκε για δύο πενταετίες σε αυτό το αξίωμα και κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου περισσότερο από κάθε άλλο εν ζωή πολιτικό. Όλα αυτά δεν θα τα είχε κερδίσει αν είχε κάνει τη "σωστή επιλογή" και έμενε στη Ν.Δ. αντί να ιδρύσει ένα αποτυχημένο κόμμα.

Ακόμα λοιπόν και αν μια πρόβλεψη είναι σωστή, δεν μπορεί να είναι χρήσιμη. Αντιθέτως μπορεί να είναι παραλανητική. Για να είναι χρήσιμη μια πρόβλεψη, ακόμα και μια συμβουλή, θα πρέπει κάποιος να ξέρει ΟΛΟ σου το μέλλον μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου.

Στην άγνωστη τηλεφωνήτρια.

Ένας μικρός φόρος τιμής.
Σε όλα αυτά τα κορίτσια σε εκατοντάδες τηλεφωνικά κέντρα που με τη φωνή τους με κάνουν να φαντάζομαι αστραπιαία ερωτικές περιπέτειες.
Σε όλους αυτούς τους ανεκπλήρωτους τηλεφωνικούς έρωτες των 5 δευτερολέπτων.

Που αρχίζουν τυχαία και τελειώνουν χωρίς απόρριψη.
Που με κάνουν να ονειρεύομαι πως έχω άπειρες δυνατότητες, πως όλα είναι ανοιχτά, πως το ωραίο μπορεί να έρθει ξαφνικά, από εκεί που δεν το περιμένεις.

Και που με αφήνουν με μια γεύση χαμένης ευκαιρίας. Ανεκπλήρωτης δυνατότητας.
Η σχέση μου με τις γυναίκες είναι μια σχέση χαμένων ευκαιριών. Μια μη-σχέση.

Σαμποτάζ.

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε Happy-End-Express για καμουφλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Οι κούκλες καθισμενες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ΄ τα στραβουαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Στίχοι Μαριανίνας Κριεζή από το ΣΑΜΠΟΤΑΖ της Λένας Πλάτωνος.

(Αφιερωμένο στην Mourning Blade που μου θύμισε τη Λιλλιπούπολη.)

15 χρόνια μετά, 3 νέοι άντρες αυτή τη φορά, οι Terror X Crew, κάνουν το δικό τους σαμποτάζ:

"[...]Γιατί δεν περιμέναν τέτοιου είδους αντιδράσεις
από τη γενιά μας που την κοίμησαν σχολεία και τηλεοράσεις.
[...]
Σώφρον πολίτης, θεωρούμαι αλήτης
γιατί δεν είμαι γιάπι, δεν είμαι Χρυσαυγίτης
[...]
Θέλω να γαζώσω με 300 τουφεκιές
την πίσω δεξιά πόρτα μιας θωρακισμένης μερσεντές
[...]
Μου λες έχω ξεφύγει
το σύστημα με πνίγει
μα η καρδιά μου ανοίγει
όταν βλέπω τυλιγμένα
μες στις φλόγες γαμημένα
μπατσικά
Τράπεζες σεκιουριτά-
δικα, γραφεία κομματικά.
Έχουμε κλείσει τις τηλεοράσεις όλες...
κι ερχόμαστε για σας τώρα καριόλες.
[...]
Πιστεύω κάθε άντρας θα χαιρόταν να τους βλέπει,
άλλο να μην αντέχουν
και με πανικό να τρέχουν.
Να τους δω να τρέχουν!
Το μόνο που θέλω είναι...
να τους δω να τρέχουν!"


Προκειται για εντελώς διαφορετικά τραγούδια. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά φύλα, εντελώς διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις. Το ίδιο (σχεδόν) νόημα.

Κι επειδή και τα δύο κομμάτια είναι σπάνια αποφάσισα να τα "ανεβάσω".
ΣΑΜΠΟΤΑΖ (τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμίδας)
Να τους δω να τρέχουν (σκληρό ελληνικό hip-hop)

Υ.Γ.: Ναι, υπάρχουν και τραγούδια που δεν μιλάνε για έρωτες. Αμάν πια με τα καψουροτράγουδα.